Waarschuwing: dit artikel bevat meerdere referenties naar de gebeurteni en uit de afleveringen van Telltale’s Game of Thrones. Desondanks proberen we grote spoilers te vermijden om deze tekst veilig en leuk te houden voor nieuwe spelers.
Met liefde slaat de redactie elkaar jaarlijks de hersenen in om de Top 25 Beste Games te bepalen. Met wat smerige tackles en omkooppraktijken weet ik daar de ‘Terecht Beste Games’ wel in te krijgen, maar dit jaar deden mijn collega’s wat hal tarrig over een van de best geschreven games in jaren: Game of Thrones – A Telltale Games Series. Dus vergeet even de verwachtte eerbetonen aan favorieten The Witcher 3, Fallout 4 en de Grim Fandango-remake; het is tijd om Ironraths eer te verdedigen. Iron from Ice!
Iedereen blijft leven
Om even aan te geven hoe spannend de Game of Thrones-game is: de laatste episode staat nu al twee weken op m’n desktop te wachten en ik durf hem nog steeds niet te spelen. Ieder personage staat momenteel op scherp en loopt het risico om keihard te sterven. In een soort wanhopige Schrödinger’s Cat-fantasie hoop ik dat, zolang ik het spel niet aanraak, iedereen in leven blijft. Onzinnig uiteraard, maar dat soort gevoelens wekken maar weinig games bij me op.
Mi chien valt de finale ontzettend tegen. Ik heb een paar chagrijnige reviews voorbij zien komen, maar ook weer hele positieve, dus het kan alle kanten opgaan. Het is lastig om zo’n dodelijk verhaal naar ieders wens af te ronden, omdat je genoeg personages moet overhouden voor het tweede seizoen. Maar net als destijds met Ma Effect 3 is het einde eigenlijk niet waar je het over moet hebben: het gaat om het plezier dat je hebt tijdens het avontuur zelf.
Alsof George RR het geschreven heeft
Mocht je het nog steeds niet gespeeld hebben: Telltale’s Game of Thrones is onmisbaar voor degenen die de tv-serie (niet zozeer de boeken) hoog hebben zitten en ideaal om je tijd mee te vullen tot Seizoen 6 begint. De ontwikkelaar heeft een bizarre grafische keuze gemaakt met de schilderachtige stijl, maar de wereld voelt als het Westeros dat we kennen. We volgen de Noordelijke familie Forrester, een vasal van House Glover, die weer ondergeschikt zijn aan House Stark. Ze beheersen normaliter de waardevolle Ironwood-bomen van het koude Wolfswood, maar al snel moeten ze vechten om een enkele stap in hun eigen huis te kunnen zetten.
De familie is verspreid van The Wall tot aan King’s Landing en E os. Hierdoor start iedereen in de nabijheid van grote evenementen als The Red Wedding, The Purple Wedding en Daenerys’ inname van Mereen. De cameo’s van de showcast zijn goed uitgewerkt en stijgen daarmee boven het niveau ‘’hey hey hey, ik ben die gek van tv!’’ uit. Het voelt telkens alsof je een stukje extra verhaal bij de tv-serie te zien krijgt, waarbij vooral Ramsay Snows bijdrage een regelrechte tv-kla ieker had geweest.
Er zitten behoorlijk wat geleende set-ups in van de serie. House Forrester is bijna een kopie van House Stark, waarbij schildknaap Gared Tuttle’s beleveni en bijvoorbeeld wel heel goedkoop op die van Jon Snow lijken. Maar George RR Martins kenmerkende plotontwikkelingen zijn niet voor niets zo populair en eigenlijk is het wel geinig om in de schoenen van een stel knock-off-Starks rond te lopen. De originele bijdragen zijn ook werkelijk spannend. Bijvoorbeeld Gared Tuttle’s zoektocht naar de mysterieuze North Grove is volledig onvoorspelbaar omdat het niet in de boeken zit. En wanneer je de naïeve Mira Forrester speelt in King’s Landing, dan heb je werkelijk geen flauw idee wie je moet vertrouwen. Zo hoort het leven in King’s Landing te zijn.
Telltale schrijvers zijn goed bezig
De schrijvers spelen graag een spelletje met de verwachtingen van spelers. Mensen die onbetrouwbaar lijken te zijn, kunnen je wellicht uitstekend helpen, maar ze maken het je niet makkelijk. En wanneer je denkt dat alles goed gaat komen en er eindelijk licht aan het einde van de tunnel is; bam, koppen eraf. Of hoe de schrijvers spelen met de paar lullige items die je optioneel in Episode One kunt oppakken; daar gaat een lange tijd in zitten voor je daar het nut van inziet en weet of je ergens spijt van moet hebben.
De werkelijke keuzevrijheid is niet baanbrekend in deze episodische games, maar ze doen je geloven dat het wel zo is door het uitstekende schrijfwerk. ‘’Weet je het wel heel zeker dat je die klootzak een klap wilt verkopen? *bam!*Wil je het nog een keertje doen? Is de derde, vierde of vijfde stomp genoeg? Word je al onzeker over de gevolgen van je klappen nu we dit blijven vragen?’’ Door de bruut doorlopende timers wordt je telkens gedwongen om snel zware keuzes te maken. Het uiteindelijke effect ervan is niet eens zo relevant: het gevoel dat alles telt is wat de episodes zo boeiend maakt.
Telltale’s Game of Thrones is een behoorlijk duistere, deprimerende game en vandaar dat Telltale’s humoristische Borderland en het originele Life Is Strange dit jaar meer enthousiaste reacties hebben gekregen. Maar als groot Game of Thrones-liefhebber kan ik eind 2015 alleen maar terugdenken aan de avonturen van de familie Forrester. Nu nog kijken of ik Schrödingers kat durf te laten ontsnappen…
Koop de 'Gamer.nl favorieten van de redactie' ook op Bol.com.