Om heel eerlijk te zijn is Overwatch niet mijn favoriete game van het jaar. Die eer gaat naar The Witne . Maar als ik terugkijk op 2016 en de games waar ik het meeste lol mee heb gehad, is dat zonder twijfel Overwatch. Meer dan een half jaar na release speel ik het nog steeds regelmatig met vrienden; oud wordt het gewoonweg niet. Daarmee scoort Overwatch de prestigieuze titel ‘Rocket League van het jaar’.
Laat ik ook even vooropstellen dat Overwatch echt een fantastische shooter is. Voordat ik de sprong waagde en Overwatch kocht, was het maar de vraag of ik het lang leuk zou vinden. Er leek niet erg veel content te zijn, en over het algemeen ben ik niet goed in online shooters. Daarbij geef ik het liefst mijn TV de schuld, die een matige input lag heeft. Je moet wat, toch? De angst dat Overwatch vel over bot was, deelde ik met veel andere spelers, maar na Rons recensie gelezen te hebben was ik verkocht.
Overweldigd
Het grootste verkooppunt; mijn vriendenkring waagde de sprong ook. Natuurlijk was Ron er al aan verslingerd, maar hij speelde destijds vaker de Xbox One-versie. Gelukkig had ik een fanatieke groep mensen die elke avond wel weer een potje wilde spelen, wat toch minstens een drietal weken aanhield. En jongens, wat waren dat drie fijne weken.
Overwatch is zo’n multiplayergame die vriendschappen op de lange termijn juist versterkt
Gelukkig was het hechte team er vanaf de eerste dag, want in mijn eentje had ik het niet overleefd. De eerste keer dat je Overwatch speelt kan namelijk best overweldigend zijn door de hoeveelheid personages met allen unieke vaardigheden. Zonder veel voorkennis sprong ik in het diepe en verloren we aardig wat potjes, puur en alleen omdat ik niet wist waar ik mee bezig was. Dat heeft wel tot wat frustratie geleid, maar Overwatch is zo’n multiplayergame die vriendschappen op de lange termijn juist versterkt.
Overmatig favoritisme
Langzaam maar zeker begonnen we onze draai te vinden. Waar InsideGamer-collega Ferdi Nelemans Roadhog boven andere helden verkoos, deed ik hetzelfde met Reaper en Lucio. Pa ief teamgenoten genezen bleek echt mijn jam te zijn.
Ik zoefde van hop naar her met Lucio’s mogelijkheid om zichzelf en alle teamgenoten die in de buurt zijn te versnellen, en kreeg al gauw onder de knie wat de beste momenten zijn om terug te schakelen naar zijn genezende krachten. Vooral zijn Ultimate-kracht inzetten – tijdelijk een erg hoog schild voor elke teamgenoot die in de buurt is – op het perfecte moment is fantastisch. Net wanneer tegenstanders een tegenaanval inzetten bijvoorbeeld, of om net even die payload over de eindstreep te trekken. Juichen en schreeuwen deden we.
Reaper is mijn favoriete schade-uitdeler, maar met Lucio spelen ging me beduidend beter af. Ik werd vrij snel goed in mezelf perfect positioneren om zijn Ultimate in te zetten. Als het goed gaat maakt hij alles binnen een bepaalde radius om zich heen helemaal kapot, maar het ging vaker fout dan goed. Wordt op het verkeerde moment gespot en je bijt stof, waarna je de Ultimate weer helemaal mag opbouwen. Schreeuwen en huilen geblazen, is het dan. Net alsof je een enorm stuk taart met moeite op je vork krijgt, maar dat het stuk net voordat de vork je mond bereikt met een teleurstellende flats op je bord uit elkaar spat. Maar als het goed gaat, je een compleet vijandelijk team aan gort schiet en daarmee de overwinning verzekert voor jou en je team, is het alsof je ingespoten wordt met pure endorfine.
Overmeesteren
Het enige nadeel was mijn gelimiteerde palet, waardoor ik mijn team maar matig kon bijstaan. Tijdens werk zette ik daarom her en de op de achtergrond een stream aan in de hoop iets te kunnen leren. Zo heb ik geleerd dat ik als Bastion of Soldier 76 moet weglopen als ik Genji tegenkom, die automatische wapenvuur blokkeert en reflecteert. Dit gaf mij de moed om ook eens iets anders te proberen, wat loonde. Waar ik ooit dacht dat Overwatch gelimiteerd werd door zijn hoeveelheid content, werd ik heel snel van die gedachtegang gehaald door Bastion en Tjörborn een kans te geven. Ook Mercy bevalt enorm, en als de strijd erom roept ben ik er zeker niet vies van om als Reinhardt te spelen.
Langzaamaan leerden we met zijn allen zo flexibel mogelijk met elkaars krachten en zwaktes om te gaan, wat ons als groep een supereffectief team maakt. Daarom rest mij niets anders dan iedereen die Overwatch zo tof heeft gemaakt voor me te bedanken, want zonder ons team was het niet mogelijk geweest. Wat het meest opvalt, is dat het de game over een lange periode minstens twee keer gelukt is om tijdelijk weer mijn leven op te slokken, simpelweg omdat nieuwe spelers blijven komen. Collega Thijs Barnhard is recentelijk mee gaan spelen, bijvoorbeeld. En dat is maar goed ook, want Overwatch verdient het om gespeeld te worden.
Overeenkomsten
In de eerste instantie zou mijn 'favorieten van de redactie'-artikel gaan over The Witne , maar hoe meer ik erover nadenk, hoe blijer ik ben met deze keuze. Dat artikel begon namelijk met een opmerking over hoe graag ik The Witne wel niet zou willen vergeten, om het zo opnieuw te kunnen ervaren. Omdat Overwatch zo gevarieerd is, en geen enkel potje hetzelfde, wil ik niets vergeten, maar juist meer spelen. Elk potje is anders en elke minuut herbergt mi chien een moment dat je nooit vergeet. Overwatch is daarom net als Rocket League een multiplayergame die ik nog lang blijf spelen.