Dertig jaar geleden kwam de allereerste PlayStation uit. Het resulteerde uiteindelijk in dertig jaar aan spelcomputers en handhelds, DualShock-, Sense- en Move-controllers en natuurlijk games. Héél veel games. Van origine was ik altijd een trouwe aanhanger van Nintendo, maar door de jaren heen kregen Sony’s consoles een steeds belangrijkere rol in mijn leven. Ik zou ze nu niet meer kunnen wegdenken uit mijn passie voor het medium.
De verdeling op het schoolplein is begin jaren negentig oersimpel: er zijn kinderen die een NES of Super NES thuis hebben staan en kids met een Mega Drive. Ik behoor tot die eerste groep, en hoewel sommigen uit mijn vriendengroep trots met de Sega-vlag zwaaien, vind ik dat bedrijf maar mysterieus – haast exotisch. Wanneer ik bij zo’n vriend thuis kom spelen, wordt het stoere Altered Beast, het pijlsnelle Sonic the Hedgehog of het bikkelharde Shinobi opgestart. De felle kleuren en vooral hoogwaardige muziek maken de nodige indruk op mij, maar toch hou ik het bij mijn trouwe ‘Nintendo’. Als basisscholier heb je nu eenmaal niet veel liquide middelen tot je beschikking.
©GMRimport
Do not underestimate the power of PlayStation
In 1995 ben ik elf en sta ik aan de vooravond van mijn pubertijd. Ik geniet nog met volle teugen van de Super NES – de Donkey Kong Country-spellen geven de console een tweede leven – maar lees in de Power Unlimited ook over twee nieuwe consoles die ons koude kikkerlandje aandoen. De Sega Saturn en Sony PlayStation trekken meteen mijn aandacht dankzij het opvallend volwassen gameaanbod en spellen met flitsende ‘FMV’-filmpjes. Met Sinterklaas in aantocht overweeg ik welke van de twee ik aan mijn ouders – sorry, goedheiligman – zal vragen. Is het dan eindelijk tijd om mezelf een ‘Sega’ toe te eigenen, of ga ik toch voor het nog onbewezen PlayStation?
Uiteindelijk is het Sony’s platte, grijze spelcomputer die onder de televisie prijkt. Ik herinner de unieke geur van de console en de bijbehorende controller nog als de dag van gisteren: alsof elektriciteit in een parfumflesje is gegoten. Het apparaat wordt aangezet en een intense, opwellende brom vult de woonkamer, gevolgd door enkele tintelende geluiden die in mijn hoofd worden gevisualiseerd als glinsterende sterren aan de hemel. De PlayStation doet mij in alles denken aan een premium product – inclusief de prijs, die mijn ouders meermaals verbaasd hebben herhaald.
Als een onbetwiste Nintendo-fan is de eerste game die ik er op speel natuurlijk een platformer: Ubisofts Rayman betovert mij met zijn schitterende audiovisele presentatie. De moeilijkheidsgraad blijkt wel erg hoog te liggen, en dus ben ik uiteindelijk tot diep in de zomer van 1996 bezig om mij een weg door de uitdagende levels heen te worstelen. Aangezien ik het hele concept van ‘memory cards’ op dat moment nog niet begrijp, schrijf ik na elke speelsessie een ellenlange letter- en cijfercombinatie op een vel papier om de volgende dag verder te kunnen spelen. Ik moet wel honderden van die vellen vol hebben gekalkt.
Ontelbaar avonturen
Hoewel ik op mijn verjaardag in de zomer van 1997 terugkeer naar Nintendo voor het 3D-avontuur van Super Mario 64, blijft de PlayStation in de jaren die volgen gretig aftrek vinden in huize Musters. Ik schrik me het apelazerus door een stel bloedhonden in Resident Evil, verken mysterieuze locaties met een ietwat houterig besturende heldin in Tomb Raider, knok tegen vrienden tot mijn vingers ervan tintelen in Tekken 2 en 3 en beleef het ultieme spionnenavontuur in Metal Gear Solid. Tony Hawk’s Pro Skater luidt met zijn weergaloze soundtrack mijn punkfase in, Naughty Dog bewijst met Crash Bandicoot dat Nintendo geen patent heeft op 3D-platformers en Driver geeft mij een voorproefje van een nieuw subgenre dat een generatie later mainstream wordt gemaakt door Rockstar.
En zo worden belangrijke momenten uit de rest van mijn leven continue geaccentueerd door nieuwe PlayStation-consoles en games. De dag nadat ik een PlayStation 2 in huis haal bijvoorbeeld, beland ik met een keelabces in het ziekenhuis. Een bijkomend voordeel is wel dat ik vanuit mijn ziekenhuisbed Jak & Daxter compleet uit kan spelen. De hierboven aangehaalde openwereldgame van Rockstar – Grand Theft Auto 3 om precies te zijn – speel ik samen met mijn eerste vriendinnetje. Telkens wanneer een van ons wordt doodgeschoten of opgepakt, wordt de controller doorgegeven en is het aan de ander om zoveel mogelijk chaos te creëren in Liberty City. En ik kan niet anders dan mijn gevoelens over kunstwerken als Ico en Shadow of the Colossus uiten via geschreven woorden op internet, waardoor ik mij besef dat ik dit misschien wel de rest van mijn leven wil blijven doen.
Ook op de PlayStation 3, 4 en 5 heb ik ontelbare avonturen beleefd die mij voor altijd bij zullen blijven. De emotionele impact die de The Last of Us-games op mij hadden is nog altijd onovertroffen door andere games, terwijl Elden Ring de gamer in mij die graag uitgedaagd wordt weer heeft gewekt. PlayStation-consoles hebben mij in al die jaren naar talloze fantasievolle locaties gebracht en met een ontelbare hoeveelheid intrigerende personages kennis laten maken. Sony staat voor mij simpelweg garant voor een hoogwaardige game-ervaring.
©GMRimport
Hoewel ik mij gedurende al die tijd nog als ‘Nintendo-fan’ ben blijven zien, kan ik wel stellen dat ik inmiddels net zo goed een PlayStation-fan ben. Ik ben immers driekwart van mijn leven onafscheidelijk geweest van het merk. Ondanks dat Sony – zoals elk bedrijf – met de nodige uitdagingen worstelt, twijfel ik geen moment dat ik de rest van mijn leven ook een DualShock-, DualSense- of Dualnogwat-controller in mijn handen blijf houden. Gefeliciteerd met het jubileum, PlayStation. Op naar de volgende dertig jaar!
