Michel Musters
Jak & Daxter
De eerste game in de reeks is zonder twijfel één van mijn favoriete PlayStation 2-games, en zoals dat vaak gaat bij meningen heeft dat veel te maken met nostalgie. Toen ik pakweg tien jaar geleden op een regenachtige maandagmiddag een PlayStation 2 kocht, werd ik de volgende ochtend wakker met een abces in mijn keel. Ik moest naar het ziekenhuis, waar ik een eigen kamer kreeg en een televisie... met SCART-aansluiting! Zo kwam het dat ik een week lang de tijd had om met mijn gloednieuwe console aan de slag te gaan, en Jak & Daxter was daarbij verreweg de leukste game. De steden en woestijnen uit het tweede en derde deel hebben mij nooit zo aangesproken, maar de kleurrijke natuur uit de eerste Jak & Daxter vond ik des te mooier. Een heerlijke 3D-platformer zoals normaal gesproken alleen Nintendo ze kan maken.
Okami
Ja, Okami voelt in veel gevallen als een ode aan Zelda. Maar is dat een probleem? Nee, zeker niet als de game in kwestie er een geheel eigen grafische stijl op nahoudt. En dat doet Okami, met de ruwe, geverfde graphics die werkelijk een lust voor het oog zijn. Er zijn kerkers, dorpjes en een grote wereldmap, net zoals in Zelda dus, maar er blijven genoeg unieke elementen over. Zo moet de god Emateratsu (die voor het gemak de vorm van een wolf heeft aangenomen) met een kwast de wereld weer herstellen. Het zorgt er voor dat spelers diverse tekens verven op het beeldscherm, een leuke bezigheid die bovendien wordt beloond met fraaie tu enfilmpjes, waarin de grauwe spelwereld in een levende, groene oase verandert. En denk je na uren vertier bij het einde van het spel aangekomen te zijn, blijk je nog maar op de helft te zitten. Zo worden ze niet meer gemaakt.
Sander Hölsgens
Shin Megami Tensei: Persona 4
Shin Megami Tensei: Persona 4 is een van de sterkste rollenspellen van dit decennium, zij het met een bizarre twist. Dat je gekke vijanden tegenkomt, is voor het genre niet ongewoon, maar dat je tegelijkertijd ook sociale contacten moet onderhouden des te meer. Je gaat 'gewoon' naar school, volgt le en en moet zelfs zo nu en dan een toetsje afleggen. Zelfs dates blijven je niet gespaard. Wanneer de zon achter de horizon verdwenen is, neemt het spel echter een wending. Via een televisiescherm (waarom ook niet) kom je terecht in een parallelle wereld en strijd je als een Jungiaanse persona tegen onmenselijke wezens. Het unieke is dat de schijnbaar lo taande segmenten tijdens de gevechten samenkomen. Je sociale leven beinvloedt namelijk de kracht van en samenwerking tu en persona's. Een meesterwerk.
Yakuza
Shenmue is bijzonder. Zo vooruitstrevend, maar vooral ook zo meeslepend. Beide delen introduceerden het begrip 'empathie' in de game-industrie. De Dreamcast overleefde de gewelddadige opmars van de PlayStation 2 niet en daarmee viel het doek voor Shenmue. Alhoewel: deels. Yakuza deed in haar opzet namelijk veel aan de serie denken. Hoewel het speldesign niet enorm ingenieus of inzichtelijk is, is het wel een ontzettend leuke titel. Het epos ontpopt zich tot onnavolgbare hoogtes en de stad bruist van de toffe activiteiten. Door de jaren heen heeft de serie zich bovendien flink ontwikkeld, waar PlayStation 3-bezitters op dit moment de vruchten van plukken. Maar zelfs bij het eerste deel was het al zo dat wanneer je je ogen een beetje dichtkneep, je de contouren van Shenmue zag.
Frank Meijer
Pro Evolution Soccer 5
Het waren de jaren dat fans van FIFA nog uitgelachen werden en de echte voetballiefhebber zijn zuurverdiende centen ieder jaar weer opzij legde voor een nieuw deel in de Pro Evo-serie. Als ik er nu op terugkijk voelt het als een andere wereld, maar wat heb ik toch genoten van elk deel dat op de PlayStation 2 verschenen is. Samen met mijn beste vriend zaten we minimaal een keer per week bij hem thuis op zijn zolderkamer om te bepalen wie de beste virtuele voetballer van ons tweeën was. Steevast koos ik A.C. Milan, vooral vanwege Andriy Shevchenko, mijn echte held van die tijd, maar ook omdat hij elke keer dat hij vrij aan de rand van het strafschopgebied stond met een magistrale streep de bal in de kruising wist te plaatsen. Grafisch moest een meerdere erkend worden in concurrent FIFA, maar PES wist waar het de fans echt om draaide: een realistische pot voetbal op de mat kunnen leggen. Het maakte dan zelfs niet eens uit dat er spelers in je team zaten die Von Mistelroum en Farzel Haar heetten.
