Call of Duty 4: Modern Warfare (2007)
De naam Call of Duty laat tegenwoordig veel gamers zuchten en steunen. “Het is elk jaar hetzelfde!”, “Wat een melkkoe!”. Dat neemt niet weg dat de serie een megasucces is die elk jaar miljoenen fans een strakke multiplayer shooter voorschotelt. Waar we tegenwoordig niet meer zo verrast worden door de setting van een nieuwe CoD, was dat in 2007 wel anders. De eerste Modern Warfare blies ons weg met intense en realistische actie.
Het was voor het eerst dat de franchise afscheid nam van Europa in de Tweede Wereldoorlog. De gameplay werd tot in de puntjes geperfectioneerd en ook werden er rpg-elementen toegevoegd, waarmee gamers tijdens het spelen vaardigheden konden verdienen. Je kreeg constant beloningen voor je resultaten, waardoor het bijna onmogelijk werd om de game weg te leggen. Dit verslavende systeem met perks en experience is nog steeds een blauwdruk voor games in dit genre en is eigenlijk niet meer geëvenaard, zelfs niet binnen dezelfde serie.
Super Mario 64 (1996)
Net als de Call of Duty-serie wordt 's werelds bekendste loodgieter ook vaak beticht van uitmelkgedrag. Maar de series hebben nog meer met elkaar gemeen, want ze zijn beiden verantwoordelijk voor grote veranderingen binnen de industrie. Super Mario 64 is de uitvinder van de 3D-platformer en heeft daarmee het fundament gelegd voor honderden andere games die het trucje bij Nintendo afkeken. Het rondlopen en besturen van de camera met twee sticks is een idee dat helemaal aan Mario is toe te schrijven.
Het is dan ook niet zo erg dat Super Mario 64 verder in feite niets nieuws deed. Het was dezelfde soort actie die we uit de tweedimensionale platformers kenden, maar dan in een volledig opgeblazen wereld. Het effect dat die verandering op de game had is echter niet te ontkennen. De platte levels werden vervangen door echte werelden waar je uren in rond kon lopen op zoek naar allerlei verstopte geheimen. Dat maakte de ervaring niet alleen meeslepender, het zorgde er ook voor dat je de game steeds opnieuw kon spelen om al die verborgen schatten te ontdekken.
Wii Sports (2006)
Niet alleen bij de lancering van de Nintendo 64 wist het Japanse bedrijf te innoveren. Ook in 2006, toen de Wii voor het eerst in de schappen kwam te liggen, blies Nintendo een fri e wind door de industrie. De nieuwe console werd geleverd met een exemplaar van Wii Sports, dé killer app die ervoor zorgde dat de Wii maandenlang uitverkocht was.
Wii Sports was zo simpel dat iedereen het binnen 10 seconden kon oppakken. Niet alleen gamers, maar ook ouders en zelfs grootouders stonden vrolijk voor hun tv te wapperen met de Wii-mote. Door die eenvoud wist Nintendo een geheel nieuwe doelgroep aan te boren die hiervoor nog nooit een game had aangeraakt. Ineens had iedereen zo'n wit apparaat onder de tv staan, al dan niet met de Balance Board er bij. Meer mensen dan ooit kwamen in aanraking met games, en het medium werd daardoor steeds serieuzer genomen. Wii Sports werd zelfs gebruikt in bejaardentehuizen om ouderen aan het bewegen te krijgen. En toch, ondanks die toegankelijkheid blijft het ook voor 'hardcore' gamers een uiterst vermakelijk spel dat nog altijd tot de beste van de console behoort.
Doom (1993)
Je kunt moeilijk een lijst over invloedrijke games maken zonder de allereerste Doom te noemen. Het was niet de allereerste first-person shooter, maar wel de eerste die gamers echt het gevoel gaven dat ze in een levende wereld rondliepen. Overal om je heen schuilde gevaar, en geluid, kleuren en licht werden gebruikt om je constant op het puntje van je stoel te houden. Doom innoveerde niet alleen met slimme vijanden die van alle kanten op je afkwamen, maar ook door de omgevingen die op je reageerden. Deuren gingen open of het licht viel ineens uit, allemaal om je echt te laten voelen dat de wereld van Doom leefde.
Niet alleen in gameplay was Doom een innovator. Het opende ook de deuren voor online gaming door spelers via telefoonlijnen tegen elkaar te laten knallen – waarbij ook gelijk de term 'deathmatch' werd uitgevonden. Daarnaast was het distributiemodel via shareware een vernieuwing, waarbij je het eerste hoofdstuk gratis kreeg en daarna voor de rest kon betalen. Daar plukken we met de demo's op Xbox Live en PSN nog steeds de vruchten van.
E.T. (1982)
Niet elke game is legendarisch omdat hij zo ontzettend goed was. Sterker nog, E.T. wist de industrie juist te veranderen door zo ontzettend slecht te zijn. Toegegeven, de rol die deze tergende film-game heeft gespeeld bij de grote videogame-crash van 1983 wordt vaak overdreven, maar de kleine alien was zeker de laatste druppel die de emmer deed overlopen.
Atari was door het succes van de Atari 2600 veel te zeker van zijn zaak. Na een teleurstellende port van Pac-Man moest E.T. de kip met de gouden eieren worden. Er werd een fortuin uitgegeven aan de licentierechten en de game moest binnen een paar weken ontwikkeld worden. Dat kon natuurlijk nooit goed gaan. De gameplay bestond voornamelijk uit het vallen in gaten om daar willekeurige onderdelen van een telefoon te vinden.
Atari liet ook nog eens veel te veel kopieën van de game maken, omdat ze verwachtten dat die toch wel zouden verkopen. Er werden er echter miljoenen exemplaren onverkocht teruggestuurd naar het bedrijf, wat ze een gigantisch verlies bezorgde. De cartridges zouden nu ergens begraven zijn in de woestijn. Of dat echt zo is wordt vanaf komende zaterdag onderzocht: voor een documentaire gaan de scheppen in de grond in Mexico, op zoek naar de verdwenen games. Een ding is in ieder geval duidelijk: E.T. was mede verantwoordelijk voor het falen van Atari en de crash van de console-markt. Pas bij de release van de NES wist die weer een beetje op te krabbelen, en Nintendo had in ieder geval een lesje geleerd van E.T.: niet te veel troep uitbrengen op je console.
