The Witcher: Crimson Trail is de vergeten Witcher-game
Een Nokia-rpg met verrassende keuzevrijheid
Soms stuit je tijdens het doomscrollen op iets onverwachts. Het gebeurt echter maar zelden dat je uit het niets achter het bestaan van een game als The Witcher: Crimson Trail komt. De fascinatie die dat teweegbracht moeten we wel delen, al is het maar om jullie op de hoogte te stellen van het bestaan van dit verloren The Witcher-avontuur voor mobiele telefoons.
We hebben het hier overigens niet over een moderne smartphonegame. Er zijn hier geen microtransacties of ellenlange advertenties waarvan de skip-knop zo klein is dat je onvermijdelijk toch naar de App Store wordt gestuurd. Sterker nog, Crimson Trail draait op Java ME, wat voornamelijk voorkwam op Nokia Series 40-apparaten, vroege Windows-telefoons en oudere versies van Android. Mobiele telefoons met ‘echte’ knopjes dus, met pijltjes naar links, rechts, boven en beneden. Daar wist ontwikkelaar Breakpoint een fascinerende The Witcher-game rondom te verzinnen.
Gezien het erg lastig is om de game dezer dagen nog te spelen, gaan we in dit artikel in op alle verhaalelementen, gezien dat ook het meest interessante onderdeel van Crimson Trail is. Er volgen dus spoilers, maar we beginnen bij de basis.
Op pad
In The Witcher: Crimson Trail speel je als een jonge Geralt of Rivia, die vlak na het afronden van zijn Witcher-training aan zijn eerste échte missie begint. Na een aantal geruchten te hebben gehoord in een dorpje begint de Witcher met het onderzoeken van een nabijgelegen bos. De klus lijkt aanvankelijk een vrij simpele jacht te zijn, maar zoals dat wel vaker gaat bij een conflict op het Continent, blijkt het probleem uiteindelijk ingewikkelder te zijn.
De game bevat drie gebieden van ieder vier levels, waarin Geralt zich een weg door legioenen aan monsters en ondode wezens baant. Tot aan het einde van de eerste omgeving biedt de game vrij standaard tweedimensionale hack-and-slash- en platformactie, met gedetailleerde pixelart voor de omgevingen en sprites - zeker voor een mobiele Java-game. Aan het einde van deze eerste wereld moet je echter een keuze maken, waarbij de ontwikkelaar laat zien waarom CD Projekt Red de The Witcher-licentie in goede handen heeft gelaten.
Om door een ringetje te halen
Een van de eerste monsters waarmee Geralt het aan de stok krijgt is namelijk een Striga. Deze monsters ontstaan wanneer een vrouw wordt vervloekt - de details daarover zijn verder nogal vaag - wat hen in een ontzettend sterk en snel monster verandert. Tijdens de volle maan komt de Striga uit diens grafkist, wat ook het moment is waarop de vloek kan worden verbroken. Fans van The Witcher weten waarschijnlijk al hoe dat gaat: voordat de zon opkomt moet voorkomen worden dat de Striga weer in de grafkist gaat liggen. Als dat lukt verandert de Striga terug in een mens.
Hoewel je in Crimson Trail gewoon erop los kunt hakken om de Striga als een echte monsterjager om zeep te helpen, heb je ook de optie om het monster een tijdje te ontwijken. Wanneer je dat lang genoeg doet, eindigt het gevecht zodra de zon begint te schijnen. Geralt wordt hartelijk bedankt, maar de Striga was niet het enige gevaar in de buurt. Op naar de volgende omgeving dus, om te ontdekken wie er achter de vloek zit.
Deze keer bevindt de Witcher zich in een kasteel, maar het zal je daar vast opvallen dat één van de leeuwenkoppen op Geralts ring een rode gloed afgeeft. Die ring staat links bovenin het scherm, en heeft Geralt eerder gekregen van een stervende ridder. Wat op dat moment nog niet duidelijk is, is dat deze ring essentieel is voor het behalen van het goede einde in de game.
