A Link Between Worlds speelt zich af in dezelfde wereld als A Link To The Past, de klassieke SNES Zelda. Op het eerste gezicht lijkt het zelfs een remake, met dezelfde top-down camera en dezelfde wereldkaart, maar dan opgebouwd uit 3D-modellen. Het spel scrollt zelfs op dezelfde manier: als je de rand bereikt schuift alles heel snel opzij naar de volgende scene. Er zijn ook duidelijke narratieve links (sorry voor de woordspeling) met ALTTP en met Ocarina of Time. Fans van de reeks zullen hun best moeten doen om niet iedere minuut als een schoolmeisje te giechelen met al die fanservice.
Toch zijn het niet de setting en het verhaal die dit spel tot de absolute top van het Zelda-universum tillen; het gaat zelfs niet om de personages. Wat Zelda-games zo indrukwekkend maakt is de door en door consequente spelwereld, waarbij de speler beloond wordt voor vindingrijkheid en creatief omgaan met de aanwezige mogelijkheden.

Progressie

A Link Between Worlds tilt dit naar het volgende niveau door de gamewereld vanaf het begin veel meer open te gooien. De meeste Zelda-spellen presenteren namelijk alle vaardigheden en voorwerpen stap voor stap. Steeds krijg je nieuwe items die een actie aan je arsenaal toevoegen, waarmee je de volgende kerker kunt voltooien. Dit zorgde altijd voor een natuurlijke progressie waarbij je als speler wel al eerder bepaalde kerkers kon vinden, maar deze niet kon voltooien zonder bijvoorbeeld de hookshot of de boomerang te hebben.

Deze keer maak je aan het begin van het spel kennis met een vreemde figuur in een konijnenpak, van wie je alle benodigde items kunt huren. Het is vervolgens aan jou om te bepalen welke uitdaging je aan wilt gaan. Je hebt immers alles wat je nodig hebt op zak! Het spel stuurt je hier overigens wel in door op de wereldkaart kruisjes te plaatsen waar het verhaal verder gaat, maar de keuzemogelijkheden worden gaandeweg steeds talrijker.

Wie denkt dat A Link Between Worlds daardoor opeens ‘easy mode’ is, vergist zich gelukkig. Niet alleen zijn de kerkers een stuk pittiger dan voorheen, met zowel sterke puzzels als sterke vijanden, ook raak je bij een ‘game over’ al je gehuurde items kwijt. Dat betekent dat je ze weer opnieuw moet huren en vervolgens de kerker weer moet doorlopen.

Gelukkig blijven opgeloste puzzels gewoon intact, dus je hoeft niet écht helemaal opnieuw te beginnen. Ook is er een manier om snel tussen bepaalde plekken van de kaart te reizen, zodat ook dat geen belemmering is voor het avontuur. Toch betekent een ‘game over’ dat je even terug naar af moet en misschien niet genoeg rupees hebt om alle items te vervangen. De ontwikkelaars zijn er met deze opzet in geslaagd om werkelijke consequenties aan falen te verbinden, zonder dat het spel saai of grindy wordt.

Ook is het mogelijk om op een later moment in het spel items werkelijk te kopen, en deze zelfs te upgraden. Niet alleen ga je je meer aan je voorwerpen hechten als ze eindelijk helemaal van jou zijn, maar ook zorgt dit systeem van huur en koop ervoor dat Rupees eindelijk een functie hebben in de game. Tot nu toe was het vinden van een robijn in een kist voor ondergetekende altijd een kleine teleurstelling, het was altijd hopen op een sleutel of voorwerp. Maar nu is iedere rupee werkelijk iets om naar uit te kijken.

2D or not 2D

Behalve alle bekende voorwerpen en terugkerende monsters voegt A Link Between Worlds ook een geheel nieuw mechaniek toe. Link kan zich namelijk veranderen in een 2D-muurschildering, die zich langs de wanden kan verplaatsen. Dit zorgt voor een geheel nieuwe (sorry) dimensie bij het verkennen van de wereld. De game speel je zoals gezegd vanuit een top-down-perspectief, maar wanneer Link in een schilderij verandert kijk je opeens naar de muur waartegen hij zit en volg je hem als hij naar links en rechts beweegt. Hij kan zo ook hoeken om en via de wand platformen bereiken die anders onbereikbaar waren. Ook zijn er her en der kieren te vinden waar de platte Link doorheen kan. Als laatste touch zijn er ook rupees en hartjes op sommige muren geschilderd die je alleen kunt pakken in je platte vorm.

Het knappe van deze toevoeging is dat je heel ruimtelijk over de wereld leert denken. Je moet in gedachten de wereld haast binnenstebuiten keren om sommige puzzels op te lossen en het voegt een bijna Portal-achtig element toe aan het verkennen.

Zo komt het regelmatig voor dat je in een kerker te maken krijgt met bewegende platformen waar je in eerste instantie niet op kunt komen. Je kunt immers niet springen. Maar door in een schilderij te veranderen tegen het bewegende platform aan, kun je opeens wel verder komen. Hierbij moet je dan ook nog eens rekening houden met een aflopende toverkrachtmeter, want als die leeg is dan verander je weer in een 3D Link. Als dat gebeurt zonder vaste grond onder je voeten dan val je je doem tegemoet. Deze lichte tijdsdruk zorgt er voor dat je niet oneindig lang langs de muren kunt schuiven. Dat houdt de puzzels spannend.

Geesten

Een terugkerend element uit eerdere Zelda games is ook het hintsysteem. Deze keer kun je een bril huren waarmee je opeens overal geesten ziet. Deze geven hints over de puzzels in de omgeving. Het is een elegante oplossing, want als je niet in de verleiding wilt komen dan laat je de bril gewoon liggen. En tegelijk biedt het een uitkomst voor wie het op een gegeven moment zat is om met zijn hoofd tegen de muur te lopen bij een puzzel. Het is, opnieuw, een mooie balans tussen toegankelijkheid en uitdaging.

Mooi

Dat niet alles in het spel er even mooi uitziet is daarom geen zwaar, maar wel noemenswaardig minpunt. Niet alle personages en monsters zijn erg aantrekkelijk ontworpen: de polygonale modellen zijn te glad en doen denken aan de eerste keer dat we Donkey Kong Country zagen. Het ‘klopt’ niet helemaal. Ook zijn wij niet weg van de nieuwe Zora’s, om dezelfde reden: te bol en te glanzend. Daar staat tegenover dat de soundtrack fenomenaal is. De kerkermuziek heeft een heerlijk dromerig en melancholisch motief en de bekende overworld-muziek maakt een welkome come-back.
Tenslotte willen we nog kwijt dat Zelda: A Link Between Worlds een van de beste Zelda-verhalen heeft sinds het begin van de reeks. Dubbel knap daarom dat dit nooit in de weg zit van het avontuur. Spelplezier, daar gaat het hier om. Dat, en het gevoel om als kleine jongen op avontuur te gaan in een magische wereld. Dit is de beste Zelda-game in jaren.