Red Dead Redemption 2 is nog steeds fantastisch - Afgelopen Weekend
En een terugkeer naar PUBG: Battlegrounds.
Het begin van de week komt voor sommigen bij de redactie van Gamer net iets harder aan, gezien zij de afgelopen dagen juist hebben besteedt in digitale werelden van een paar jaar geleden. Wat heb jij dit weekend gespeeld, gekeken en/of gelezen?
Luuc ten Velde
Na vorig weekend Stellar Blade te hebben afgerond, ben ik in die gekke positie terechtgekomen waarbij ik niet precies wist wat ik nu wilde gaan spelen. Hoewel de backlog groot is, sprak niets me echt aan en stuiterde ik de hele week van de ene game naar de andere tot ik afgelopen weekend uitkwam bij de Valhalla-uitbreiding van God of War Ragnarok. Deze wist me vrijwel direct te grijpen doordat de roguelike-modus verrassend veel verhaalmomenten heeft die als epiloog dienen voor Kratos' tijd in het Noorse rijk.
Ondertussen speel ik op de Analogue Pocket nog altijd Pokémon Emerald, waar het tijd is om de zevende gym te verslaan in mijn nuzlocke poging. Ook begon ik aan Golden Sun, maar die game heeft me nog niet helemaal betoverd na bijna drie uur spelen.
Michel Musters
Ik heb Red Dead Redemption 2 op release in 2018 helemaal binnenstebuiten gekeerd, maar kreeg de laatste tijd steeds meer zin om het spel helemaal opnieuw te doorlopen. Op een current-gen-update kon ik wachten tot ik een ons weeg, dus ben ik afgelopen weekend dan maar eindelijk begonnen (zul je zien dat die update uitkomt als ik klaar ben mijn mijn nieuwe playthrough). Hoe dan ook zijn de details in deze game nog altijd bizar, al moest ik wel weer even wennen aan de extreem zware en soms wat klungelige besturing. Ik heb in ieder geval zin om hier weer flink wat uurtjes in te steken!
Verder heb ik afgelopen weekend de documentaire Omar and Cedric: If This Ever Gets Weird gekeken, over de oprichters van de geweldige progband The Mars Volta. Ze begonnen als broekies met de post-hardcore band At the Drive-In, maar gaven daar de brui aan toen ze rond het jaar 2000 opeens gigantisch populair werden. Vanuit daar werd The Mars Volta opgericht, een band met enorm trippy albums vol met nummers die de tien minuten passeren, en verbluffende geluiden die door meesters van hun instrument worden gemaakt - waaronder gitaargod John Frusciante. De documentaire geeft een interessante blik op de carrière van Omar en Cedric, vol met passie voor muziek, een hoop joligheid, maar ook drama, cults en zelfs een sterfgeval. Vooral leuk voor fans van de muziek natuurlijk, maar als eigenaar van een eerder uitgekomen zeer exclusieve vinylbox reken ik mijzelf daartoe.
Tom Kauwenberg
Het voelt alsof we regelrecht in 2018 gedropt zijn, want de boys zijn weer helemaal hooked aan PUBG: Battlegrounds. De naam is weliswaar anders en alle in-game aankopen zijn een gigantisch zooitje geworden, maar de spanning is slepend als vanouds. Misschien wel te vanouds. Ergens is het namelijk pijnlijk om te zien dat PUBG als battle royale in al die jaren nauwelijks veranderd of verbeterd is, tegelijkertijd komt dat de nostalgie wel ten goede. Onverwachts vanuit de verte neergepoft worden op Erangel voelt toch een beetje als thuiskomen. We droppen de komende dagen ongetwijfeld nog een keer of twee.
Ruan Moleman
Dit weekend lekker mijn tijd genomen in RDR2. Vorig weekend opnieuw mee begonnen want hij staat op PS Plus. Ik heb de game gewoon, maar ik zocht een excuus om er weer helemaal in te verdrinken. Daarnaast heb ik eindelijk wat meer stappen gemaakt in Pacific Drive. Ik weerhield mezelf van verder gaan met de game, omdat hij niet in 60 fps draait. Hoewel indiestudio Ironwood hieraan werkt, hebben ze voorlopig alleen een unlimited fps-modus toegevoegd, die het soms naar 40 fps tilt. Toch was het voor mij genoeg om nu écht in de game te duiken. Inmiddels is mijn station wagon lekker geupgrade en rijd ik steeds dieper het bos in om nóg meer gekke dingen tegen te komen. Ik ben in ieder geval helemaal om met deze game.
Kamal van de Pol
Sinds de Warhammer Skulls-livestream en aankondigingen ben ik weer volop mijn favoriete Warhammer-games aan het spelen. Dit weekend aardig wat potjes Darktide gespeeld en een nieuwe campaign begonnen van Battlefleet Gothic: Armada 2. Er gaat gewoon niks boven de algemene vibe van Warhammer 40.000 en de vele verschillende games, ook al zijn er maar een aantal écht goed. De muziek van Darktide en de subwoofer-vernietigende explosies van Battlefleet Gothic blijven mij hopelijk zoet houden tot Space Marine 2 uitkomt. Ook ben ik een aantal Space Marines aan het afmaken om misschien eindelijk een leger te maken voor de huidige editie van Warhammer 40.000.
Dunke van Boekel
De consoles heb ik dit weekend nauwelijks aangeslingerd moet ik toegeven. Er zijn een paar voorzichtige meters gemaakt in Metroid Dread, die ik steeds beter begin te snappen - en lord almighty, wat is de sfeer in die game toch on point - en op mijn laptop heb ik Hi-Fi Rush weer opgepakt. Het voelt een beetje triest, gezien ik een vervolg absoluut zag zitten, maar het zij zo. Wel heb ik het eerste seizoen van The Bear eindelijk gekeken (fantastisch), én een serie waar ik nog niets over mag zeggen, dus een saai weekend was het niet.
Natuurlijk moet ik het ook even over de D&D-sessie van dit weekend hebben. Ik mocht de spelers begeleiden door het start van een nieuw schooljaar op de magische school Strixhaven. Ze konden hun vrienden weer zien na een lange vakantie, en de eerste lessen zitten alweer achter de rug. Toch blijft er een mysterie hangen: The Great Extermination die afgelopen schoojaar in een dagboek werd beschreven staat nog steeds op de planning, maar in welke vorm? Tsja, daar komen we als het goed is binnenkort achter.
Jacco Peek
Ik had gehoopt dat Hellblade 2: Senua’s Sacrifice mijn GOTY zou worden. Dat is het zeker niet, maar het is alsnog een indrukwekkende ervaring. Los van het ab-surde grafische geweld voelt het einde als een soort bevrijding. Het is allemaal heel abstract, en deels niet ‘echt’, maar ik vind de conclusie erg mooi. Het is dat de puzzels het tempo uit de game halen en het verhaal zelf – zoals Marcel al zij – toch wel een beetje aanvoelt als een sidequest.
Daarnaast zag ik trouwens Challengers in de bios, best een aardige film over giftige driehoeksrelaties en… tennis!