MMO’s ontwijk ik al vrijwel heel mijn leven, omdat ik er simpelweg geen tijd voor heb. Er is te veel om te spelen en te doen om al mijn energie in één game te steken. Toen Destiny uitkwam in september 2014 kon ik het als levenslange Bungie-fan niet weerstaan om de game uit te proberen, ondanks de vele overeenkomsten met andere MMO’s. Ik was dolblij dat het me na een weekje spelen totaal niet meer boeide. Tijd om door te gaan met andere toffe games die toen uitkwamen.
Ad formam
Maar The Taken King bracht een bepaalde Bungie-flair terug die ik niet heb gezien sinds Halo 3: ODST, namelijk een gevoel van mysterie en geheimen. Het nieuwe gebied dat bij The Taken King zit, genaamd de Dreadnaught, zit vol verborgen hoekjes en deuren waarachter je kisten kunt vinden, geheime routes en onzichtbare plateaus om naartoe te springen. Er gaat niets boven een platform zien in de verte, om er vervolgens met de scanfunctie van je Ghost achter te komen dat er verborgen paden in de lucht zitten waarmee je dat kunt bereiken. Zelf op ontdekkingsreis gaan was plotseling leuk in Destiny, wat voor mij meer dan genoeg reden was om het een tweede kans te geven.
Het was pas zodra vrienden gingen spelen dat Destiny: The Taken King een compleet andere betekenis voor me kreeg. Zij stelden me in staat om een gedeelte van Destiny mee te maken dat ik niet verwacht had nog te gaan spelen: raids. En tjonge, ik was me er totaal niet van bewust wat in die raids allemaal wel niet te ontdekken valt.
BFF’s
Vlak nadat The Taken King uitkwam, zette ik een kanaal op voor mezelf en een aantal vrienden om over de game te praten. De eerste aantal dagen bestond dit uit mij en een paar andere fanatiekelingen, terwijl we zoveel mogelijk mensen om ons heen probeerden te indoctrineren om zo meer spelers te verzamelen. Dit groeide uit tot een actief groepje met een dozijn spelers, die dagelijks nieuwe vondsten deelden met elkaar, zoals locaties van wapens en andere loot-gerelateerde zaken. Bovenal was het kanaal een fijne tool om spelers te vinden om mi ies mee uit te voeren.
Leden van die groep waren onder andere ex-Gamer.nl-redacteur Daniël Verlaan, Nino de Vries van pu.nl, gamer.nl-redacteuren Erwin Vogelaar en Bastiaan Vroegop en Ferdi Nelemans van InsideGamer. O ja, en Gamer.nl-redacteur Ron Vorstermans, maar die telt niet mee, omdat hij de game als enige op een andere console speelde.
Na twee weken fanatiek spelen opperde iemand dat we eens een raid moesten proberen. We hadden meer dan genoeg gegadigden en het was content van Destiny die we allemaal nog niet gezien hadden. De besli ing was snel gemaakt: de Vault of Gla -raid stond als eerste in de rij. Deze raid is al veel eerder geïntroduceerd, maar voorheen hadden we geen groep fanatieke spelers. Aan de hand genomen door één speler die de raid toevallig al kende sprongen we erin.
Helse kluis
Het openen van de Vault of Gla alleen al bleek een fikse opgave. Het is namelijk de bedoeling dat je een viertal gebieden overneemt en beschermt terwijl er constant hordes vijanden op je af denderen. Als ook maar één speler faalt, wordt het proces een halt toegeroepen. Na een kwartier beschermen, multi-tasken en knallen opende de kluis zich eindelijk. Deze kennismaking was genoeg voor mij om te weten dat ik nog nooit zoiets had ondernomen en dat het veel meer zou zijn dan een paar uur onafgebroken op schadesponsen schieten.
De eerste paar uur ging het goed. Coördineren verliep soepel en we wisten goed voortgang te boeken. Van platformpuzzel naar de eerste baas van de raid, gevolgd door een onderdeel waarin sluipen centraal stond. Een cruciale fout was alleen dat we pas om acht uur ’s avonds begonnen. Toen we er na drie uur spelen achterkwamen dat we pas op de helft waren, besloten we de volgende dag verder te gaan. Op dag twee van de raid was de spanning te snijden (dat het een maandag was hielp niet). Spelers – waaronder ondergetekende - raakten merkbaar gefrustreerd en de kans dat ons irritatieniveau en het verkeerd interpreteren van boodschappen ons voor altijd zouden weerhouden van die zoete overwinning, was reëel. Tegen het einde van de raid liepen de gemoederen hoog op.
