Ik ga hier geen vergelijking aan halen tu en een goede- en een slechte game. Ik ga Davilex Vakantie racer niet vergelijken met Need for Speed 2: Hot Pursuit. Ondanks dat ik beide games met veel plezier heb gespeeld. Ik zag gelukkig al op jonge leeftijd dat het eerste spel een hogere fun factor had maar dat het tweede spel veel meer kwaliteit onder de motorkap had. Ik ga in dit stuk ook niet naar voren brengen welk genre beter is, of dat ik vind dat Unreal tournament 99 een betere game is dan Counterstrike. Ik ga het hebben over games die net wat meer geven, games die je eigenlijk al kan zien als meer dan videogames. Netzoals dat sommige sporten meer met mensen doen dan slechts lichamelijk bezig zijn. Deze games hoeven dus niet persé grenzen te verleggen, en de meeste games die ik heb zijn ontzettend vet en de 60 euro waard maar desondanks, ze worden niet vermeld. ik zal nu wat voorbeelden geven. Dit soort video games krijgen van mij niet slechts een triple star, maar daarnaast ook nog twee keer een plus.

Het eerste spel waarbij ik het gevoel had dat het niet zomaar entertainment was maar echt het gevoel had in het spel te zitten en iets te ervaren had ik bij The Legend of Zelda, A Link to the past .

Ik wist op het moment dat ik met Link door de regen naar het kasteel liep al dat dit spel zoveel meer was dan slechts een action adventure. Kwa genre klopt dit hokje wel maar het ging buiten zijn hokje. Niet alleen voelde de wereld levens echt aan en was de gameplay subliem. Je had ook meer dan ooit het gevoel dat jij daar liep en van alles regelde. De bo battles waren vol variatie en de wereld leek op het moment dat je nog in de light world zat wel oneindig groot. Het spel leek oneindig groot maar niet op een manier waarop je je snel zou vervelen omdat het toch niet zou eindigen. Zelda was dan ook mijn eerste game die van mij een triple star met de dubbele plus kreeg. Lost but not least herinnert dit spel mij aan veel dingen van de basi chool. Het is als een sleutel tot je kindertijd.

Super Mario World

Ondanks dat ik Mario bros ook had gespeeld bij mijn neefjes was het Super Mario World dat ik het leukste vond. Niet alleen zag het er grafisch net wat beter uit, het was ook het open wereld principe in combinatie met de geheime levels dat mij deed genieten. De platform gameplay was solide en de afwi eling in de levels was precies goed. Het ene moment liep je door een grot en het andere moment vloog je door de lucht. Dit werd netjes afgemaakt doordat er verschillende thema werelden waren ( Water, grot, lucht, bos etc) en de serie ontzettend goed in samenhang was met de Mario Brothers Show. Dit versterkte de magie van Mario World alleen maar en omgekeerd werd dit ook bewerkstelligd. Er was sprake van een goede cohesie zoals dat wordt genoemd in marketing termen. Dit was mijn tweede game met de triple star en dubbele plus. Een game als Mario Kart voor de snes was uiteraard ook super en versterkte dit gevoel maar kwa diepte kwam Mario Kart nooit zover als Mario World.

Secret of Mana

Ja dit is dan al de derde game voor de Super Nintendo die ik bespreek. Maar wees gerust dit is geen sentimenteel document waarin alleen alles van vroeger goed was en waarbij de negatieve kanten van die spellen maar vergeten worden. De andere generatie consoles etcetera zullen weldra volgen. Om terug te komen bij Secret of Mana, dit is een spel dit van mij de triple star en dubbele plus krijgt. Een mening die gelullik door velen wordt gedeeld. Het is een actie game met sterke rpg elementen, het is groots van opzet en het heeft memorabele game momenten en superbe muziek. Ik ga dit dan ook niet veel verder toelichten. Ik heb verder ook een game pagina gemaakt waarin nog kan worden gepraat over dit spel.

Unreal

Ik had hiervoor al verschillende shooters gespeeld, spellen zoals Doom & Duke Nukem en vast ook nog een heleboel anderen. Maar ik vond de shooters altijd maar oppervlakkig. Je had nooit het gevoel dat je daar was en dat het klopte, je leefde niet echt mee met het personage en wilde na een uurtje spelen eigenlijk alweer wat anders doen. En toen kwam hij dan, Unreal... Ik had het geluk dat iets daarvoor een splinternieuwe pc in de studeerkamer was gekomen en dat het spel dus ook goed draaide maar wat ik zag was ontzettend vet. In het begin van het spel zit je in een gevangenis waar de voor mij nooit te vergeten woorden worden gezegd " prisoner escaping.... prisoner escaping" Je weet dat je net uit een gevangenis bent gebroken en je wilt iets hebben om jezelf te verdedigen. Je vraagt je af waar je bent, wat je moet doen waar waar de fuck je naartoe moet gaan. Je komt buiten en je mond valt gewoon open van O-M-G!. Veel tijd om te genieten van de graphix heb je niet, want onder begeleiding van een lekkere snelle beat komen de eerste aliën al om je naar het hiernamaals te halen. Ik rond het hierbij af voor dit spel, maar de triple star en dubbele plus is meer dan verdiend. Het is tragisch dat Unreal 2 bij lange na niet zo goed was als Unreal 1. Een goedkope action fps en ook de game die mij de Unreal serie bijna deed willen vergeten.

