Slechts één game stak er afgelopen jaar wat mij betreft met kop en schouders bovenuit en dat is Uncharted 4: A Thief’s End. Het komt maar zeer zelden voor dat ik een game speel die écht dicht tegen perfectie aankruipt en Uncharted 4 is zo’n game.
Daarmee doel ik niet op het technische aspect van de game, dat overigens ook dik in orde is, maar op hoe goed Uncharted 4 erin slaagt een verhaal te vertellen. Een menselijk verhaal. Uncharted 4 blijft me niet bij om die ene tempel die in elkaar stort, of die ontsnapping uit die grot, of dat prachtige vergezicht op dat eiland. Uncharted 4 wordt gedefinieerd door het moment dat Elena en Drake samen op de bank zitten. Het is het hoogtepunt van 2016.
De glinstering in haar ogen
Samen een spelletje spelen, eten, een beetje dollen. Met een mond vol eten onverstaanbare klanken uitbrengen, de sarcastische humor onderling. Maar ook iedere gezichtsuitdrukking, de manier waarop zij haar benen optrekt om nog eens comfortabel te zitten terwijl Drake juist uitgezakt hangt tegen de rugleuning, en de glinstering in Elena’s ogen – álles in die scène verraadt chemie tu en die twee.
We zien liefde. Menselijke liefde, geen zoetsappige romcomrotzooi. Natuurlijk is het een gigantisch contrast met de maniakale moordmachine die Drake de rest van de game is, maar dat doet er op dat moment even niet toe. Het gaat om die scène. De laatste keer dat ik zulke geloofwaardige interactie tu en twee gamepersonages zag, was in The Last of Us. Het is ongekend voor een game, en geloofwaardiger geacteerd dan menig film. Het doet me denken aan hoe ik zelf op mijn bank zit met mijn vriendin. Menselijker wordt het niet.
Niet in 2016 tenminste. En wie weet wanneer wel? Met een lichte verslagenheid bleef ik achter op mijn eigen bank toen ik de game uitspeelde. Een beter, waardiger einde voor deze serie had ik mij niet kunnen voorstellen en ik heb genoten van iedere minuut, maar tegelijkertijd besefte ik dat er zeer waarschijnlijk nooit meer een Uncharted komt. En bovendien kan ik deze game nooit meer voor het eerst spelen.
Iedere lach om een slechte woordgrap, ieder brok in m’n keel, alle emoties zijn een tweede keer toch minder. Gelukkig is de hele eerste speelse ie, die eerste ervaring, met alle positieve en negatieve emoties mij goed en levendig bijgebleven. Zo helder, dat ik geen moment hoefde te na te denken toen hoofdredacteur Michel vroeg welke game ik de beste van 2016 vond. Zonder twijfel Uncharted 4: A Thief’s End.