De 100 beste games van het decennium – nummers 100 t/m 76

Als de klok op 31 december 12 uur slaat, zwaaien we niet alleen 2019 uit, maar nemen we ook afscheid van de jaren tien, het tweede decennium van de 21ste eeuw. Met nog een paar weken te gaan – en met ook nog de top 25 van 2019 én de top 100 van 2020 voor de boeg op Gamer.nl – is het hoog tijd om terug te kijken: wat waren de beste games van de afgelopen tien jaar?

Om antwoord op die vraag te geven stelde de meer dan dertigkoppige redactie van Gamer.nl een lijst met bijna 350 toptitels samen. Vervolgens werd er gestemd, gediscussieerd en hielden we honderd games over, in deze volgorde.

De regels? Simpel: elke game moet ergens in de jaren 2010 tot en met 2019 zijn verschenen. Remaster en remakes tellen niet, reboots uiteraard wel. Meerdere delen uit één serie mogen, als ze maar geweldig zijn.

Het gaat behalve kwaliteit ook om de impact die een game heeft gehad. Games gaan er technisch ieder jaar op vooruit, maar dat betekent niet per se dat nieuwe spellen ook daadwerkelijk beter worden – en een game die de wereld op zijn kop zette in 2012 kan veel relevanter zijn dan een soortgelijke game die zes jaar later precies hetzelfde trucje doet, maar dan net iets beter.

100. Asgard’s Wrath (2019)

Asgard’s Wrath is een toffe actie-rpg die niet onder doet voor de groten binnen het genre, maar wat de game nóg indrukwekkender maakt is dat hij volledig is ontworpen voor virtual reality. Als we ooit vreesden dat vr slechts een gimmick zou blijven, is met Asgard’s Wrath definitief het tegendeel bewezen. De goed uitgedachte gameplay en besturing zorgen ervoor dat er maar weinig spellen zijn die je zo overtuigend in een spelwereld weten te plaatsen als deze game dat doet. Vergeet Skyrim VR; Asgard’s Wrath is op alle fronten de betere game en een toonaangevend voorbeeld voor toekomstige vr-titels.

Lees hier de review.b

99. Rainbow Six Siege (2015)

De meeste moderne first-person shooters proberen spelers te overtuigen met een overdaad aan mogelijkheden, maar dat is aan Rainbow Six Siege niet besteed. In plaats daarvan legt het spel volledig de focus op gameplay en dat blijkt een schot in de roos. De multiplayerervaring is waar deze game op draait. De tactiek en spanning waarmee een potje gepaard gaan zijn van ongekend niveau en maken het spel eindeloos voor herhaling vatbaar. Bovendien worden trouwe fans op hun wenken bediend door de haast onbeperkte ondersteuning van Ubisoft. Daardoor is Rainbow Six Siege in de vier jaar sinds de release alleen nog maar beter geworden.

Lees hier de review.

98. Counter-Strike: Global Offensive (2012)

Met de overweldigende populariteit van de eerste Counter-Strike in het achterhoofd was het te verwachten dat Valve op dit succes zou voortborduren. Met CS:GO wordt de bekende formule in een modern jasje gestopt, zonder daarbij af te doen aan de hoge kwaliteit van de oorspronkelijke game. Wie via Steam een simpele blik op de gebruikersaantallen voor de game werpt, ziet meteen hoeveel mensen het ook nu nog met grote regelmaat spelen. De populariteit die het spel kent is in al die jaren niet afgenomen. Counter-Strike was een monumentale game op het gebied van competitieve shooters; CS:GO is hier de logische evolutie van. De impact van deze succesformule negeren is simpelweg ondenkbaar.

Lees hier de review.

97. Guild Wars 2 (2012)

Guild Wars 2 laat op indrukwekkende wijze zien dat Blizzard niet het alleenrecht heeft op de mmo-rpg formule. De adembenemende spelwereld zit vol interessante queesten en verhaallijnen die worden gevormd door de acties van de speler, waardoor je keuzes in Guild Wars 2 meer impact hebben dan bij de meeste genregenoten. Het spel is ook nog eens bijzonder toegankelijk: er zijn geen abonnementskosten en spelers zijn te allen tijde vrij om met vrienden te spelen, ongeacht hun level of keuzes in personage. Dat maakt van Guild Wars 2 een game die de kernwaarden van zijn genre volledig omarmt en sociale interactie tussen spelers vooropstelt.