Bij het laatste gevecht in de Vault of Gla worden twee willekeurige spelers om de zoveel minuten geteleporteerd naar een andere omgeving. Daar moeten ze als de wiedeweerga een artefact oppakken en naar een portaal rennen. Dit portaal moet een ander gedeelte van het team openen zodat ze kunnen terugkeren met het artefact, terwijl de rest zich concentreert op het uitschakelen van vijanden. Dit ging vaak mis. Als een vijand erlangs glipt, sluit de poort. Als iemand per ongeluk door de poort loopt en deze sluit, kan hij/zij daar doodgaan. En iedereen kan besmet raken met een status-effect dat jouw visie volledig verduistert, wat alleen teniet gedaan kan worden met dat artefact.
Het gebeurde maar al te vaak dat één persoon per ongeluk terugliep door een portaal (we kijken naar jou, Daniël) of dat iemand het verkeerde portaal opende, waardoor het andere team vastzat aan de andere kant. Er hoefde maar een iemand zijn taak niet goed uit te voeren en we mochten met zijn ze en weer opnieuw beginnen. De truc zit ‘m erin rustig blijven en proberen zo helder mogelijk te communiceren, maar het kwam niet onverwacht dat zo af en toe iemand geïrriteerd reageerde omdat één iemand zijn taak telkens verprutste. Na vier uur onafgebroken gespeeld te hebben kwamen we als winnaars uit de strijd. Hoewel de loot waardeloos was (we hadden allemaal een veel te hoog level voor de raid), waren we trots.
En iedereen kreeg een toffe shader, behalve InsideGamer-collega Ferdi Nelemans.
Het team met hun nieuwe shaders, na twee lange avonden puzzelen en knallen.
King’s Fall
Een aantal weken later tackelden we King’s Fall, de raid die bij The Taken King kwam. In tegenstelling tot de Vault of Gla namen we hier goed de tijd voor. Om vier uur op een zondagmiddag begonnen we. Wederom was het een proces van lachen en huilen, maar vooral van vallen en opstaan. Vrij letterlijk, want de acrobatische kunsten die je moet uithalen bij een aantal van de platformpuzzels zijn niet te onderschatten. Vooral niet voor Ferdi Nelemans, die nota bene iemand controle liet overnemen via SharePlay om een van deze puzzels voor hem op de lo en. Tegen middennacht wisten we de raid succesvol af te ronden, namen we een groepsfoto en sloot iedereen de game af.
Na jarenlang MMO’s actief te hebben ontweken heb ik van Destiny: The Taken King geleerd hoe ik de samenwerkingsaspecten ervan op prijs kan stellen. Volgens een ervaren raider uit onze kring, is het niet ongewoon dat er groepen van meer dan veertig spelers meedoen aan raids in games als World of Warcraft. Wetende hoe ingewikkeld de raids uit Destiny al zijn, die gemaakt zijn voor zes spelers, kan ik me niets voorstellen bij de rolverdelingen en het niveau van communicatie en organisatie dat bij grootschalige raids komt kijken. Chapeau voor eenieder die zich er graag aan waagt: jullie kunnen alleen maar rasechte teamspelers zijn.
Het team na de King’s Fall-raid te hebben beëindigd
Helemaal klaar mee
Voor mij was King’s Fall - eind oktober - de laatste keer dat ik Destiny: The Taken King heb gespeeld. Grinden voor nieuwe gear en wapens heeft toch geen zin meer, want zodra de volgende DLC uitkomt is alle huidige uitrusting binnen een paar uur verwaarloosbaar. Ook ons chatkanaal is verlaten en leeg. Zodra er echter weer iets nieuws verschijnt durf ik met zekerheid te stellen dat de wapens weer de kast uit komen. Dankzij The Taken King heb ik een aspect van MMO’s ontdekt dat compleet nieuw was voor mij, wat het voor mij één van de meest bijzondere momenten maakt van het afgelopen jaar. Ik ben benieuwd of de volgende uitbreidingen ook iets nieuws voor me in petto hebben.
Lees de Gamer.nl-recensie van Destiny: The Taken King terug.
Koop de 'Gamer.nl favorieten van de redactie' ook op Bol.com.