Hoe langer je Keep Talking and Nobody Explodes speelt, hoe meer je doorkrijgt dat bommen ontmantelen níet het punt is. De titel van het coöpspel lijkt wellicht wat onduidelijk, maar is eigenlijk briljant gekozen. ‘Keep Talking’ beschrijft de e entie van het spel perfect: communicatie is je állerbelangrijkste – en tevens enige – gereedschap om (virtuele) explosieven onschadelijk te maken.
Blijven praten
Keep Talking in een notendop: ontmantel een bom door verschillende minipuzzels (‘modules’) op te lo en voor de klok op nul staat. Als ontmanteler heb je echter geen idee hoe dit moet. Je zult moeten vertrouwen op de expertise van je collega, die de handleiding van iedere module voor zich heeft. Het resultaat: een hectische poging om samen uit te vogelen hoe je te werk moet gaan.
Het ogenschijnlijk simpele spel verhult een briljant fundament: de wederzijdse uitwi eling van onvolledige informatie. Degene met de bom ziet alleen een brij van cryptische tekens, draadjes en knoppen voor zich. De persoon met de handleiding heeft slechts de oplo ingen voor de modules, zelf kan hij de opdrachten niet zien. In het ene geval ben je dus vooral bezig te beschrijven wat er gebeurt, in het andere geval moet je deze informatie verwerken tot een volgende handeling. Stapsgewijs geef je elkaar kleine brokjes informatie te verwerken. Als het goed is, vorm je met je collega een geoliede feedback loop: puzzel erin – oplo ing eruit.
Omdat het spel je compleet aan je lot overlaat, moet je zelf een manier verzinnen om aan elkaar uit te leggen wat de bedoeling is. Het gevolg is dat iedere speler een eigen methode ontwikkelt om de verschillende puzzels op te lo en. Er is niet één juiste manier om het spel te spelen. In plaats daarvan dwingt Keep Talking je om – buiten het spel om – jouw communicatiemethode aan te scherpen tot ze goed werken.
Stre en multitasken
Het spel begint simpel: knip in een bundeltje draadjes de juiste door. Of nouja, simpel... Hier moet degene met de handleiding bijvoorbeeld rekening houden met het aantal batterijen op de bom, het serienummer en ga zo maar door. De pittigere versie van de draadjes-module vereist een ondoorzichtig Venn-diagram om op te lo en. Nog weer moeilijkere opgaven laten je Morsecode ontcijferen of droppen je in een doolhof waarvan alleen de expert met handleiding weet waar de muren zitten.
Naarmate de puzzels moeilijker worden, probeer je een zo efficiënt mogelijk systeem te ontwikkelen om misverstanden tot een minimum te beperken en zo min mogelijk tijd te gebruiken voor de eenvoudige puzzels. Ook word je gedwongen om te gaan multitasken als zogeheten ‘needy modules’ je aandacht constant opeisen. Stre is hier een noodzakelijk kwaad. Telkens als je een puzzel afrondt, zie je vanuit je ooghoek de seconden onheilspellend wegtikken. Je probeert de minuten te verdelen over de modules, hopende dat je deze deadlines kunt halen.
Verreweg de leukste momenten in Keep Talking doen zich voor als alles in de soep loopt. Als je nog maar één fout mag maken, of als je nog een krappe dertig seconden hebt voor twee lastige modules. Het is daarmee een uitstekend spel voor feestjes of om met een paar vrienden te doen. Ruimte voor ruzie is er niet: de tijd is daar veel te kostbaar voor. Zelfs nadat een bom om wat voor reden dan ook uit elkaar is gesprongen, loont het om het spelverloop te analyseren in plaats van elkaar te beschuldigen. Wat ging er fout, en hoe zorg je ervoor dat toekomstige bommen niet afgaan?
Routine
Een klein kritiekpunt is dat sommige puzzels na verloop van tijd makkelijker te doorzien zijn als je zowel de handleiding als de bom in handen hebt gehad. Dat is haast onvermijdelijk, aangezien beide taken hun unieke charme hebben. Logisch dus dat je allebei wilt proberen. Het maakt wel dat Keep Talking leuker en tegelijk minder leuk wordt hoe langer je het speelt doordat er langzamerhand een routine ontstaat. De eerste bommen die je te zien krijgt, zijn het spannendst. Dan zijn de puzzels nog onbekend en moet je dus nog helemaal uitvogelen hoe je het beste uitlegt wat je voor je ziet. Aan de andere kant is de leercurve nu juist het punt van het spel: je leert om zo goed mogelijk uit te leggen wat er moet gebeuren.
Daarmee doet Keep Talking in mijn optiek iets unieks: het is onspeelbaar zonder vloeiende communicatie buiten het spel om. De opzet lijkt eigenlijk wel wat op Wie is de Mol: los van een paar spelregels en een tikkende timer ben je op elkaar aangewezen. Hoe je de opdracht oplost is helemaal aan jou. Het gebeurt bovendien niet vaak dat jijzelf daadwerkelijk beter wordt in een spel en niet alleen het personage dat je bestuurt. De game draait puur om je eigen vaardigheid en bereidheid om je communicatiemethodes continu bij te werken. En niet te vergeten: altijd te blijven praten!
Koop de 'Gamer.nl favorieten van de redactie' ook op Bol.com.