Lees hier de review.

96. Far Cry 3 (2012)

Dat meeslepende verhalen en open werelden een prima combinatie zijn voor een actiespel, wordt door Far Cry 3 vakkundig bewezen. Het tropische Rook Island is een prachtige en uitdagende speeltuin waar spelers de vrije hand hebben hun avontuur vorm te geven, zonder dat daarbij de personages op de achtergrond verdwijnen. Sterker nog: Vaas Montenegro is absoluut een van de meest memorabele schurken die we in tijden hebben gezien en weet feilloos onder de huid van zowel protagonist Jason als de speler te kruipen. Het is niet verwonderlijk dat het ontwerp van deze goedgeschreven en ontzettend vermakelijke game sindsdien als uitgangspunt voor alle delen in de Far Cry-serie geldt.

Lees hier de review.

95. Planet Coaster (2016)

Als het ontwerpen van je eigen themapark de ultieme droom is, dan is Planet Coaster de manier waarop die in vervulling gaat. Doorpakkend op het succes van grote voorbeeld Rollercoaster Tycoon maakt Planet Coaster het ontwerpen van achtbanen makkelijker, overzichtelijker, uitgebreider en sensationeler dan in soortgelijke spellen. Niet eerder kregen spelers de kans parken te maken die zo fraai waren als de creaties die deze moderne pretparksim mogelijk maakt. Uren vliegen voorbij terwijl elk aspect van jouw eigen ultieme wonderland tot in de puntjes wordt afgesteld. Ieder decennium verdient een toonaangevende achtbaanbouwer – Planet Coaster is die van de jaren tien.

Lees hier de review.

94. No Man’s Sky (2016)

Bij de aankondiging van No Man’s Sky werden grootse beloften gedaan die niet helemaal konden worden waargemaakt toen de game uiteindelijk verscheen. Aanvankelijk ontbrak het deze ambitieuze ruimtereis aan invulling en duidelijke doelen. Door die kritiek ter harte te nemen en het spel keer op keer te verbeteren heeft ontwikkelaar Hello Games van No Man’s Sky een prachtige ervaring gemaakt die met gemak voldoet aan de oorspronkelijke verwachtingen. Het universum van het spel is nu een plek die de moeite waard is om te ontdekken, vol met waanzinnige omgevingen, wezens en bezienswaardigheden die onophoudelijk om je aandacht vragen. Door die aanlokkelijke premisse én de knappe manier waarop de game zich heeft weten te revancheren, is een plekje op deze lijst dubbel en dwars verdiend.

Lees hier de review.

93. Resident Evil 7: Biohazard (2017)

Even leek het erop dat Resident Evil de weg kwijt was: benauwende horror moest steeds meer plaatsmaken voor haast Call of Duty-achtige actie. Toen was daar Resident Evil 7, die doodenge landhuizen wederom een begrip maakte. Door terug te keren naar de essentie van het survivalhorrorgenre wist Capcom een van de betere delen uit de serie af te leveren. Wapens en munitie zijn weer schaars, vijanden zijn levensgevaarlijk en door het first-person camerastandpunt is de sfeer continu beklemmend. En dan ondersteunt het spel ook nog eens de Playstation VR! Om die ervaring te doorstaan moet je sterk in je schoenen staan, maar daarna kun je nooit meer terug. Resident Evil 7 met een virtualrealitybril op spelen is zenuwslopend, maar oh zo indrukwekkend.

Lees hier de review.

92. Marvel’s Spider-Man (2018)

Als het met Batman lukte een ijzersterke spellenreeks op te zetten, waarom dan niet met iedereens favoriete webslingeraar? Met een bewezen blauwdruk op zak maakte Insomniac een geweldige Spider-Man-game die op geen enkel vlak onderdoet voor zijn concurrenten en uitstekend gebruikmaakt van het bronmateriaal. De liefde voor het personage maakt van dit superheldenavontuur een feest van herkenning, waarbij je keer op keer verwikkeld raakt in spectaculaire duels met Spider-Mans bekendste aartsvijanden. Maar een Spider-Man-game is natuurlijk zijn naam niet waardig als je niet vrij als de roodblauwe spinnenmans kunt rondslingeren – dat element geeft in dit spel het ultieme gevoel van vrijheid.

Lees hier de review.

