Een bijzondere ontdekking
Met Hitman: Absolution komt dan eindelijk de opvolger van Blood Money, één van zo niet mijn favoriete game voor de originele Xbox. Uit een mix van ongeduld voor Absolution en nostalgie voor Blood Money stortte ik me van de week weer eens op die laatste. En wat ik vond, zelfs zes jaar na release, deed me versteld staan.
Buiten de bevrediging van ieder slachtoffer dat ik maakte met mijn flinterdunne wurgdraadje en de kick van het leven van een huurmoordenaar, kwam ik namelijk nog iets anders tegen. Ik leerde zowaar een levensles van een spel waarin ik niet veel anders deed dan het creatief en geruisloos wurgen van de ene politieagent na de andere vuilnisman. En nee, ik kwam niet tot de conclusie dat ik eigenlijk ontzettend sadistisch ben of dat ik een streepjescode op mijn achterhoofd heb staan.
Waar ik snel achterkwam is hoe nauwkeurig Hitman de realiteit nabootst. Ik weet waar je aan denkt, maar nee het gaat hier even niet om de grafische vormgeving, maar een ander aspect. Er zijn vele wegen die naar Rome leiden, maar je neemt al snel de wegen die je kent. Zo speelde ik Hitman met veelal dezelfde tactieken die ik twee jaar en vijf jaar geleden toepaste. Ik wist precies welke matroos ik over de railing kon gooien en welke taart ik moest vergiftigen.
Hoe je een FBI agent wordt
Pas toen ik een Youtube filmpje zag van hoe het anders kon, besefte ik hoe bekrompen ik was in mijn veronderstelde creativiteit. In de mi ie A New Life dient Agent 47 ene Vinnie Sinistra om te leggen en een microfilm te bemachtigen die in de halsketting van Vinnie’s vriendin verborgen zit. Om dit te volbrengen, is het pak van een FBI agent vrijwel een vereiste.
Toen ik de mi ie had opgestart, pakte ik bijna automatisch een doos met donuts die in de achterbak van de auto van het cateringbedrijf stond. Ik injecteerde vergif in de donuts, zette de doos neer voor het busje waarvan ik wist dat er FBI agenten inzaten en ik klopte op de achterdeur. Een agent deed open, raapte de donuts op en deelde deze met zijn collega. In het filmpje zag ik echter hoe iemand anders via een regenpijp het huis had betreden en een slipje met ether had bedekt, waar – ik verzin het niet – om de zoveel tijd een FBI agent aan kwam ruiken.
De les
Mijn leven is dan wel niet gevuld met vergiftigde donuts of slipjes-snuffelen, maar ook ik neem al snel de bekende weg waardoor ik bij de minste verandering al van een uniek geval spreek. Als een liedje niet op spotify te vinden is dan zal het wel niet bestaan en als iets niet op de eerste pagina van google, laat staan wikipedia, te voorschijn komt, dan al helemaal niet. En dat is zonde, want juist Blood Money bewijst dat een andere weg ontzettend spannend en verfri end kan zijn. Als je tenminste niet aan bedwelmende slipjes ruikt.