Ik heb me jaren vermaakt met een game zoals Age of Empires, de eerste wel te verstaan. Ik heb jaren later de PS1 ontdekt en kennis gemaakt met een voor mij sublieme game. Jaren maar dan ook jaren heb ik het gespeeld. Ik heb de eerste Pokemon games gespeeld, ook al snapte ik er niets van en liep ik al vast bij het eerste stadje. Er lag letterlijk iemand in de weg. En maar levelen totdat mijn Charmander uiteindelijk een Charizard werd, maar ik kwam geen stap verder.

Ik heb verloren en ben vernederd in Tekken 3, keer op keer. Ik heb gewonnen en mijn vader vermorzelt in Gran Turismo met dat legendarische piano nummer aan het begin. En met de jaren heb ik de charme van het gamen ontdekt. Er is troep en een game is slechts spelletje. Maar wanneer je inziet wat de ware potentie is van een game, kan het zoveel meer zijn.

Mijn leven is zoals ieder anders leven waarschijnlijk niet zo gegaan als gepland. Het zijn dan juist de momenten dat een game je wat extra adem kan geven. Of dit nu een gedachteloze shooter is of een game die je aan het denken zet en je mi chien wel verder helpt? In een game kan het.

Met de jaren ben ik gaan inzien dat een goede game niet bestaat. Het zal voor iedereen anders zijn. Maar is er iets wat in de buurt van perfectie komt? Is een goede game een reflectie van je eigen leven? Waarom is je favoriete game nu je favoriete game? Die van mij is een klein paars draakje genaamd Spyro. Waar juist die game? Is het de wereld? Is het, het karakter van Spyro? De muziek? Voor mij is het perfectie. Iets wat ik niet goed kan beschrijven. Het is de beleving.

Nu, vele jaren later wil ik de wereld van games ontdekken. Alleen het is een zoektocht waarvan ik niet precies weet wat ik zoek. Dan nu mijn vraag aan jullie. Wat maakt perfectie? Een lastige vraag die denk ik uniek voor ieder is