Jaren later

Waarom blijf ik toch steeds weer die oude games opnieuw spelen? Elk jaar heb ik titels die ik gewoon moet spelen. Titels die sommigen compleet onbekend zijn. Ik neem als voorbeeld de RTS Dracula. Elk jaar ben ik weer opzoek naar deze game die ik zo'n tien jaar geleden speelde. Als klein leger, gebied voor gebied veroveren. Onbekend wanneer de vijand komt, en dan neem je risico's. Kastelen bouwen en ze vol stouwen met boogschutters en kanonnen. Het spel is na een dag alweer zo saai als de pest, maar elk jaar zoek ik hem weer op.

Mijn favoriete game Spyro The Dragon, het kleine paarse draakje met de stem Elijah Wood van onder andere Frodo uit The Lord of The Rings. Echt Fantastisch! Een wereld vol met magie, vijanden en kleurrijke avonturen. Het bevrijden van een draak, dat prachtige geluid van vroeger wat ik dan weer hoor. Alles weet ik nog, elk jaar is het weer een zoektocht naar herkenning. Maar of ik begrijp waar mijn liefde voor de serie vandaan komt? Nee, ik weet het niet.

Dungeons Keeper 2, ook elk jaar speel ik deze game. Age of Empires moet ik ook elk jaar weer bekijken. Beide games geven me macht. Als een krijger verwoest ik alles wat op mijn pad komt, mi chien is een barbaar een beter woord.

Als god de wereld beheersen bevalt me wel. Waarschijnlijk hou ik daarom ook zo van Age of Mythology. Alle mythes hutselen we doorelkaar heen, er klopt eigenlijk niets meer van, maar toch blijft het intere ant.

De link

Inmiddels weet ik wat ik zoek. Elk jaar brengt een game me terug in de tijd. De games zijn een stukje van mijn leven geworden, een stukje geschiedenis. Aan elke game zit iets wat bij mij een herinneringen triggert. Raar dat ik dat steeds weer opzoek! Waarom blijven oude games mij toch zo fascineren? Gebrek aan beter? Nee, dat lijkt me toch niet.