Het was een date waarbij ik op voorhand al mijn twijfels over had. Ze vertelde me namelijk over alle beperkingen die ze me al op voorhand oplegde.

-Elk kwartier naar huis bellen om te zeggen dat alles goed gaat.

-Niet praten over je verleden.

-Geen praatjes over werk.

De lijst met beperkingen leek maar langer en langer te worden naarmate ik haar sprak. Maar ik streek over mijn hart want ze klonk zo geweldig en besloot dat ze de moeite waard zou zijn.

Nadat ze onze date had gecancelled hoorde ik een tijdje niets van haar. Totdat ik haar ineens tegen het lijf liep in de stad, met een ander. Het ergste was nog dat ze me wel had gezien maar er voor koos om me compleet te negeren. Teleurgesteld snelde ik me terug naar huis en daar aangekomen deed ik iets doms, ik begon foto's van haar op te zoeken om mezelf nog wat meer te pijnigen. Dat verdriet sloeg om in boosheid en ik wilde haar zo snel mogelijk vergeten. Er kwam een andere prachtige vrouw in beeld en - hoewel het even wennen was - zijn we stapelgek op elkaar.

Regelmatig zie ik haar nog wel eens lopen in de verte maar ik heb voor mezelf de vrede gevonden om haar los te laten. Mijn eigenwaarde is vele malen belangrijker dan achter iemand aan te blijven gaan die je zo consequent laat zitten. Ze probeerde laatst nog contact met me te zoeken door middel van een berichtje: "Over een paar maanden ben ik vrij en wil ik met je afspreken." Ik klikte op delete en plofte weer neer op de bank.

De playstation 4 start op en de One is alweer verdwenen uit mijn gedachten.