Grand Theft Auto: San Andreas
San Andreas heeft mijn intere e in de Grand Theft Auto-reeks pas echt gewekt. Het is een game die ruimte laat voor een eigen invulling van wat iemand verstaat onder 'spelplezier'. De mi ies konden me niet zo heel veel intere eren. Ik speelde ze vooral door om zo snel mogelijk alle gebieden vrijgespeeld te hebben. Daarna begon de lol voor mij pas echt. Uren, dagen, weken ben ik zoet geweest met het rondscheuren op mijn cro motor, door het heuvellandschap en de bergen. De hoogste berg in het spel heb ik ontelbaar veel keren beklommen met mijn motor om er daarna vanaf te springen met een parachute op mijn rug. Het was een duizelingwekkende ervaring, waarbij ik zelf heel sterk het gevoel had dat ik mee naar beneden viel. De rest van de tijd spendeerde ik in de cropduster, het kleine sproeivliegtuigje dat voor mij meer dienst deed als stuntvliegtuig. Het was alleen altijd oppa en geblazen voor de onzichtbare bomen waar ik menig keer tegen te pletter ben gevlogen.
Erwin Bergervoet
Ratchet & Clank 2
De Ratchet & Clank-reeks is mijn favoriete platformreeks op de PlayStation 2, maar deel twee stak er met kop en schouders bovenuit. Het eerste deel had nog wat ruwe kantjes en was bij momenten ongelooflijk pittig en frustrerend. De latere delen hadden te veel beslommeringen buiten het platformen om, die afleidden van wat het spel voor mij nu eigenlijk zo goed maakte: actierijke platform-gameplay en het ontdekken van een spelwereld vol verborgen geheimen. De tweede Ratchet & Clank: Going Commando, was het beste in balans. Ratchet & Clank 2 introduceerde een licht RPG-element dat aanmoedigde verschillende wapens te gebruiken en daarnaast het spel wat vergeeflijker maakte. Een enorm creatieve, grappige en onderhoudende game die ook nog eens dik tien uur gameplay met zich mee bracht, iets wat de Rachet & Clank-games van de nieuwe generatie niet nadoen.
Mercenaries
Het free-roaming-genre was dé innovatie van de vorige generatie consoles, waartoe ook de PlayStation 2 behoorde. Dit nieuwe genre werd uiteraard geleid door de Grand Theft Auto-reeks. Al snel probeerde andere ontwikkelaars een graantje mee te pikken van het succes, maar het was pas met Mercenaries dat dat een geslaagd resultaat opleverde. Waar de meeste GTA-wannabe's ook draaiden om een gangster (of politieagent) in een stad, kwam Mercenaries met een geheel ander strijdtoneel met hele andere spelregels. En juist dat maakte het spel zo intere ant. Als huurling in een oorlog is er continu chaos om je heen en dat zorgde voor een geheel nieuwe en minstens zo indrukwekkende spelervaring. Het spel kreeg helaas niet de populariteit die het verdiende, wat mede te wijten was aan de grauwe graphics en de stugge framerate. Maar daar tegenover stond de pure fun en explosieve actie, iets waar Just Cause nu in het bijzonder schatplichtig aan is.
Marcel Vroegrijk
Shadow of the Colo us
Ik vond Shadow of the Colo us ruk. Voordat je me aan het kruis nagelt, dat was toen. Nu leeft het spel rijkelijk voort in mijn herinneringen, en roept de soundtrack nog altijd een lucide droom op. Ik rijd met paard Agro richting het licht, niet van de zon maar van mijn zwaard, dat de weg naar de volgende kolo us openbaart. Mijn eerste ervaring met SotC liep anders. Geen prachtige uitstrekkende landschappen, nee een wenteltrap die maar niet ophield. Eenmaal boven bleek er niets te doen. Ik moest alle treden weer opnieuw afgaan, terug naar waar ik een oneindigheid geleden ooit begon. De trap stond symbool voor de neerwaartse spiraal waarin mijn spelplezier verkeerde. Dat was toen. Nu kijk ik terug op een onnavolgbare ervaring, die jaren te laat begon maar acht uur daarna bewees niets van zijn potentie te hebben verloren. Shadow of the Colo us dwong zijn verhaal niet aan me op, maar confronteerde me wel met waar ik precies mee bezig was. De gameplay nestelde zich diep in mijn geweten, waar het inmiddels is uitgegroeid tot een dubbel gevoel. SotC is mijn favoriete PS2-game, ik ben schuldig.
