Een paar jaar geleden, ik gok zo'n jaartje of twee, zat ik in de auto. Mooie auto hadden we toen nog, nu hebben we een ''casual'' Opel Zafira. Natuurlijk was ik ook ergens naartoe aan het rijden. Ikzelf mag helaas nog niet rijden, dus deed vaders dat in dit geval. Op weg naar Six Flags, oftwel Walibi World. Een pretpark waarvan de naam absoluut lachwekkend wordt zodra je de klemtoon op de laatste Bi legt. Dat soort dingen doen wij onderweg, ik heb namelijk ook nog twee of drie broers, het ligt er maar net aan in wat voor een bui mijn vader is. Meestal serieus, af en toe kan hij echter onverwacht droog uit de hoek komen. Ook als hij serieus is. Eenmaal bij het pretpark aangekomen zag ik het al opdoemen. Groot, angstaanjagend en niet geschikt voor mensen die een voorliefde voor poep in broeken hebben.
Jullie weten natuurlijk allemaal waar ik het over heb. De meest bekende achtbaan van Nederland, de meest beruchte ook. De achtbaan waar je het hele park voor door moet wandelen, langs alle dan al wel niet werkende attracties. Maar dan krijg je ook wat. Meters en meters en centimeters staal waar de wieltjes razendsnel overheen denderen. Angstaanjagender dan welke achtbaan dan ook in Disneyland Parijs, op die van Indiana Jones na dan. Achterstevoren door een looping terwijl je het gevoel krijgt tegen de rotsen te pletter te slaan blijft een van de meest angstaanjagende ervaringen die ik ooit heb meegemaakt. Terug. Terwijl ik allerlei superlatieven probeerde te bedenken voor mijn doodsangsten, terwijl de karretjes langzaam omhoog getrokken werden door de kille kabels, bedacht ik mij dat dit toch wel indrukwekkend was. Ook al heb ik lichte hoogtevrees, het uitzicht over Nederlands meest kale en saaie provincie bleef indrukwekkend. Bewoog ik mijn hoofd echter van links naar rechts, zag ik mijn broer met een bleek gezicht voor zich uit straren. Onbetaalbaar.
Daar zat ik dus net aan te denken. Wat ik net deed? Ja, die briljante achtbaan proberen na te bouwen. Niet met lego of duplo, nee, in Roller Coaster Tycoon natuurlijk. Het meest verslavende spelletje dat ik ooit heb mogen spelen. Kracht in eenvoud. Lekker simpel, lekker makkelijk maar toch zo uitdagend. Het nabouwen van die achtbaan bleek nog een hele uitdaging. Die uitdaging zat hem niet zozeer in het ongeveer nabouwen van het skelet, maar meer in de gasten of klanten, maak de keuze. Wat een oude zeikerds. 'Deze achtbaan is iets te intens voor mij', aldus een willekeurige weigeraar, waarna deze zich zo snel mogelijk richting de w.c. begeeft om zijn maaginhoud te legen. Ja, een ritje in de draaimolen kan heel wat teweeg brengen.
Doe mij dan maar echte achtbaanliefhebbers. Documentaires zijn er genoeg. Mensen die tot het uiterste gaan voor hun kick. Ik bewonder ze, maar ik heb ook medelijden. De hele wereld over reizen voor de ultieme kick, je moet het geld en de tijd er maar voor over hebben. Aparte pa ie. Doe mij maar Roller Coaster, lekker vanuit de luie stoel, achterover. Nadeel is dat in Roller Coaster geen harde kern achtbaan liefhebbers rondlopen, die mij even wat geld in het spreekwoordelijke laatje leggen. Achja, het bouwen van draaimolens heeft zo ook wel zijn charme. Of het bouwen van weer een wildwaterbaan, wat de absolute voorkeur heeft van de bezoekertjes. Voorliefde voor water, je ziet het niet vaak. Doe mij dan toch maar voorliefde voor de ultieme kick, het leiden van een pretpark blijft immers puur om geld draaien. En geld moet rollen. Net als de karretjes van die achtbaan in waliBi world.