91. BioShock Infinite (2013)

BioShock Infinite is een regelrechte hoogvlieger. Verhaalgedreven first-person shooters die zo memorabel zijn als deze game zien we immers maar zelden. Het derde deel in de reeks verruilt de mysterieuze onderwaterwereld van zijn voorgangers voor een waanzinnige achtbaanrit door de zwevende stad Columbia. BioShock Infinite is namelijk onophoudelijk spannend, actievol en intrigerend. Het meeslepende verhaal wordt naadloos aan elkaar geregen door voortreffelijke shootersegmenten en een uitmuntend visueel design. De game heeft misschien niet de duistere toon van het de eerste twee delen, maar wel dezelfde hoge kwaliteit. De verrassende en fantastische ontknoping blijft ons nog lang bij.

Lees hier de review.

90. Kerbal Space Program (2011)

Iedereen die zich ooit heeft afgevraagd hoe het is om een ruimteshuttle te lanceren wordt aangeraden Kerbal Space Program eens te proberen. Ondanks de vele luchtige elementen en koddige Kerbals wordt het spel namelijk geprezen om zijn onverwacht correct gebruik van natuurkundewetten en weergave van de ruimtevaart. Het even zo uitdagende als charmante spel laat je stapje voor stapje het lanceringsproces perfectioneren, maar dat gaat wel gepaard met ontelbare onvermijdelijke catastrofale vluchten. Het gevoel van euforie wanneer een lancering vlekkeloos verloopt is onbeschrijflijk en enorm belonend. Dat maakt Kerbal Space Program een van de leukste en verslavende simulatiegames die we in tijden hebben gespeeld.

Lees hier de review.

89. StarCraft 2: Wings of Liberty (2010)

We hebben er behoorlijk lang op moeten wachten, maar toen StarCraft 2 eindelijk het licht zag werden we beloond met een briljant staaltje science-fiction strategie. De singleplayercampagne is een meeslepend en grotendeels vrij in te vullen ruimte-epos; de multiplayer een nagenoeg perfecte strategische ervaring die het e-sportslandschap voor enkele jaren tekende. Weinig strategiespellen kennen zo'n goede balans tussen drie facties die zó veel van elkaar verschillen. StarCraft is dé game waar liefhebbers van het rts-genre van droomden en dat alles met het fantastische visuele design en oog voor detail zoals alleen Blizzard dat kan.

Lees hier de review.

88. Control (2019)

Remedy Entertainment staat erom bekend intrigerende settings te combineren met unieke gameplay. In Control wordt deze fijne formule wederom op briljante wijze uitgevoerd. In een constant veranderend gebouw dat voelt als een bewegend M.C. Escher-kunstwerk gebruik je telekinese om onbeschrijflijke bovennatuurlijke wezens te bevechten. De gameplay die daaruit voortvloeit is verhalend, maar enorm interactief; abstract maar toch samenhangend. Control benadrukt op knappe wijze hoe zulke schijnbaar tegenstrijdige elementen perfect samen kunnen komen. Deze ideale mix van alle elementen die voorgaande games van de Finse ontwikkelaar zo leuk maakte, is een van hun sterkste wapenfeiten als gevolg.

Lees hier de review.

87. Return of the Obra Dinn (2018)

Met een prachtige ‘1-bit' visuele stijl en verhaalgedreven gameplay, is dit waanzinnige puzzelmysterie een ervaring die liefhebbers van oude DOS-adventures op hun wenken bedient. De bemanning van een schip is tot op de laatste man om het leven gekomen en het is aan jou om te achterhalen hoe dat is gebeurd. Achter dit intrigerende gegeven en de sfeervolle presentatie schuilt een hardnekkige hersenkraker die het uiterste van je deductie-vaardigheden vraagt. De wijze waarop alle benodigde informatie in dit complexe mysterie verborgen zit en uiteindelijk tot de juiste conclusies leidt, is behoorlijk indrukwekkend. Iedere stap naar de uiteindelijke oplossing voelt als een kleine overwinning en het gevoel van bevrediging wanneer alle puzzelstukjes op hun plaats vallen is onbeschrijflijk.

Lees hier de review.

