Mi chien ken je het zelf wel. Je zit voor de tv of gezellig in een barretje en je vangt iets op wat je intere e wekt. Je gaat hierover nadenken en besluit uiteindelijk een column hierover te schrijven om je ervaringen en visie te delen met de rest van de wereld. Ikzelf ken het wel en dat brengt me dus ook bij het eerste punt.

Waarom: het doel

Voor je besluit om een column te gaan schrijven, zoek je eerst uit wat je wilt bereiken. Waar moet mijn column voor zorgen? Wil ik mijn idealen aan de mens opleggen? Wil ik mijn visie delen met anderen of wil ik gewoon iets mededelen wat ik heb meegemaakt? Zonder dit doel is je column gedoemd te falen. Dit komt namelijk vanwege het feit dat je column dan opgebouwd zal zijn uit niet samenvallende stukjes tekst. Dit zorgt er nou niet bepaald voor dat men je column wil lezen. Het doel is dus belangrijk.

Hoe: de wijze

Na het bepalen van je doel komt de wijze van het schrijven. Hoe wil je dit doel verwezenlijken? Ga je eigen ervaringen delen om column te ondersteunen? Dit kan je doen, maar het mist feitelijke ondersteuning en dit zal dus niet voor alle doelen even geschikt zijn. Echter is feitelijke ondersteuning ook niet altijd even goed. Als je je eigen standpunt, je eigen visie wilt delen, zijn eigen ervaringen namelijk erg handig om te gebruiken. Zo kan je namelijk je standpunt uitleggen. Je legt met behulp van je voorbeeld uit hoe jij op die denkwijze bent gekomen.

Daarnaast telt ook de schrijfwijze mee. Wil je duidelijk maken dat het om jou éigen mening gaat, dan kan je veelvuldig gebruik maken ‘ik’ in je zinnen. Het nadeel hiervan is echter dat de lezer zich dan zal moeten identificeren met de schrijver om zich in te kunnen leven in zijn situatie en daarmee zijn visie. Dit werkt natuurlijk ook andersom. Door te weinig gebruik van ‘ik’ kan je ook te weinig laten blijken dat het om jouw standpunt gaat. Je moet dit dus goed in balans houden om de aandacht te bewaren.

Daniel

Met deze twee punten heb ik eigenlijk de belangrijkste punten wel uitgelegd. Daarom zal ik nu het stuk van Daniel erbij halen. Een oproep aan alle vrouwelijke gamers – Stop met die hardcore games! is een column over zijn visie over de échte games en vrouwelijke gamers die zich hierin ‘mengen’. Volgens Daniel zijn de echte games namelijk iets mannelijks. Hij denkt dat vrouwen niet dezelfde belevenis krijgen bij games als mannen krijgen. De agre ie en het compleet verdiepen in de game zijn dingen die hij vrouwen niet zo snel ziet doen.

Wat ik verder kan opmaken aan zijn column, is het feit dat hij erg gericht is op stereotypering. Dit zijn begrijpelijke stereotyperingen die wij allemaal kennen. Daarom ben ik ook zo verbaasd over de heisa omtrent zijn column. Zijn vergelijking van meisjes met Barbies en jongens met Action Mans is toch heel logisch? Als je als jongetje van 6 op school aankwam met een Barbie, dan werd je vreemd aangekeken.

Dit geldt natuurlijk ook voor games. Het is niet zo dat meiden niet gamen, maar het zijn er alleen een stuk minder. Daniel laat ook duidelijk merken dat hij een ander gamer probeert te identificeren met zichzelf. Hij is geen bouwvakker noch vrachtwagenchauffeur, dus hij kijkt niet vreemd op van een vrouw in die wereld, iets wat overigens ook niet veel voor komt. Daniel ziet zichzelf als zweterige gamer tu en de mannen die agre ief zijn headset kapot gooit tijdens een potje Call of Duty, wat ik overigens volledig kan begrijpen met de lag die zich voordoet in dat spel. Een vrouw zou dit onmogelijk kunnen, toch?

Soaps

Op deze manier lijkt Daniel een enorme vrouwenhater. Games zijn niet voor vrouwen, ga terug naar je Barbie! Maar we gaan het nu omdraaien. Vrouwen zijn vaak gek van soaps. Niet alle vrouwen, maar wel veel. Maar als een man gek is van soaps, hoe wordt deze man dan aangekeken? Deze man zou dan uitgelachen worden, een mietje genoemd worden omdat hij een traantje wegtikt bij het zien van de dood van I abella in GTST. Een ander voorbeeld zijn mannen in de modewereld. Vrouwen zijn van het shoppen, vrouwen houden van kleding en van mode. Als een man zich erin intere eert, dan zal deze vast wel homo zijn. Dat is tenminste wat veel mensen verwachten.

Wat ik duidelijk wil maken, is de betekenis van stereotypering. Je bent anders, mi chien wel ‘vreemd’ als je niet bent wat men in eerste instantie van je had verwacht. Als iemand zegt dat hij het vreemd vindt dat een vrouw een typische mannenactiviteit doet, betekent het niet dat hij het afkeurt. Het voelt enkel ongewoon aan en ik kan dat laatste niet genoeg benadrukken. Je bent niet vrouwonvriendelijk als je het raar vindt dat vrouwen hardcore games spelen, je verwacht het enkel niet.

Opheldering

Als ik zo Daniels stukje een aantal keer heb gelezen, dan valt mij erg op dat hij vooral wil laten zien dat hij niet wil dat men denkt dat hij vrouwonvriendelijk is. Hij heeft last van stereotypering, maar moedigt vrouwen die gamen vooral aan. Het ligt niet aan de vrouwen dan hij zo denkt, maar aan zichzelf. Kan je hem dat kwalijk nemen? Zijn doel was niet, zoals Wilders doet met de islam, het verbieden van vrouwen in de so called hardcore gamewereld, maar te vertellen hoe hij tegen vrouwelijke gamers aankijkt. Hij gebruikte hiervoor zijn eigen ervaringen om dit uit te leggen. Hij laat enkel zien hoe hij erover denkt en daarom vind ik veel commentaar onterecht.

Dus aan alle mensen die Daniel als vrouwenhater hebben geplaatst en ook voor de vrouwen die het niet met hem eens waren: geef hem een tweede kans. Hij gaf enkel zijn mening over games en geslachten en legde dit, in mijn ogen, goed uit als een eigen mening. En wie zijn wij om een mening zo af te kraken? We moeten minder met ons vingertje wijzen en niet zo overdrijven.

PS: zijn er hier nog leuke dames die zin hebben om met mij en mijn vriendin te gamen?