Ik moet eerlijk bekennen dat ik Still Alive niet gespeeld heb en dat deze game dus ook niet in deze lijst thuishoort. Maar een top twintig klinkt altijd beter als een top negentien, vandaar dat in dit geval mijn ervaringen puur gaan om de game Portal, in de Orange Box en niet de uitgebreidere versie op Arcade.

Portal was gewoonweg qua gameplay en verhaal één van de beste games van 2007. GLaDOS is briljant, het verhaal is briljant en de humor is briljant. En die dingen trekken vooral de aandacht in Portal. En daardoor zou je bijna vergeten dat de puzzelelementen en de gameplay daarvan net zo briljant is als de humor. Het simpele concept, van gewoon twee portalen kunnen afschieten is gewoonweg op een geniale manier gebruik van gemaakt.

De humor en gameplay mag dan wel geweldig zijn, maar Portal blijft gewoon zeer kort, ook al is die voor een acht prijsje te koop. De moeilijkheidsgraad loopt wel steeds op, maar je krijgt al snel het einde te zien, waardoor de écht moeilijke levels niet echt aanwezig zijn. Daarnaast had de pc-versie de mogelijkheid zelf levels te maken en veranderen, terwijl de consoleversie dit compleet mist. Jammer, want games als Far Cry 2 bewijzen dat ook dit een element is wat makkelijk op de consoles mogelijk is. Door deze kleine minpuntjes komt Portal niet verder als de vijftiende plaats.

Het is werkelijk ongelofelijk, ik kan hier een enorme waslijst maken van wat er niet klopt aan Battlefield: Bad Company. Dat ga ik maar niet doen, maar een paar opnoemen lukt nog wel. Ten eerste is het het uiterst vreemde healthsysteem. Battlefield heeft schijt aan hoe het in huidige games gebeurt, zij doen het gewoon op de oude manier. Je hebt 100 levenspunten en met 0 ben je dood. En nee, het wordt niet vanzelf meer. En dus zal je dat zelf moeten doen, en niet door middel van levenspakketjes, wat nog een redelijk systeem was. Nee, in Battlefield: Bad Company krijg je een spuitje mee, waarmee je jezelf kunt 'verzorgen'. En het ergste is gewoonweg dat het spuitje beschikbaar is elke 10 seconden! Als je het dan nog presteert dood te gaan, word je niet een checkpoint teruggezet, maar kan je weer beginnen op de plaats van het begin van de mi ie. En alle tegenstanders die je al doodgeschoten had, blijven dood. Door deze twee rare besli ingen in de game wordt het zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad veel te makkelijk.

Daarnaast is de AI van zeer bedenkelijk niveau, wat de moeilijkheidsgraad nog verder naar beneden haalt. Máár, Battlefield houdt niet voor niets zes games van 2008 achter zich, want voor de rest is Battlefield meer dan redelijk. Grafisch is het mooi, de geluiden zijn ongeëvenaard en het feit dat 80% van de omgeving kapot te maken is, is fantastisch. En het beste eraan, het is niet scripted. Alles wat jij kapot wilt, kan kapot. En dat geeft een goed gevoel.

En dan nog de briljante personages. Allereerst Sarge, die zich veel te serieus gedraagt ten opzichte van de rest. Vooral Haggard, de kluns die het liefst gewon alles opgeblazen ziet, en terecht. Stillwater (hé, waar ken ik die naam toch van?) is een stille, maar heeft enorm veel kennis. Daarnaast speel je zelf Preston Marlow, maar over zijn personaliteit kom je weinig te weten. Maar toch heeft DICE bewezen met deze vier soldaten dat perfect droge humor heel goed kan.

Kort gezegd is Battlefield zo'n game die veel te veel fout doet, maar toch nog redelijk dichtbij een topper kan komen. Het is ze echter niet gelukt. Vandaar dat ze blijven steken bij de veertiende plaats.

Zoals bij nummer twintig al te lezen was, hack & slashers zijn nou niet echt games die ik vaak met plezier speel. Ninja Gaiden bracht daar verandering in. Want Ninja Gaiden is meer dan hersenloos geknal op de knoppen en Ninja Gaiden geeft je veel voldoening. De reden is heel simpel, de moeilijkheidsgraad.