86. Wordfeud (2011)

Inderdaad, Wordfeud is niet meer dan een online variant van het klassieke bordspel Scrabble. Maar vergis je niet: het feit dat je medespelers zich niet meer in dezelfde kamer hoeven te bevinden komt het spel alleen maar ten goede! Vrij van de druk om binnen acceptabele tijd een nieuw woord te plaatsen, kunnen woordkunstenaars in spe in alle rust nadenken over de mooiste en meest waardevolle woorden om hun tegenstander te overtreffen. Dat dit uitstekend uitpakt wordt duidelijk door de enorme populariteit van het spelletje: wie heeft er immers niet wel eens een woordje gelegd tijdens de pauze of het wachten op de volgende trein? Een spel dat tot elke doelgroep weet door te dringen, hoort sowieso thuis in dit lijstje.

85. Skate 3 (2010)

Met de hete adem van Tony Hawk in de nek begon de Skate-franchise aan de opdracht een overtuigende nieuwe skateboardgame af te leveren. Het derde en voorlopig laatste deel in de serie brengt die missie tot voltooiing: de ontelbare mogelijkheden, indrukwekkende animaties en het fantastische levelontwerp maken de game eindeloos speelbaar. Voeg daaraan de strakke besturing toe en je hebt zonder twijfel een van de beste games in zijn soort. De skatecultuur is nog nooit zo overtuigend en herkenbaar in beeld gebracht als in Skate 3 – in ieder geval tot het langverwachte vierde deel zijn opwachting maakt...

Lees hier de review.

84. Persona 5 (2017)

Diepgaande verhaallijnen over verboden verlangens, stijlvolle turn-based gevechten en een Pokémon-esk verzamelelement vormen de bizarre mix die Persona 5 heet. Het ene moment ben je een doodnormale scholier die vrienden maakt, examens doet en een bijbaantje heeft; op het andere moment dring je als Phantom Thief door tot het onderbewuste van slechte mensen om met allerlei bizarre avatars hun duistere gedachten te bevechten. Het geheel is vreemd en ontzettend Japans, maar vooral bijzonder goed. De fenomenale muziek, superstrakke presentatie en verslavende gameplay zijn van hoog niveau en bewijzen dat ook meer traditionele jrpg’s vandaag de dag nog van zich laten spreken.

Lees hier de review.

83. Rayman Origins (2011)

Nadat de Rabbids enige tijd hun stempel op de Rayman-franchise hadden gedrukt, werd het tijd voor een traditionele game in de serie. Met Rayman Origins keerde Ubisoft weer terug naar de 2D-gameplay zoals we die in het allereerste deel zagen. Dat blijkt geen slechte keuze te zijn, want Rayman Origins is een van de tofste platformers van de afgelopen tien jaar. De prachtige grafische stijl en vakkundig ontworpen levels leveren de beste game van de serie op. Vooral tijdens het spelen van time trials valt op hoe slim de levels in elkaar zitten en in dienst staan van de haast ritmische bewegingen die je aan elkaar rijgt.

Lees hier de review.

82. Borderlands 2 (2012)

Het toffe getekende stijltje, het hilarische script, de spetterende actie en de ontelbare wapens vormen de kern van de Borderlands-serie. Die formule is zonder meer op zijn best in de multiplayer, waarbij je samen met vrienden ontelbare uren knalt op alles wat beweegt met wapens die zo gestoord zijn dat je het zelf niet kan bedenken. Borderlands is puur vermaak en het tweede deel is zonder twijfel het hoogtepunt van deze geschifte maar briljante formule – niet in de laatste plaats door Handsome Jack. Met deze heerlijke schurk weet Borderlands 2 namelijk de perfecte antagonist af te leveren: één die je maar al te graag een kogel door zijn hoofd jaagt, maar waar je ook geen genoeg van kan krijgen.

Lees hier de review.

81. DayZ (2018)

Waar DayZ begon als mod voor het spel ArmA2, heeft het die connectie inmiddels al ver achter zich gelaten. De standalone versie richt zich volledig op het overlevingsaspect van een post-apocalyptische, door zombies overrompelde wereld. Het gevoel van realisme staat hierbij hoog in het vaandel: naast de wandelende doden behoren ook ziektes, honger, kou slaaptekort én andere overlevenden tot de belangrijkste gevaren in deze harde maar overtuigende survivalgame. Doordat niet alleen de spelwereld, maar juist ook de andere spelers een constante dreiging zijn, is DayZ een zenuwslopend intense ervaring die optimaal gebruikmaakt van de mogelijkheden die online multiplayer dit genre kan bieden.