Sonic the Hedgehog 2

Een game die sowieso niet kan ontbreken in de lijst met games die net wat verder gaan. Toen ik aan het genieten was van mijn SNES had ik niet de moegelijkheid om Sonic te spelen. Een klasgenoot waar ik toen een oppervlakkige vriendschap mee had gaf mij een keer de mogelijkheid om dat spel te spelen maar daarna kon ik alleen maar dromen over Sonic the hedgehog 2. Sonic was snel, stoer en hij kwam in gebieden waar ik nog nooit was geweest. Als klein kind had het casino level een ongelovelijk grote impact op mijn toch al grote fantasie. Zo zag een casino er dus uit? Ik ben zelf nog nooit in een casino geweest maar dit spel heeft voor mij altijd een leuke indruk gegeven van een casino door dat level. Maarja hiernaast klopte alles bij dit spel, de snelle gameplay in combinatie met de catchy muziek. Meerdere malen droomde ik dat ik dit spel op de Sega speelde om wakker te worden en te zien dat ik slechts een SNES had. Ik heb het later uiteraard goed gemaakt door goed op de centen te letten en steeds elke console te kopen waar ik intere e in had. Sonic the Hedhog 2 heb ik voor zowel de Wii als de X360 gedownload en heeft voor mij, vele jaren na de release nog voor een warm hart gezorgd. Door de emoties die dit spel ( zelfs s'nachts) opwekte hoef ik niet uit te leggen dat dit spel een triple star en dubbele plus heeft verdiend.

Inmiddels ben ik bij het Nintendo 64 tijdperk gekomen, dat Halflife 1 & Jazz Jack Rabbit 2 ook super games waren en dat de laatste ook de triple star met dubbele plus verdiend licht ik verder niet nog eens toe. Ik pak er maar eens wat Nintendo 64 games bij.

De N64.. zoveel beter dan de Playstation

Toen ik kon kiezen tu en de N64 en de Playstation wist ik het eigenlijk al, het zou de N64 worden. Leuk zo'n spel als Destruction Derby voor de PS maar ik wilde meer, ik wilde diepte in games en ook nog heel veel kwaliteit. Dingen die ik toen niet bij de playstation zag. ( Sony PS1 fans.. s*ck my #$% ) . Anyway, Mario 64 verdiende door de mooie levels een triple star en dubbele plus maar hij verdiende dit ook omdat hij meer dan ooit ontzettend goede games muziek had. Een nummer als Dire Dire Docks behoort tot de créme de la créme.

Zelda: Ocarina of Time

Dit spel had zoveel momenten waarop ik het spel wel kon zoenen, waar ik het begin al meteen gepakt werd door een filmpje van Ganondorf, was dit spel in één ruk door een sprookje van het hoogste niveau. Het verlaten van het veilige dorpje, de dag-nacht wi eling. Het bezoeken van Epona, het kerkhof, de ontmoeting met Zelda. Tal van memorabele momenten die ik in deze mate nog niet in een game was tegen gekomen. Hiernaast was het ook nog eens zo dat ik door dit spel weer in contact kwam met wat verloren vriendschappen. Er werd gebeld om samen puzzels op te lo en en geheime locaties in het spel uit te wi elen. Het was voor mij ook een spel waarbij ik gepakt werd door de muziek. Daar speelde je dan je intro van de Song of Storms. Meer voeg ik er niet aan toe, slechts dat dit spel ook meer dan een spel is en meer dan ooit de triple star met dubbele plus verdiend. Dit spel was ook één van de spellen waardoor ik blij was met mijn N64 en de Playstation eigenaren met een raar volkje vond. Speelden ze dan op hun console waarvan de proce or bij lange na niet zo sterk was als de N64 en waarvan de meeste games toch gekopiërd waren. ( Disclaimer: Ik stond er toen niet bij stil dat Final Fantasy 7 of Resident Evil zo vet waren en alleen op de PS1 te koop waren).

En hup weer een stuk vooruit, en aangezien ik nog steeds een Nintendo fanboy was kwam die Gamecube als eerste. Na een tegenvallend Luigi's Mansion en de kennis dat Mario Ibiza nog even op zich zou laten wachten keek ik weer wat meer om mij heen. Ik zou nieuwe genres ontdekken waarbij Resident Evil 1 de remake de eerste zou zijn.