Deze ligt namelijk hoog, absurd hoog. Althans, de normale gevechten zijn vrij simpel te noemen, maar de eindgevechten zijn bizar moeilijk en zal vaak opnieuw gedaan moeten worden. En mi chien ook wel het nadeel van de game, niet zozeer omdat het te moeilijk is, maar gewoonweg te tijdrovend. Als je eenmaal met een eindbaas klaar ben heb je er eigenlijk wel genoeg van en stop je hem in de kast.

Maar verder is er eigenlijk verdomd weinig aan te merken op Ninja Gaiden II. Rondvliegende ledenmaten blijven leuk en het bloed geeft een betere sfeer. Er zit afwi eling in de eindbazen en wapens en de cutscenes zijn meestal zeer mooi gemaakt. Een niet meer dan redelijke verhaallijn is aanwezig en de gameplay is gewoonweg vermakelijk. Daarnaast is het grafisch zeker de moeite waard.

Maar er blijft één groot, zo voorspelbaar minpunt. De camera. In de belangrijke gevechten is het vaak in open omgevingen zodat hij niet zal haken achter muurtjes, maar in gedeelten met meerder tegenstanders en een smal gangpad kunnen nog wel eens een paar vieze woorden de mond uit komen. Zeer, maar dan ook echt zeer, irritant.

En om die reden is Ninja Gaiden toch niet de overtuiging om hack & slashers te spelen. Ze komen in een positiever daglicht, maar het had het nét niet. Toch is een dertiende plaats zeer goed voor een game waarvan het genre mij niet ligt.

Mijn eerste game in het genre van Turn Based Strategy, en één van de eerste versies op de console. En goed gelukt is het, want Turn Based Strategy's zijn geweldig. Geweldig verslavend dan vooral, wat vooral komt door de speelduur van één potje, dat vaak kan uitlopen tot vele uren. En daar ligt mi chien wel het grootste minpunt, een potje Civilization duurt te lang. Natuurlijk kan je midden in je game opslaan en een andere keer verdergaan, maar vaak weet je niet meer welke steden belangrijk zijn, en veel belangrijker, je bent je tactiek vergeten. En die is toch zeer belangrijk in een strategiegame. En zeker in Civilization, werk je van begin af aan naar je tactiek toe.

Daarnaast bevat de game geen normale campagne met mi ies, alleen een aantal scenario's en natuurlijk Skirmish, wat we van vele andere strategiegames kennen. Maar verder is Civ Rev genieten geblazen. Het heeft een leuke stijl, de tutorial is zelfs voor niet-Civ spelers makkelijk te begrijpen en het verslavingsgehalte ligt erg hoog.

De units zijn goed gebalanceerd en de verschillende volken hebben duidelijk hun plus- en minpunten. Verder is het gewoon heerlijk diepgaand en verdient de twaalfde plaats.

En aan het eind van het tweede deel van deze top 20, begint de stroom van de echte toppers. Battlefield, Ninja Gaiden en Ciivilization Revolution haalden die titel net niet, en de nieuwste Tomb Raider doet dat naar mijn mening wel.

En god, wat een graphics! In het eerste level zal het nog niet echt opvallen, maar als je ergens diep in de oceaan zit of in het schitterende level van Thailand kijk je toch even je ogen uit. Over de sfeer zit het vrijwel hetzelfde: briljant. Verder is het puzzelen beter dan ooit en zijn er genoeg verzamelobjecten te vinden. Hoewel Tomb Raider wel de topstatus bereikt heeft, is het allesbehalve een perfecte game. Ten eerste is dat de camera die het vaak wat lastig maakt sommige sprongen te zien. Verder is de combat nou niet echt geweldig, door het auto-aim systeem. Het komt in dit geval gewoon neer op rammen op de vuurknop en ervoor zorgen dat je uit de klauwen blijft van die hongerige tijger.

Maar daarnaast is Tomb Raider Underworld een heerlijk Grieks avontuur geworden, met een zeer redelijke speelduur. Bovendien is het verhaal van verbazingwekkend hoog niveau. Het mag duidelijk zijn, Tomb Raider Underworld is meer dan de moeite waard en verdient zijn elfde plaats.