Keuzes, keuzes, keuzes…
Net als menig rpg bevat deze mobiele game, die je hooguit anderhalf uur kost om uit te spelen, meerdere eindes. De keuzes die je maakt tijdens het spel, waaronder dus het vermoorden of redden van de Striga, hebben invloed op de koers van het verhaal. Tegenwoordig is dat natuurlijk niet zo indrukwekkend, maar nogmaals: dit is een Java-game van een iets meer dan uur lang, die in korte tijd bekende Witcher-kennis combineert met aangrijpende verhaalvertelling.
Als je in het kasteel een specifieke ridder verslaat, krijg je de kans om hem te sparen of het risico op toekomstige problemen permanent te verwijderen. Beide keuzes bieden toegang tot de laatste omgeving van het spel, maar alleen als de ridder blijft leven begint het tweede leeuwenhoofd op de ring ook te gloeien. De man wijst Geralt op een nabijgelegen moeras, waar volgens hem een vrouw vertoeft die een vloek op zijn familie heeft geplaatst. Eenmaal daar komt de White Wolf erachter dat het monster achter alle vreemde gebeurtenissen een Bruxa - lees: een krachtige soort vampier - is.
Geralt gaat ook met de Bruxa op de vuist, waarna de speler weer een keuze voorgeschoteld krijgt. Spaart Geralt de Bruxa, of maakt hij er een einde aan? Beide opties pakken negatief uit voor de Witcher als beide decoraties op de ringen niet gloeien. Als hij de Bruxa spaart, duwt ze Geralt het moeras in, waar hij opgegeten wordt door monsters. Als je kiest voor de ‘definitieve’ oplossing, pakt dat eigenlijk nog slechter uit. De Bruxa gebruikt haar laatste restjes aan energie om haar geest naar Geralts lichaam te verplaatsen, waarna er geruchten rondgaan in het continent over een moordlustige, witharige Witcher, tot op het punt dat de bekende Witchers Vesemir en Eskel een einde aan dit gevaar moeten maken.
Geralt die in feite zelf in een monster verandert: dat is best heftig. Het is dus wenselijk om de ring ‘op te laden’, want zo krijg je toegang tot het goede einde. De Bruxa sparen is dan nog steeds geen goede keuze: Geralt blijft leven, maar het monster ontsnapt en blijft dood en verderf zaaien. Door de vampier te vermoorden wanneer je ring opgeladen is krijg je wel het goede einde te zien. De Bruxa probeert ook in dit geval Geralts lichaam over te nemen, maar deze keer heeft dat geen effect op de Witcher. De ring breekt in tweeën, maar heeft hem wel beschermd tegen een hartverscheurend lot. En dan te bedenken dat dit zo makkelijk te missen is als je je niet herinnert hoe een Striga te genezen valt.
Sprong in het diepe
Of je The Witcher: Crimson Trail ooit zelf gaat spelen hangt af van de hoeveelheid hoepels waar je doorheen wil springen. Met emulators en wat technische tovenarij krijg je het spel wel aan de praat, al is die moeite het voor de daadwerkelijke gameplay niet waard. De combat bestaat vooral uit om je heen hakken terwijl je combo’s en magische signs probeert te gebruiken, maar de besturing voelt alles behalve secuur.
Er zijn ook platformsecties aanwezig, maar de levels zijn eigenlijk te groot en passen niet geheel in het scherm, waardoor sommige sprongen lastig in te schatten zijn. Het levert je iets meer dan een uurtje vermaak op, al is de gameplay dus niet wat dit kleine avontuur zo opmerkelijk maakt.
Het is de verhaalvertelling die naadloos aansluit bij het bredere The Witcher-universum, met meer keuzevrijheid dan we hadden verwacht bij een game voor de betreffende hardware. Ontwikkelaar Breakthrough sloot de deuren al enkele maanden na de release van The Witcher: Crimson Trail in november 2007, maar het werk van de studio mag wat ons betreft niet vergeten worden.