Lees hier de Gamer.nl-recensie van Fifa 15.
“Het jaar van de teleurstellingen”. Ik lees het her er der als het gaat over gamejaar 2014. Ik zou het eerlijk gezegd niet weten, ik heb het laatste half jaar nauwelijks gegamed. De afgelopen maanden genoot ik van een uitwi eling in Vancouver, waar ik van alles heb gedaan om vooral even te ontsnappen van mijn comfortzone in Nederland. Dat betekende onder andere geen TV, geen console en dus ook geen games.
Home sweet home
Door Fifa 15 te bestempelen als mijn game van het jaar lap ik alle ongeschreven regels van de gamejournalistiek aan mijn laars: ik heb de volledige game nog niet gespeeld. Mijn keuze is echter vooral een sentimentele keuze. Als je een lange periode van huis bent, ga je als vanzelfsprekend de dingen mi en die eerder de normaalste zaak van de wereld waren. Hagelslag eten, het geblaf van de hond bij de buren en het Achtuurjournaal, slechts een greep uit routines, geluiden en gemakken waar je normaal de waarde niet van inschat. Dat geldt in mijn geval ook voor Fifa.
Dat is namelijk een gameserie waarvan ik tot pas geleden niet besefte hoeveel ik het eigenlijk speelde. In grote games als Skyrim of GTA voel je de uren voorbij gaan naarmate je meer van de wereld hebt ontdekt en meer mi ies hebt afgesloten, maar bij FIFA vlogen de uren onbewust voorbij. Zo kon ik het nooit laten om, al was het maar voor één potje, een vriend uit te dagen of na een wedstrijd van Ajax even te laten zien hoe het beter moest. EA Sports begrijpt twee dingen heel goed als het om Fifa gaat: het heeft een onmiskenbare sociale impact en er is een altijd aanwezige connectie met de echte voetbalcompetities. Voor een competitief ingestelde voetbalmaniak als ik is Fifa daardoor simpelweg altijd leuk, spannend en intens. En dat mis ik oprecht, hier in het voetballoze Noord-Amerika.
Nemen en vergeven
Hoeveel ik er ook naar snak om met die magistrale aanval van Real Madrid en Barcelona aan de slag te gaan, ik besef me maar al te goed dat Fifa 15 de lat een stuk hoger had kunnen leggen. In de lange geschiedenis van Fifa zijn de vernieuwingen van Fifa 15 niet memorabel. Tijdens een preview-event had ik desondanks wel het idee dat EA Sports van Fifa 15 een overtuigend deel ging maken. De focus zou liggen op de emotionele beleving en daar was Fifa écht aan toe. Zeker als je het vergelijkt met de NBA 2K-serie. Als ik de recensie van collega Lars lees, komt die verbetering echter nog niet vlekkeloos over.
Het klinkt mi chien als een onbelangrijk detail, maar het doet een enorme afbreuk aan de voetbalmagie als spelers stoïcijns voor zich uit staren wanneer ze net de Champions League hebben gewonnen. Ik kan me nog goed herinneren hoe belangrijk het was voor Robben om in 2013 de Champions League te winnen met Bayern München. Je voelde een druk van zijn schouders afvallen na die bevrijdende 2-1 en zijn uitzinnige vreugde liet me alleen maar meer meeleven met de wedstrijd. Als je ook maar een fractie van dat gevoel zou kunnen herkennen in Fifa zou dat een enorm waardevolle boost aan de virtuele voetbalervaring geven.
Fifa is niet perfect, verre van zelfs. Het is een game die jaarlijks een aantal geslaagde, doch genuanceerde gameplayverbeteringen doorvoert, maar bijna routinematig blijft hangen in oude kritiekpunten. Gameplay is echter koning in Fifa en dat wekt altijd voldoende vergiffenis. Ook als de servers dat soms wel eens heel moeilijk maken. Of die verschrikkelijk trage inworpen. Of de absolute dooddoener: die ongelooflijk trage en omslachtige carrièremodus. Maar natuurlijk ben ik bereid om daarvoor Fifa 15 weer te vergeven. Ik ben iemand die emotioneel in een game meegesleept wil worden en mijn liefde voor voetbal gaat ver. De voetbalmaniak in me moet en zal Fifa 15 dit jaar nog spelen.