Afgelopen week was het dan zo ver, na een lange periode hard werken was daar eindelijk een welverdiende week vakantie. Het was fantastisch weer, dus er moest veel door de stad geslenterd worden in een korte broek om een ijsje te halen en ook het tuinmeubilair werd eindelijk weer eens goed gebruikt. Toch besloot ik ook tijd te maken om weer eens lekker te gaan gamen, maar ik wist niet zo goed welk spel.
Dus pakte ik mijn xbox profiel erbij om er achter te komen dat ik nog flink wat achievements had laten liggen in Alan Wake. Ik had altijd tegen mezelf gezegd dat het er later nog wel een keer van zou komen, als ik veel tijd had, want de meeste achievements betekenden dat ik het spel in zijn geheel nog eens zou moeten doorlopen. Eindelijk was die tijd er.
En zo begon ik aan mijn tweede se ie Alan Wake. De eerste is alweer een tijdje terug en hoewel de rode lijn nog aanwezig was in mijn gedachten was ik het overgrote deel van de details vergeten. Doodzonde! Ik ben namelijk weer helemaal verliefd geworden op dit spel.
Omdat ik vooral veel collectibles miste, wat er trouwens bizar veel zijn, moest ik dus het gehele spel opnieuw spelen. En wel op de moeilijkste stand, want alleen dan waren de extra collectibles beschikbaar die ik nodig had voor mijn achievement.
Alan Wake is het type spel dat vooral aanslaat vanwege een goed doordacht verhaal. Ik kende het natuurlijk al en was daarom voorbereid op veel herhaling, maar eigenlijk viel het me nu pas op hoe veel dieper alles reikt dan ik in eerste instantie had gezien. Het is zo’n verhaal dat je eigenlijk (minstens) twee keer moet ervaren, om zo alle slimme verwijzingen en hints te zien. Het geeft een veel completer gevoel.
Zelfs de sfeer was onmiskenbaar aanwezig, die naast het verhaal toch wel als het grootste pluspunt gezien mag worden. En dat terwijl ik een guide had opgezocht die me regelrecht langs alle collectibles zou voeren en dus werd de game vaak op pauze gezet of net ff anders gespeeld dan aanvankelijk bedoeld was. Daarmee bedoel ik vooral de doorsnee links-gaan-waar-je-eigenlijk-naar-rechts-moet keuzes. Nee, de sfeer zat er goed in. Wanneer je driftig op zoek bent naar een zaklamp in het donkere bos bijvoorbeeld. Of wanneer je angstig om het hoekje kijkt, aangezien je niet meer weet of het nu hier was of om het volgende hoekje, waar die valstrik op de loer lag.
Ik zou zelfs zeggen dat er meer spanning in zat dit keer, omdat de moeilijkheidsgraad twee tandjes hoger lag. Het is al behoorlijk zenuwslopend om als een gek naar de volgende lantaarnpaal (het licht dient als checkpoint) te rennen en vervolgens de lamp te zien knappen vlak voor je daar arriveert, wanneer er drie schimmige boosaardige mannen achter je aan zitten. Maar het wordt nog net dat beetje erger als je beseft dat je nog maar twee kogels in je revolver hebt zitten en de batterijen van je zaklamp ook zo goed als op zijn.
Zo leerde ik op zoek naar thermosfle en, verborgen kisten, manuscript pagina’s, piramides van blikjes, TV’s, radio’s en stukjes van de lokale cultuur, Alan Wake nog net een beetje beter kennen. Het heeft me ervan overtuigd dat iedere gamer die ook maar het kleinste beetje van een game met een sterk verhaal, een haast voelbare sfeer en een overvloed aan gevatte verwijzingen en leuke details Alan Wake vandaag nog moet aanschaffen. Of anders nog eens moet spelen. Neem er de tijd voor, want dat is dit spel zeker waard.
Ik heb inmiddels al mijn achievements, op ééntje na dan. En de DLC moet ik ook nog voltooien. Maar dat doe ik wel als ik er tijd voor heb.