80. Dragon Age: Inquisition (2014)

Na het matig ontvangen Dragon Age 2 moest Dragon Age: Inquisition goedmaken wat zijn voorganger had nagelaten. Dat leverde een grote, afwisselende wereld op waar dit keer wél van alles te doen is. De uitbreiding van die spelwereld en de mogelijkheid om je eigen organisatie te leiden zijn toffe toevoegingen die de nodige vrijheid opleveren in een grotendeels lineair avontuur. Maar veel belangrijker nog dan die vrijheid zijn de goed geschreven personages en de betekenisvolle plot. In deze elementen zien we weer die vertrouwde BioWare-kwaliteit terug die we zo hadden gemist. Dat maakt van Dragon Age Inquisition een zeer onderhoudende rpg die afrekent met de terugvallende reputatie van de serie.

Lees hier de review.

79. Deus Ex: Human Revolution (2011)

De oorspronkelijke Deus Ex was een fantastische cyberpunk-rpg die schreeuwde om een waardig vervolg. Deus Ex: Human Revolution ís dat vervolg, met nagenoeg een perfecte balans tussen gameplay en verhaal. De enorme vrijheid om missies naar eigen inzicht te voltooien en de manier waarop het verhaal zich ontvouwt door middel van je eigen ontdekkingen, zorgen ervoor dat het spel je van begin tot eind in zijn greep heeft. Vooral intrigerend is de premisse: wanneer gaan technologische verbeteringen aan het menselijk lichaam te ver? Zeker met de gedachte dat veel van de in Human Revolution getoonde technologie al in meer of mindere mate in ontwikkeling is, is dat een vraag die aanzet tot denken.

Lees hier de review.

78. Death Stranding (2019)

De ‘nieuwe van Kojima’ was al sinds de aankondiging goed voor veel verwarring en speculatie. Dat een simpel gegeven als pakketten bezorgen zo onderhoudend en slim ontworpen kan zijn leek voor het verschijnen van Death Stranding een belachelijk uitgangspunt. Maar bij Kojima’s werk kun je eigenlijk al bij voorbaat voorspellen dat het sowieso een bijzondere ervaring wordt. En bijzonder, dat zijn de avonturen van Sam Porter Bridges en BB zeker. Het diepgaande en tegelijk surrealistische verhaal maken van Death Stranding niet een van de toegankelijkste spellen van de afgelopen jaren, maar wel een van de meest memorabele. De vele wandeltochten die we bepakt en bezakt maken, genietend van de prachtige natuur en de perfect getimede soundtrack, blijven ons nog lang bij.

Lees hier de review.

77. Dark Souls 3 (2016)

Dark Souls 3 had al op voorhand de zware taak om het succes van het eerste deel te evenaren en het duistere drieluik een waardige afsluiter te geven. In dat laatste is het spel in ieder geval met vlag en wimpel geslaagd. Het derde deel is mooier, grootser en speelt lekkerder dan zijn voorgangers, maar is nog altijd even genadeloos. Enkele van de meest memorabele en uitdagende tegenstanders doen hun opwachting in dit helse avontuur vol toffe verwijzingen naar het oorspronkelijke deel. Ook dit keer wordt er door het spel geen enkele moeite gedaan om je op weg te helpen en ben je als speler slechts aangewezen op je eigen gevoel en aanpassingsvermogen. Dark Souls 3 laat zien dat dergelijke volharding ook een derde keer nog ontzettend belonend is.

Lees hier de review.

76. Shovel Knight (2014)

Het kleurrijke avontuur van Shovel Knight is niet alleen een indrukwekkend passieproject, maar ook absoluut één van de beste odes aan het NES-tijdperk uit het afgelopen decennium. De grafische stijl, karakteristieke muziek en gameplay van klassiekers uit de jaren tachtig worden in deze pittige maar verslavende platformer op briljante wijze gecombineerd met de strakke besturing en vloeiende animaties van hedendaagse titels. Zelfs vijf jaar na de release van het oorspronkelijke spel wordt de populariteit van Shovel Knight nog onderbouwd met het verschijnen van nieuwe uitbreidingen die ons iedere keer weer laten teruggrijpen naar onze spade.

Lees hier de review.

Morgen gaan we verder met de 100 beste games van het decennium en bespreken we de nummers 75 tot en met 51. Tot dan! Deze lijst is samengesteld door de gehele redactie van Gamer.nl. De artikelen zijn geschreven door Tom Kerkhof, Michel Musters, Arthur van Vliet en Ron Vorstermans.