Lees hier de Gamer.nl-recensie van Middle-earth: Shadow of Mordor
Nu niet over Dark Souls 2 schrijven voelt wat raar. De liefde is inmiddels aardig bekoeld, maar we hebben samen mooie tijden beleefd afgelopen jaar. In maart, dagen en nachten lang op de bank in de woonkamer. En in juni nog eens op de bureaustoel. En toch was het niet meer zo fijn als bij de eerste keer Dark Souls. Een heerlijk gevoel van herkenning, dat wel, maar onmiddellijk gevolgd door leegte. Een leegte die enkel gevuld werd door het alsmaar groeiende besef dat de verliefdheid niet meer terug zou komen. Het werd houden van.
Geen paniek: Dark Souls 2 heeft een hele goede minnaar in Simon Zijlemans. En ik vond een nieuwe vlam, brandend in de donkerste krochten van Mordor. Je verwacht het niet meer: een Lord of the Rings-game die niet schaamteloos profiteert van de films, of net zo voorspelbaar slecht is als de Palantir. Ik verwachtte het in ieder geval niet. Sterker nog: ik had de game bij voorbaat al afgeschreven.
Rood Alert
Oud-hoofdredacteur Gerard van Nieuwenhuijzen belde me begin oktober nog op met een totaal niet dringende vraag (zijn PS4 lag in Sony’s reparatiecentrum): Shadow of Mordor (SoM) of toch maar Driveclub. Mijn antwoord was resoluut: SoM oogde als een graai uit de bak vol ballen die ooit eens tijdens het ontwikkelproces zijn opgegooid. “Die vuistgevechten uit Batman: Arkham, dat werkt ook wel met zwaarden, toch? En dat klautersysteem van A a in’s Creed… Laten we dat vertalen naar de uitgestrekte vlaktes van Mordor.” Ik waande me even kijker van Lingo. Het publiek riep ‘GROEN, GROEN, GROEN’, ik zag alleen maar rood. Driveclub dan maar, die game schijnt online heel leuk te worden.
Nu moet je weten dat ik een ster ben in het niet opvolgen van mijn eigen advies. En warempel, pakweg een week later zat ik fanatiek SoM te spelen. Drie Extended Editions van de Lords of the Rings-films later was ik verkocht, zonder ook maar een mi ie te hebben gedaan. Zie het als de Great Eagles uit de trilogie. Natuurlijk had ik op de rug van het verhaal door de game heen kunnen vliegen. Maar dan zou ik nooit zo lang door hebben gebracht in Mordor als Frodo en Sam.
Waarheid gebiedt me te zeggen dat ik SoM niet heb uitgespeeld. En dat vind ik absoluut niet erg. Ik ben niet te laat gestopt, maar ook niet te vroeg. Ik ben er precies op het juiste moment mee gekapt. Maar wat hebben we tot die tijd samen mooie tijden beleefd. SoM was in die zin de Dark Souls van 2014. De game nam me serieus door niet zijn verhaal of spelmechanieken op te dringen. En op mijn beurt heb ik SoM serieus genomen.
SoM der delen
Moeilijk, maar daarmee bevredigend, zo bleek. Een simpele verkenningstocht escaleerde al gauw in veldslagen die zelfs Peter Jackson te langdradig zou vinden. Machtig was het. Vechten tot er nog maar een handjevol Orcs over zijn, maar je vervolgens realiseren dat het voltallige Nemesis-leger inmiddels op is komen draven. En dan doodgaan uiteraard, waarna ze stuk voor stuk op zijn Dragonballziaans sterker worden. Het is een systeem waarvan je meteen wilt dat het met terug- en vooruiwerkende kracht in alle games wordt geïmplementeerd. Een knap wapenfeit voor een spel dat ook nog eens ingrediënten van andere games leent en daar een nieuwe formule van brouwt En dat zonder er een potje van te maken.