De aantrekkingskracht tot het simpele, soms zelfs tot het slechte. Het geeft een ongebruikelijke vorm van voldoening en vermaak. Zoals ik tot buiten-adem-van-het-lachen toe kan genieten van corny B-films (tip: The Final Girls) gaat die vlieger tevens op voor games. Titels als Rogue Warrior, OverBlood, Deadly Premonition en natuurlijk de complete Earth Defense Force-reeks behoren tot mijn guilty pleasures. Sinds de aankondiging van Until Dawn op de Gamescom in 2012 keek ik er reikhalzend naar uit. De titel had immers alle ingrediënten in huis om een echte kutgame te worden.
Klaarblijkelijk was ik niet de enige met die constatering, want Until Dawn verdween spoorloos. Om twee jaar later weer doodleuk als ‘nieuwe’ titel te verschijnen. Weliswaar met de setting intact, maar met een flink opgeschroefde productiewaarde. Zo ging er een blik met (semi-)bekende acteurs open, werden er daadwerkelijk ervaren scenarioschrijvers geraadpleegd en kregen ik en iedereen om hele andere redenen zin in deze game. Een game in het genre dat in populariteit is gegroeid dankzij Telltale’s succesvolle The Walking Dead-avonturen. Met minimale gameplay en keuzes die invloed hebben op het verhaal. Zogenaamd natuurlijk, want stiekem is het gewoon een hoop stront met een strikje eromheen, dat hele Telltale-gebeuren. Toch heeft dat één groot voordeel: de vercasualisering van games, en dat is precies waarom ik van Until Dawn hou.
Doodgaan is permanent
Until Dawn kan je met iedereen spelen, met minimale inspanning. Dat is ook precies hoe ik Until Dawn gespeeld hebt. In een keer, van 9 uur s’ avonds tot 5 uur ’s ochtends samen met twee vrienden. Dat werkt perfect doordat de game is verdeeld in verschillende scènes, waardoor het doorgeven van de controller gebeurt in de tu enmomenten. Het meest belangrijke en effectieve spelelement in Until Dawn is echter dat ieder personage op elk moment dood kán gaan.
Dat is natuurlijk niet helemaal waar, maar de game lukt het om gedurende de hele ervaring een constant gevoel van spanning en gevaar te leveren. Het mi en van een quick-time event of het maken van een verkeerde besli ing kan leiden tot de dood van één van de acht personages. De game slaat bovendien na ieder belangrijke keuze in het verhaal het spel op, waardoor er geen weg meer terug is. De spanning is constant en doodgaan is permanent.
Het andere aspect dat Until Dawn zo goed laat werken is dat het vrijwel onmogelijk is om vast te komen zitten. De frustraties die het niet verder komen of iets opnieuw moeten doen normaal opleveren zijn er dan ook niet. Hierdoor ligt de focus nog meer op het verhaal en het betrekken van de speler daarin. Until Dawn minimaliseert de controle die je als speler hebt. Fouten niet afstraffen met een Game Over-scherm, maar met een animatie waarbij een personage het net wél haalt, dragen hier aan bij. Dat de grens tu en een interactieve game en een film hiermee vervaagt is een gegeven, maar Until Dawn weet dit zo goed te verbloemen dat je daadwerkelijk het gevoel hebt zelf te spelen.
Until Dawn weet dan ook precies wat het wil zijn en doet dat met volle overtuiging. Het is ervaring waar de Telltales en David Cages van deze wereld met hun buggy engine en onmenselijke personages nog veel van kunnen leren. Zelfs Sony was verrast door het kleine succes dat de game wist te boeken en dit heeft ook iets moois opgeleverd. De PlayStation Move is verruild voor de PlayStation VR en ook het first-person perspectief is weer terug. De echte B-game komt toch nog in de vorm van Until Dawn: Rush of Blood. Doe jezelf tot die tijd een plezier en haal Until Dawn alsnog voor een paar tientjes in huis.
Lees de Gamer.nl-recensie van Until Dawn terug.
Koop de 'Gamer.nl favorieten van de redactie' ook op Bol.com.