Als redelijk casual gamer zullen velen mij als een noob beschouwen, in BF4 sta ik (bijna) nooit bovenaan en vragen of ik Dark Souls heb uitgepseeld is vragen of ik naar de maan kan springen. Toch haal ik veel plezier uit deze games en zal het me nooit vermoeien ze opnieuw op te starten. Hier ligt ook het probleem, ik start ze vaak opnieuw op. Speelse ies in zulke games zijn vaak niet langer dan een uur voor mij, omdat het level van frustratie elke keer nieuwe hoogten bereikt.

Vervelend!

Het irriteert me dan ook mateloos dat ik niet het doorzettings vermogen heb om deze vorm van zelfkastijding te doorstaan. Als iedereen op deze manier denkt zullen er nooit l33t mensen zijn. Iedereen zou blijven hangen met het 'meeh'-gevoel, zo van: "ik geloof het wel". 

Ook het gevoel van falen werkt niet mee aan de zin om door te spelen. Een goede game zorgt in mijn ogen voor genoeg uitdaging om moeilijk te zijn, maar moet voor iedereen haalbaar zijn (en dan wel zonder zelf de moeilijkheidsgraad in te stellen).

Lichtpuntje.

Gelukkig zijn er altijd games die iedereen kan spelen en kan leren. Je start nog een keer je favoriete COD op, of ramt nog een keer door de singleplayer van A a in's Creed en hebt het naar je zin. Na een paar dagen start je nog een keer Dark Souls op en haal je the Last Giant neer, neem je een biertje en ga je lekker Netflix browsen.