Games ontwikkelen is makkelijker dan ooit en tegelijkertijd nog nooit zo moeilijk geweest. Door de alsmaar stijgende ontwikkelingskosten kom je zelden console-ontwikkelaars tegen die geen compromi en hoeven sluiten. Ook bij een van m'n favoriete reeksen is dat nu goed merkbaar. Maar geen zorgen, Tales of, ik houd nog steeds van je!
Tales of Symphonia wordt door veel fans als een van de hoogtepunten van het JRPG-genre gezien, mogelijk omdat zij GameCube-eigenaren waren en de game met maar weinig soortgenoten konden vergelijken. Hoe dan ook, Symphonia had best een impact dankzij het vechtsysteem dat deed denken aan een fighting-game, en grote plotwendingen als 'o mijn god, een tweede wereld om te verkennen!'. Vooral de eerste keer is indrukwekkend. Kende je de reeks al langer, dan wist je dat Tales of Eternia spelers dezelfde grote onthulling voorschotelde. Ook Tales of Symphonia borduurde al fanatiek voort op eerdere delen.
Hetzelfde geldt voor het dit jaar verschenen Tales of Zestiria. De game is een evolutie van voorgaande Tales of-games, en eentje waarin de compromi en duidelijk zichtbaar zijn.
Eeuwige middenmoter
Het zal mensen vast opgevallen zijn dat Tales of Zestiria voor de PlayStation 3 is ontwikkeld en de PlayStation 4-versie weinig meer is dan een opgepoetste versie met kortere laadtijden. Dit komt omdat Japan de primaire markt is en de PlayStation 4 daar nog maar weinig grondgebied heeft veroverd. In vergelijking met andere games van deze generatie ziet Zestiria er best wel een beetje sneu uit. Kijk naar die eindeloos gekopieerde primitieve gra prieten, de dertien-in-een-dozijn rotstextures! Ik kan het de game allemaal vergeven.
De verkopen van individuele Tales of-games schommelen rond de miljoen wereldwijd. In Japan zelf worden vaak 300.000-500.000 exemplaren verkocht. Dat is al bijna twintig jaar zo. Bandai Namco weet dit en geeft de games een pa end budget. Wat ze ook weten, is dat de meeste spelers twee zaken heel belangrijk vinden: het vechtsysteem en de personages. Mannelijke spelers houden gemiddeld meer van knokken, vrouwelijke spelers (ruim 30%, kijkend naar het Japanse publiek) gaan vooral voor de interactie tu en personages. Daar wordt dan ook de meeste aandacht, tijd en poen ingestoken.
Strategisch extravagant
Dat is ook precies waarom ik nog van de reeks houd: Tales of weet wat het goed doet en blijft dat ook goed doen. Het vechtsysteem in Zestiria is bijvoorbeeld de spirituele opvolger van dat van Tales of Graces, een absoluut hoogtepunt in de serie. De speciale moves ('artes') putten niet uit een beperkte bron, maar uit eentje die zich razendsnel weer aanvult terwijl je bijvoorbeeld verdedigt of rondrent. Ontwijk aanvallen precies op tijd en het aanvullen gaat nog sneller. Je hoeft je betere aanvallen dus niet te bewaren voor lastige gevechten, maar kunt random-encounter-gepeupel ook het leven zuur maken met mooie combo's.
Het Zestiria-vechtsysteem voegt nog twee onderdelen toe aan dat van Graces. De eerste kun je niet mi en: hoofdpersoon Sorey kan fuseren met een ander personage. Hij krijgt zo niet alleen zijn/haar stats bovenop de zijne, maar ook een nieuw wapen en bijbehorende moveset. Reken maar dat het spectaculair is – de game schiet spontaan van fighting-gamelol naar Dynasty Warriors-extravagantie. Fuseren is echter ook van strategisch belang. Niemand in het heldenteam speelt dit deel de rol van healbot, en tijdig fuseren is een goede manier om HP te herstellen of personages van hun KO-status te ontdoen.
Echte dames maken achterwerkgrappen
Als vechten alleen genoeg zou zijn, zou je natuurlijk gewoon een fighting-game spelen en geen RPG van 40+ uur. Je wilt ook iets van een verhaal. De personages in Tales of Zesteria zijn getekend met een ketting van clichés met een Koning Arthur-motief, maar dat is niet zo problematisch als je zou verwachten, omdat de personages zo veel persoonlijkheid hebben. Hoofdpersoon Sorey is een brave held (natuurlijk), maar is ook een fanatiek amateur-archeoloog en raakt regelmatig de tijd kwijt als hij theorieën uitwi elt met zijn beste vriend (en partner?) Mikleo. Mijn favoriet is echter Edna. Dit meisje maakt gerust 5-hit-woordgrappencombo's over achterwerken en beweert dan nog heel droog en onschuldig dat ze 'the most ladylike lady that ever ladied' is. Alles bij elkaar zijn er acht speelbare personages (al zijn er twee slechts tijdelijk aanwezig) en met z'n allen vullen ze meer dan 300 skits – korte gesprekken tu en de teamleden die echter over alles kunnen gaan. Aan het einde van de game weet je meer over hen dan over je collega's of klasgenoten.
Baasgevecht boven baasgevecht
Tales of Zesteria heeft naast het vechtsysteem en de personages een troefkaart: de muziek. In de aardetempel, bijvoorbeeld, speelt opzwepende muziek waarin het koor wordt afgewi eld met epische melodieën en moderne synth-geluiden. Binnen enkele noten ben je ervan overtuigd dat je niet alleen op jacht bent naar eeuwenoude krachten, maar ze ook absoluut meester zult maken.
Ondanks de beperkte middelen bezit Tales of Zestiria toch een wauwfactor. Die schijnt niet altijd door, maar als het dat wel doet, is het geweldig. Mijn favoriete baasgevecht van het jaar vond ik in Tales of Zestiria. Het is een gevecht tegen een draak – hier geen doorsnee monster maar een zeer zeldzaam en absoluut dodelijk wezen vol haat en wanhoop. De draak torent boven je uit en de situatie lijkt hopeloos, maar er is geen keuze, dus je vecht. Langzaam keert het tij en wanneer omstanders de helden te hulp schieten, krijg je het gevoel dat je nog best eens zou kunnen winnen ook. De muziek, het vechtsysteem en de personages maken er samen een onvergetelijke strijd van.
De nummer twee op de lijst van baasgevechten van het jaar vond ik in de bonusdungeon. In elke Tales of-game maken een paar personages uit voorgaande delen een cameo en dit keer was het de beurt aan Jade uit Tales of the Aby – mijn favoriete game uit de serie. Geheel zoals het zijn reputatie betaamt werd ik meerdere keren getrakteerd op een game over.
Bijzonder genoeg
De zeventig uur die ik in Tales of Zestiria heb gestoken waren niet allemaal rozengeur en maneschijn. Er waren te veel fantasieloze gangstelsels die voor dungeons door moesten gaan, en de persoon die dacht dat het een goed idee was om fast-travel zo duur te maken, verdient het gedwongen te worden sinaasappelsap te drinken na het tandenpoetsen. Toch heb ik me het grootste deel van de tijd prima vermaakt. Tales of Zestiria is geen bijzonder goede game, het is een game die goed genoeg is en er af en toe in slaagt bijzonder te zijn.
Lees de Gamer.nl-recensie van Tales of Zestiria terug.
Koop de 'Gamer.nl favorieten van de redactie' ook op Bol.com.