Al sinds de jaren ’80 droom ik van werkelijk overtuigende Virtual Reality. Van een ervaring die mi chien nog wel als computerbeeld herkenbaar is, maar in elk geval zo overtuigend dat ik me op een andere plek waan. Begin dit jaar had ik die ervaring op Pax East in Boston en ik had het gevoel dat ik in de toekomst keek. Het is een toekomst die over een paar maanden al werkelijkheid wordt.
Het eerste uur van Pax (de gamebeurs van de makers van Penny Arcade) is ‘voor de pers’. Het is een kleine conce ie om de vele journalisten tegenmoet te komen die PAX als moment zien om toch nog even wat interviews te scoren of een hands-on te hebben met een nieuwe titel. De pers mag maar een uurtje eerder de beursvloer op, de rest van de tijd is het vrij baan voor de fans, de enthousiastelingen, de gamers. En zo hoort het uiteraard ook.
Ik mag dus íets eerder naar binnen en besluit die kans goed te benutten. Ik ren in een rechte lijn van de ingang naar de stand van Oculus. Want hier laat het bedrijf zijn ‘Crystal Cove’ VR-headset zien. Dit is het laatste prototype vóór de versie voor consumenten op de markt komt. Ik weet zeker dat de rest van PAX de rij daar enorm zal zijn.
Nu kan ik meteen doorlopen en de technicus zet mij de headset met ingebouwde koptelefoons op mijn hoofd. Even is het donker. En daarna gaat er iets vreselijk mis met de apparatuur. De beelden die ik te zien krijg zijn een diavoorstelling die niet sychroon loopt met de bewegingen van mijn hoofd. Vrijwel onmiddellijk voel ik me wagenziek.
“Oh sorry,” zegt de technicus. En een moment later werkt het wél.
Ik sta in een grote witte ruimte. Voor mij staat een fabrieksrobot. Ik draai me om en zie nog zo’n ding staan. Beiden beginnen te bewegen en hebben een toverstaf vast. Ze schieten op elkaar. Ik kijk rond, probeer de dansende en vliegende robots te volgen. Het duizelt me, maar niet omdat er sprake is van vertraging. Mijn bewegingen worden perfect door de Oculus Rift gevolgd.
Een moment later sta ik op een klein balkon zonder leuningen. Vóór mij zie ik de skyline van een alternatief New York. Er vliegen zeppelins in de verte. “Doe maar een stap naar voren,” zegt de technicus. Ik weiger. Want ik sta op honderd meter hoogte, zonder bescherming. Mijn verstand weet dat ik ergens in een klein hokje sta in Boston. Maar mijn instinct vertelt me dat ik vooral niet moet bewegen.
Weer een wi eling. Het voelt of ik droom en de beelden zonder samenhang elkaar opvolgen. Nu sta ik in een grote, hoge gang. De muren en het dak zijn van metaal. Ik hoor een doffe dreun. En nog een dreun. Het zijn voetstappen. Ik zie een schaduw. En om de hoek, een meter of vijftig verderop, komt een T-Rex op mij af lopen. De schaal is overweldigend. Het beest torent boven me uit en volgt me met levendige ogen. Het zijn ogen in een hoofd met het formaat van een Volkswagen Golf. Het belangrijkste verschil met een Volkswagen Golf is echter de enorme bek met tanden, waar het slijm langs druipt. De T-Rex kijkt naar me, opent vlak voor me zijn bek en brult.
Ik schreeuw als een klein meisje.
De demo is voorbij en ik zet de Oculus Rift af. Het contrast is groot: opeens ben ik weer in dat kleine hokje.
“Wat vind je ervan?,” vraagt de technicus.
“Wauw,” breng ik met moeite uit.
De rest van Pax kan niet zoveel indruk meer op me maken. De volkomen overtuigende beelden die de Rift mij voorschotelden doen verder alle geweldige titels verbleken. En ik besef dat dit maar een technische demo is! Dit is niet eens het begin van van VR-gaming. Wat ik net heb gezien is zoiets als met een theelepeltje proeven van één voorgerecht dat nog maar het begin is van een menu met vele gangen.
Ik was al overtuigd van de potentie van VR. Maar het zien van deze technische demo bewijst dat het echt kán. Dat de mensen van Oculus daad bij het woord voegen. En dat iedereen straks kan beleven wat ik in een paar minuten kon ervaren, op grotere schaal met echte games.
Terwijl ik over de beursvloer loop en spellen als Overwatch en Guild Wars 2: Heart of Thorns uitprobeer realiseer ik me hoe ver spellen al zijn gekomen. Ik denk aan Pong, de NES. De PlayStation. De 360. En dan duizelt het me helemaal. De Oculus Rift zoals ik die net heb ervaren is Pong vergeleken met wat we over een jaar of vijf gaan zien. Als de hardware verfijnder is en pc’s nog eens vele malen krachtiger zijn.
Op dat moment daar in Boston realiseer ik me dat alles gaat veranderen. Dat we nog niet eens het begin hebben gezien van waar games naar toe gaan. De toekomst wordt geweldig.
Koop de 'Gamer.nl favorieten van de redactie' ook op Bol.com.