Jaar in jaar uit vechten uitgevers en ontwikkelaars om de aandacht met de extreemste games. Waanzinnige beelden, emotionele verhalen, geflipte gameplay, orkestrale muziek, ga zo maar door. Eén kwaliteitsontwikkelaartje tuft echt al die jaren rustig door het extraverte geweld heen: Firaxis Games, de maker van Civilization en XCOM 2. Het zijn geen games die je je herinnert vanwege uitschieters of iets opvallends, laat staan vanwege de matige kwaliteit van de graphics. Ze staan in alle Game of the Year-lijstjes omdat ze simpelweg zo perfect solide zijn.
De grootste grap van XCOM 2 is dat je eigenlijk precies dezelfde, op het eerste gezicht ‘saaie’ game krijgt als voorheen. Het is een strategisch spel dat als een warm, comfortabel bad aanvoelt waarbij je rustig de tijd krijgt om over je zetten na te denken. Ook geeft het je het gevoel dat je die domme aliens telkens als een tactisch genie aan de kant zet. Maar in werkelijkheid slijpt de kunstmatige intelligentie zijn me en om je na een paar ‘veilige’ levels keihard in je rug te naaien en iedere kier in je verdediging open te breken met een slaghamer en stoomwals.
Schaken met de duivel
De aliens van XCOM 2 spelen geen spelletjes. Wat ze level na level flikken gaat verder dan wat je in andere games meemaakt. De kunstmatige intelligentie wil je teamleden daadwerkelijk doodmaken en heeft daar ook de middelen voor. Sectoids sturen je soldaten in een onbestuurbare paniek of mind-controllen ze doodleuk tegen je eigen team. Vipers sleuren van grote afstand je Rangers middenin hun territorium, waardoor je ze in blinde paniek zult moeten bevrijden. Mutons maken instakill-aanvallen of blazen hele gebouwen onder je voeten op. En dat zijn nog maar de simpelste vijanden. Het wordt alleen maar erger.
Letterlijk iedere alien is een kl**tzak met krachtige, dodelijke aanvallen, te veel levelspunten en te veel bepantsering. Om het extra frustrerend te maken zet Firaxis bij de meeste levels ook nog eens een timer aan, waardoor achteroverleunen en de vijand op je af laten komen absoluut geen optie meer is. Gelukkig heeft de ontwikkelaar ook je eigen soldaten een stuk sterker gemaakt dan in het eerste deel. De rolverdeling is aangescherpt, waarbij je Specialists zich ook echt 100% moeten richten op het in leven houden van je team, Grenadiers het terrein in jouw voordeel moeten opblazen en je Rangers hun leven moeten geven voor terreinverkenning.
Langer termijn, korter termijn denken
De Sniper kán niet alleen, maar moét nu vaak in een enkele beurt het halve vijandelijke team om zeep helpen. Eén overgebleven vijand in de juiste positie heeft tenslotte genoeg slagkracht om jou evenveel pijn te doen. En het verschil tu en een ervaren Ranger die een mi ie overleeft, licht of zwaar gewond raakt of sterft heeft gevolgen voor je volgende mi ies. Zelfs de meest conservatieve tacticus zal met een aanbod aan minstens twintig getrainde soldaten moeten werken, slachtoffers zijn onvermijdelijk.
Die tactische, constant-op-je-tenen-lopen-gameplay zet zich ook tu en de mi ies door, waarbij je goed moet nadenken wat je onderzoekt en aanvalt. Dat onderzoek naar die coole nieuwe wapens duurt 30 dagen, maar is het niet slimmer om voor betere pantsers te gaan in 24 dagen? En is die nutteloze gadget met een week onderzoekstijd niet eigenlijk een toekomstige levensredder? Ho, denk niet te lang; je wordt alweer aangevallen aan twee andere kanten van de planeet! De sirenes gaan af. Kies, kies, kies! Nu!
De drukte loopt soms iets uit de hand, maar het resultaat is het meest bizarre, meest voldoeninggevende potje schaken dat je ooit zult spelen.