Het gros van ‘De favorieten van de redactie’-artikelen bestaat uit teksten waarin wordt uitgelegd waarom de gekozen game zo ongelooflijk goed is. Dat komt in dit artikel ook nog aan bod, maar eerst wil ik even een stap terugnemen om een situatie te schetsen. Die situatie is hoe mijn leven er voor en rond de release van The Witcher 3 uitzag. Het is heel persoonlijk, dus ik zou het fijn vinden dat jij als lezer respectvol op deze tekst kunt reageren.

Het komt er op neer dat ik begin dit jaar depressief was. Depressief zijn gaat verder dan je even rottig voelen, dan verdrietig zijn, dan je dag (of week) niet hebben. Depressiviteit overspoelt je, gijzelt je leven als het ware, lijkt een geweer tegen het hoofd van je leven aan te houden en te dreigen om de trekker over te halen. Je kunt niet eens iets aan hem bieden zodat hij je leven teruggeeft, want deze gijzelaar is op niks uit. Hij wil je leven verpesten, gewoon omdat het kan.

Ik ben sinds mijn pubertijd al gevoelig geweest voor depressieve periodes, gevoeliger dan de gemiddelde persoon in ieder geval. Hoewel ik lang heb gedacht dat ik aan bepaalde persoonlijkheidsstoornissen leed, is dat niet het geval. Ik ben gewoon gevoelig voor depressieve episodes, that’s it. Die kunnen zich vooral voordoen wanneer ik veel stress heb in mijn leven, in combinatie met intense veranderingen.

Hoewel het begin dit jaar leek alsof ik mijn leven goed voor elkaar had, was dat maar schijn. Mijn privéleven leek op rolletjes te lopen, maar het leverde eigenlijk alleen maar kopzorgen op. Ik was hoofdredacteur van de tofste gamesite van Nederland, maar door allerlei omstandigheden lag de werkdruk intens hoog. Toen een situatie in mijn privéleven uiteindelijk in elkaar stortte, deed mijn gevoelsmatige ruggengraat om dit alles te dragen dat ook. Na een paar weken als een zombie te hebben rondgelopen en te doen alsof er niets aan de hand was, trok ik het niet meer. Raakte ik als het ware verlamd. Hield die verdomde depressiviteit zijn geweer tegen mijn leven aan. En nu geef je het op, dreigde hij.

Wanneer je emotioneel verlamd bent, kun je in feite niets meer doen. Niet werken, niet slapen, maar ook niet genieten van thuis zitten niksen. Ook dingen waar je vroeger blij van werd, zoals hobby’s (games spelen!), verdwijnen naar de achtergrond. Het is voor buitenstaanders héél moeilijk om dat te begrijpen. Dat is ergens ook logisch: er is geen gebroken been zichtbaar, je moet niet elke vijf minuten naar het toilet om over te geven. Ik had het dan ook niemand kwalijk genomen als ze tegen mij hadden gezegd dat ik mij niet zo aan moest stellen. Gelukkig was er vanuit de redactie enorm veel begrip voor mijn situatie en kon ik na een aantal weken voor mij uit starend thuis zitten, werken aan beter worden.

Hoe je dat doet? Dat verschilt natuurlijk per persoon, maar ik heb, naast support van familie en vrienden, met behulp van onder andere therapie en vooral veel zelfreflectie mijzelf weer teruggevonden. Die was ik blijkbaar onderweg kwijtgeraakt, of toch in ieder geval mijn persoonlijkheid. Ik heb mijzelf langzaam maar zeker opnieuw leren kennen, ben weer aangesterkt en heb mijn leven weer zin, inhoud en balans gegeven. Ik kon weer voldoening krijgen uit kleine dingen en grote dingen, wist hoe ik over bepaalde zaken dacht, wist wie ik was! Dit gaat zo langzaam dat je het zelf niet eens in de gaten hebt, tot je op een dag wakker wordt en je beseft dat je je beter dan in jaren voelt. En ik kan je verzekeren dat dat besef een ongelooflijk gevoel is, eentje dat je zult willen blijven koesteren. Dat moet je ook vooral doen om nooit meer in dezelfde valkuilen te vallen.

Terwijl ik langzaam aan de betere hand geraakte, mijn persoonlijkheid en sociaal leven weer opbouwde en ook weer begon te werken aan Gamer.nl, had ik nog wel één probleem: ik speelde geen games meer. Games zijn eigenlijk heel mijn leven een constante factor geweest. Sinds ik de NES op achtjarige leeftijd kreeg ben ik ze blijven spelen, ben ik er over blijven lezen en ben ik er uiteindelijk ook over gaan schrijven. Mijn leven heeft altijd deels om games gedraaid.

In plaats van de passie die ik er altijd voor voelde, kon ik een game nauwelijks langer dan vijf minuten spelen. Aan het begin van mijn depressie omdat het te zwaar was, toen ik aan de betere hand was omdat ik er om de een of andere reden mijn aandacht niet bij kon houden. Was ik gedurende mijn wedergeboorte mijn grootste hobby ooit verloren?

Gelukkig kwam er rond die tijd één game uit die het tegendeel bewees. Ja, ik kon nog steeds van games genieten. Ik heb het jaren niet zo intens gevoeld, maar The Witcher 3: Wild Hunt slokte mij op en liet mij niet meer los. De gigantische spelwereld was met zoveel liefde, detail en consistentie in elkaar gezet dat het voelde alsof ik zelf door de moerassen van Velen, de drukbevolkte straatjes van Novigrad en de woeste landschappen van Skellige Isles trok.

Niet alleen de prachtige wereld dwong mij om te blijven spelen, ook het even sterk uitgewerkte verhaal droeg daaraan bij. En dan heb ik het niet alleen over het hoofdverhaal, maar werkelijk elke (zij)missie had wel iets interessants te bieden. Elke jacht op een of ander vaag monster had wel een verrassende wending, om over de hoofdmissies nog maar te zwijgen. Wat heb ik de Baron aangedaan? Waarom liet ik mij leiden door mijn lusten? En nog meer van dergelijke realisaties, wanneer je verder in het spel komt en merkt wat voor gevolgen je op dat moment onschuldig lijkende daden echt hebben.

Daarbij zou ik een apart artikel over het in-game kaartspelletje kunnen schrijven. Gwent is even simpel als doeltreffend, maar zit zo goed in elkaar dat ik het met gemak naast een game als Hearthstone durf te zetten. Op de schaarse momenten dat ik het spannende verhaal en de talloze goed uitgewerkte missies in The Witcher 3 even wilde laten voor wat ze waren, ging ik op jacht naar nieuwe Gwent-kaarten en goede spelers. Voordat ik het wist was ik vijf uur verder.

The Witcher 3 is, op een bug hier en daar en een vechtsysteem dat niet iedere speler kan bekoren na, echt van bizar hoge kwaliteit. Het is een van de eerste games waarbij ik het gevoel had dat de nieuwe generatie was gearriveerd (ik speelde ‘m op PlayStation 4). Het is het bewijs dat games niet door teams van pakweg duizend man gemaakt hoeven te worden. Een voorbeeld voor hoe open wereldgames moeten zijn. Een game met een verhaal waar 99,99 procent van alle andere titels nog wat van kan leren. En het belangrijkste: de game die mij weer aan het spelen kreeg en mijn passie voor het medium opnieuw aanwakkerde. Een groter compliment kan ik niet geven. 

Lees de Gamer.nl-recensie van The Witcher 3: Wild Hunt terug.

Koop de 'Gamer.nl favorieten van de redactie' ook op Bol.com.