Katamari Damacy
Naaaaa - na na na na na naaa naaa - Ka ta ma ri - da ma cy. Naaaaa......ok, dat is wel weer genoeg geweest. Ik zou het liedje eeuwig kunnen blijven zingen, maar dat is niet hoe ik rol. [Chigga Chigga] Ik houd ervan als een spelwereld zich langzaam voor mijn ogen ontvouwt, maar alles tot een grote bal omvormen is nog verslavender. De hebzucht nam het over en al snel wilde ik niet langer louter over potloodjes heen walsen. Het werden fietsen, koeien, bomen en flatgebouwen. [Chigga Chigga] Prinsheerlijk vond ik het om van rondslingerend materiaal een nieuwe planeet te vormen, terwijl de mensheid zijn zo zorgvuldig verzamelde bende opgerold zag worden. Vol trots presenteerde ik vervolgens mijn creatie aan de koning van de kosmos, voor wie het nooit eens goed genoeg was. Alles moest groter kreeg ik te horen, terwijl hij zelf de hele dag aan zijn draaitafels lag te krabben. Ik wilde helemaal geen klusjes uitvoeren, ik wilde spelen. En mijn god, wat heb ik dat gedaan met Katamari Damacy.
Daniël Verlaan
GTA: Vice City
In Vice City heb ik zonder twijfel de meeste uren zitten van alle GTA-games. De setting trok mij ook meer dan San Andreas, want ik houd meer van de maffia-sfeer. Ik kickte erop om met Tommy Vercetti steeds grotere huizen te kopen. Of de Malibu Club! En de map was gewoon geweldig: twee grote gebieden die met elkaar verbonden zijn en drie eilandjes in het midden. Op dat ene eilandje stond het mooiste gebouw van Vice City: het landhuis van Ricardo Diaz. Nadat je hem koelbloedig had afgemaakt, was die villa voor jou. Ik had daarna twee snelle auto's gejat en in mijn garage gezet. En toch reed ik nog steeds het liefst op zo'n klein scootertje, dat vreselijk veel lawaai maakte.
Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty
Als er ooit iemand bij mij inbreekt, sla ik hem op zijn muil of ga ik net als Solid Snake onder een doos zitten. Want wat was dat gaaf. De doos is één van de aspecten die ik altijd van Metal Gear Solid 2 zal onthouden. Je wachtte tot er iemand langs loopt en daarna ging je weer heel sneaky verder. Het was een fantastische stealthgame die je zo langzaam en onzichtbaar mogelijk wilde uitspelen. Het eerste level zal ik nooit meer vergeten: op die boot heb ik uren doorgebracht. Ik zou en moest alles en iedereen vermoorden zonder dat iemand het zou merken. In 2001 werd de game uitgebracht. Ik was toen twaalf jaar en heb nooit meer zo veel geduld voor een game gehad.
Matthijs Hannink
God of War
De PS2 heeft vele gezichten en juist daarom zal deze console voor altijd in het collectieve geheugen gegrift staan. Want naast de vrolijke platformhelden Ratchet en Jak en de Japanse rollenspellen van Final Fantasy staat de bloeddorstige Spartaanse krijger Kratos, die de primitieve instincten van elke adolescent met verve prikkelt. Het geesteskindje van David Jaffe verscheen pas laat in de levenscyclus van de PlayStation 2, maar werd meteen een van de gezichten van het apparaat. De intrigerende verhaallijn in een lo e interpretatie van de Griekse mythologie legde een grote nadruk op de persoonlijke wraakgevoelens van Kratos, en de ultragewelddadige gameplay vormde daar een perfecte symbiose mee. Bovenal voelde God of War als een volwaardige Hollywoodproductie aan, een term die in de huidige generatie consoles te pas en te onpas aan allerlei games wordt toegeschreven, maar perfect weergeeft waar Kratos' avontuur om draait. Het is een epische queeste langs huiveringwekkende monsters en mythische locaties, met maar één doel: pijn brengen aan allen die pijn hebben gebracht.
Killzone
Voor veel gamers begon de Killzone-serie pas echt bij het tweede deel, dat met veel bombarie op de PlayStation 3 verscheen. Zo'n interpretatie zou te weinig credit geven aan de geboorte van de serie op de PS2. Was de eerste Killzone niet die shooter met een lage framerate en enigszins povere kunstmatige intelligentie? Wellicht, maar het was ook een grafische powerhouse in het prachtig weergegeven, intimiderende universum van de fictieve planeet Vekta. Destijds werd Sony's ambitie om met Killzone een Halo-tegenhanger voor zijn eigen console te creëren met enig hoongelach ontvangen, maar tegenwoordig kan de franchise zich meten met de avonturen van Master Chief. Dat is alleen maar mogelijk door de le en die Guerrilla Games heeft getrokken uit de ontwikkeling van de eerste Killzone.
