Eenmaal ik goed en wel in de Poolse hoofdstad Warschau geland waren, werd me verteld dat ik bij lange na nog niet op de plaats van bestemming was. Het evenement vond namelijk plaats aan de andere kant van Polen, in het voormalige Oost-Pruisen. Gelukkig had Activision een snel vervoersmiddel voor ons klaar staan, want via de Poolse B-weggetjes zou je met een bus ruim zes uur onderweg zijn. Op een klein vliegveldje aan de rand van Warschau stond het transportmiddel ons op te wachten: een vijftien jaar oud vliegtuigje met zo'n twaalf zitplaatsen van Ru ische makelij waarvan je zou zweren dat het tijdens de Tweede Wereldoorlog nog gevlogen heeft.
Toen ik, en de andere journalisten uit alle uithoeken van Europa, instapte in het vliegtuig werd ons vriendelijk verzocht de ta en ergens voorin het vliegtuig te deponeren. “Omdat we anders niet zo goed kunnen sturen”, aldus de piloot die ons meteen op ons gemak stelde. Dat de piloot bijna was opgestegen zonder de deur van het vliegtuig dicht te doen, was eveneens uitermate positief voor de gemoedstoestand. Na een turbulente vlucht van ruim een uur, met mooi uitzicht over het glooiende Poolse landschap, landden we op de plaats van bestemming. Of in ieder geval, in de buurt ervan.
Op het vliegveld stond een colonne van ongeveer vijf legerjeeps ons op te wachten. De grootste wagen was voorzien van een radio waaruit strijdlustige muziek klonk. Ik nam plaats in de voorste jeep, naast een besnorde Pool wie verdacht veel leek op Saddam Hoe ein. De colonne vertrok en na een rit van ongeveer vijftien minuten door nauwe bospaadjes en rakelings langs nietsvermoedende fietsers, kwamen we aan bij ons 'hotel': een prachtig tot hotel omgevormd landhuis.
Na een korte opfrisbeurt werden we opnieuw in de legervoertuigen gezet, die de gehele perstrip als voornaamste vervoersmiddel zouden dienen. Opnieuw reden we nietsvermoedend over een bospaadje, toen ineens een boom onze weg versperde. “Ambush Ambush” klonk het, gevolgd door een luide knal en veel rook. Mannen in Duitse uniformen bevalen ons uit de wagens te komen en mee te lopen. Ze brachten ons naar de Wolf chanze, een indrukwekkende bunker waarin Adolf Hitler tijdens de Tweede Wereldoorlog regelmatig verbleef. Het was ook in de buurt van deze bunker waar destijds een aanslag werd gepleegd op de Führer.
Veel meer dan een grote blok beton is de Wolf chanze eigenlijk niet meer. Van het interieur, dat er vroeger zeker geweest is, was niets meer aanwezig. Ook enige vorm van verlichting ontbrak, maar gelukkig werden we door Activision voorzien van mini maglite's, zodat we niet zouden vallen in de diepe scheuren in de grond van het bouwwerk. Het dak van de bunker is enkele meters dik en ook de muren zijn van acht meter dik, gewapend beton. Ondoordringbaar, zo bleek wel uit de relatief kleine gaten de projectielen die erop afgeschoten waren, achter gelaten hebben.
Aan het eind van de trip kregen we ook nog de kans een ritje te maken op een amfibievoertuig. Dit gigantische gevaarte bood plaats voor alle aanwezige journalisten, een man of vijftig. Voordat we vertrokken werd ons verzocht je goed vast te houden en dat was geen overbodige opmerking. Het voertuig schiet namelijk van zijn plek en knalde aan duizelingwekkende snelheid door het bos, over een paadje dat maar half zo breed was als het voertuig zelf. Je moest als pa agier goed opletten om vooral geen boomtakken in je gezicht te krijgen. Op een gegeven moment schoot één van de rupsen in een ongeveer 50 cm. diepe kuil, wat ervoor zorgde dat het voertuig enkele meters op en neer schoot. Een ritje in de achtbaan is er niets bij, iets wat ook een Duitse journalist kon beamen. Hij brak bij dit voorval namelijk zijn pols. Gelukkig voor hem hadden we toen de gamese ie met Call of Duty 2 en Call of Duty 2: The Big Red One er al op zitten.