Resident Evil 1, GCN

Ik hield wel van een goede horror film op zijn tijd en Resident Evil 1 zou wel vet worden. Via de Power Unlimited hield ik het spel goed in de gaten om het uiteindelijk op de dag van de release meteen te halen. Een spel dat ik had gekocht voor een euro of 69 maar dat ook snel liet zien dat ik ownage in huis had gehaald. De spetterende CGI intro liet mij genieten om niet veel later in een mansion rond te lopen. De besturing wende snel en ik zou wel eens rond kijken. Aangezien ik ervan houd om alles overzichtelijk te doen, alles netjes neer te schieten en zuinig te zijn met mijn ammo was ik in het begin onder de indruk maar emotioneel nog niet super betrokken. Dit veranderde toen ik op de heenweg richting de shotgun alles had neergeschoten om even later nonchalant terug te lopen. Ik dacht waarschijnlijk iets van " hmm yes shotgun, maarja waar moet ik heen, ik ga in de eerste ruimte maar eens op onderzoek uit". En toen ineens * 2 honden sprongen door het raam begeleid met een spannend muziekje. Mijn hart ging ineens 2 keer zo snel kloppen en ik ben eerlijk, ik schrok mijzelf de tering. Holy fucking shit, dit kon toch niet? Ik was hier al geweest, hoe kan het dat ik hier dan word aangevallen. De zombie honden waren gekild en er waren meerdere momenten in dit spel die hierop leken. Ondanks dat het spel naarmate je dichter bij het einde kwam steeds iets minder leuk werd krijgt dit spel toch een triple star met dubbele plus.

Final Fantasy X

Een spel dat ik meerdere malen bij een vriend met alleen een PS2 bij zijn tv had gespeeld deed mij de ogen openen. Wat van Sony kwam was niet alleen troep, beter zelfs dit spel was gewoon meer dan een rpg. De gameplay, de muziek, de mate waarin dingen je zouden bij blijven. Ik heb dit spel dan ook gebruikt als argument om een PS2 te kopen. Final Fantasy X was voor mij dé reden om zo'n PS2 te halen. Ik was nog te jong om even mezelf te verdiepen in de makers ervan en te bedenken dat ze ook verantwoordelijk waren voor Secret of Mana maar FF X bleek al snel meer te zijn dan een gewoon spel. En kwa games muziek is dit spel ééntje die zich in mijn top 3 kan vestigen. Nooit eerder heb ik een spel gehad waarbij je eigenlijk van het spel zou kunnen genieten zonder het ook maar te spelen. Verschillende nummers van Final Fantasy X hebben mij geholpen in lastige tijden via mijn mp3 speler. Dit spel krijgt van mij een triple star met dubbele plus.

Halflife 2

Ik behoort tot de uitzonderingen, ik ben zo iemand die Halflife 2 leuker van dan Halflife 1. Ik heb Halflife 2 met veel plezier gespeeld op de Xbox en later ook via de Orange Box op de x360. Shooters speel ik vaak maar één keer uit maar Halflife 2 verast mij nog steeds keer op keer. De personages en wereld hebben zoveel diepte dat je daar gewoon loopt, rent en schiet. De interactie met de andere personages komt realistisch over en ook dit spel krijgt van mij een triple star met dubbele plus. Hetzij wel met de vermelding dat het nog een beetje op het randje zit aangezien de muziek of sfeer bij lange na niet zo diep gaan als Ocarina of Time of Unreal.

Aangezien dit artikel alweer lang genoeg is geworden en ik alweer bij het heden ben aangekomen vermeld ik ook nog even dat games die ook voor award in aanraking komen de volgende namen hebben: Gears of War, Call of Duty 4 en Eternal Sonata. Games die gewoon een stuk verder gaan en zoveel meer geven dan slechts het gamen. Met Gears of War weer dat Epische zoals ik het van Epic games gewend ben. Met Call of Duty 4 eindelijk eens met moderne wapens jezelf als een echte super soldaat wenden, eindelijk eens de kans gehad om in een mooie omgeving wat terroristen neer te knallen. En Eternal Sonata, tja ik heb hier al een artikel aan gewijd. Ik houd het bij een ontzettend goed verhaal en muziek om U tegen e zeggen.

Dit soort videogames van vroeger en van nu zorgen er voor dat ik ook trots ben om mijn hobby uit te oefenen. Een leuke popcorn shooter op zijn tijd ( Halo) is leuk, zorgt voor vermaak met vrienden en voor een terechte 9 als cijfer. Maar ik ben iemand die diepte wil, die niet alleen wilt genieten maar ook nieuwe ervaringen wilt op doen. Dingen wilt leren of de horizon wil verbreden, en de games hierboven hebben dat in hetzelfde spectrum gedaan als dat de X-files voor mij meer de FBI met aliëns was. Ik sluit het hier dan ook mee af, als je tot hier bent gekomen met lezen dan heb je voor jezelf laten zien dat je als je een video game speelt ook niet alleen wat doet om de tijd te doden maar dat je ook meer zoekt.

Als ik aan video games denk die ik ontzettend veel heb gespeeld en ook ontzettend leuk zijn maar net niet de award die de games in dit rijtje hebben denk. Dan denk ik aan games zoals: Donkey Kong Country, James Bond Golden Eye, Age of Empires 2, Warcraft 3, Red Alert 1,2, Resident Evil 4, maar ook een spel als Castlevania Circle of the Moon voor de GBA of de eerste Fire Emblem voor dezelfde handheld. Games als Mario Galxy en Gears of War 2 zitten er verder tegen aan maar halen het net niet. En dan zijn er nog een aantal games die ik zo snel niet in mijn hoofd heb maar die ook super zijn/ waren.