Yooka-Laylee and the Impossible Lair is veel beter dan het origineel

Als het in drie dimensies niet lukt, dan maar in twee, zo moeten de Britten hebben gedacht. Het blijkt een gouden zet, want The Impossible Lair puilt uit van de toffe platformsecties en een aantal verfrissende ideeën. Dat laatste valt in eerste instantie nauwelijks op door de overduidelijke odes aan andere platformers.

Donkey-Laylee

The Impossible Lair lijkt – net als het origineel overigens – qua vormgeving als twee druppels water op Rare-klassieker Banjo-Kazooie. Het is Playtonic vergeven, aangezien een aantal ontwikkelaars binnen het team daadwerkelijk aan dat spel hebben gewerkt. Ook hier bestuur je twee platformhelden tegelijk: een kameleon en een vleermuis. En zowel Grant Kirkhope en David Wise, Rare-oudgedienden die terecht ontelbare malen geprezen zijn om hun composities, leveren een magnifieke soundtrack af die nog dagen door je hoofd blijft spoken.

Het leveldesign en de gameplay hebben ook enorm veel weg van enkele populaire platformers. Vooral Donkey Kong Country: Tropical Freeze lijkt een grote inspiratiebron te zijn geweest, met lange levels die in verschillende secties zijn verdeeld en een vergelijkbare set bewegingen waarover Yooka en Laylee beschikken. Erg kwalijk kunnen we het Playtonic niet nemen, want Tropical Freeze is een van de beste platformers van dit decennium. Toch voelen Yooka en Laylee qua gewicht erg aan als een stelletje Nintendo-apen en rollen ze nagenoeg op dezelfde manier door levels heen. Wanneer je in een level springt op platforms die vastzitten aan ronddraaiende, houten molens, krab je je toch even achter de oren: heb je dit niet eerder exact zo ervaren in Tropical Freeze? Het antwoord is ja, dat heb je.

Dubbel zoveel levels

Gelukkig heeft The Impossible Lair meer te bieden dan deze overduidelijke odes. De driedimensionale overkoepelende wereld bijvoorbeeld, die uitpuilt van kleine puzzels die je moet oplossen om zo nieuwe levels te bereiken. Het slimme hieraan is dat elk van de twintig aanwezige levels een alternatieve versie heeft, die je pas kunt betreden door zo’n puzzel op te lossen. De toegang tot een waterlevel ligt bijvoorbeeld in een meertje in de overkoepelende wereld. Door dat meer te bevriezen, verandert het level zelf in een sneeuwlandschap.

In Yooka-Laylee kon je ook levels aanpassen, maar dit element is in The Impossible Lair veel beter geïmplementeerd. Zo verander je in het origineel levels door simpelweg een in-game betaalmiddel te gebruiken, waar je in dit vervolg met puzzelwerk de nieuwe gebieden bereikt. Nog belangrijker is dat veel van de levels hier echt een complete transformatie doorgaan, vaak met geheel nieuwe routes en een totaal andere presentatie, waardoor het aantal beschikbare levels in feite verdubbelt.

Het begin is het einde

The Impossible Lair heeft meer unieke eigenschappen. Zo kun je ook hier weer ‘tonics’ verzamelen, die je op elk gewenst moment in kunt schakelen. Er zijn tonics die het spel wat makkelijker maken – bijvoorbeeld dankzij de mogelijkheid om langer te rollen – maar ook tonics die de visuele presentatie van de game veranderen. Je kunt te allen tijde drie tonics tegelijk aanzetten, maar daardoor verdien je tijdens het doorspelen van levels wel minder items die je weer voor andere doeleinden kunt gebruiken. Het is een inventieve manier om spelers zelf deels de moeilijkheidsgraad van het spel te laten bepalen.

Ook slim bedacht is de manier waarop je het spel uitspeelt. Al vanaf het begin is het allerlaatste level beschikbaar. Dit gigantische, uitdagende level bevat eindbaasgevechten en pittige platformsecties, en is haast onmogelijk om meteen in zijn geheel te doorlopen. Bij elk uitgespeeld level ontgrendel je echter een bij, die je als eenmalige bescherming in het laatste level kunt gebruiken. Hoe meer levels je uitspeelt, hoe meer beschermende bijen je hebt en hoe verder je dus kunt komen in de finale van het spel. Het doet een beetje denken aan Zelda: Breath of the Wild, waar je – op papier – vanaf het begin al naar Hyrule Castle kunt lopen om Ganon te verslaan.

Puur plezier

Het belangrijkste is echter dat Yooka-Laylee and The Impossible Lair daadwerkelijk leuk is om te spelen. Hoewel de eerste paar levels nog weinig opzienbarend zijn, wordt de inventiviteit van het levelontwerp – en daarmee de moeilijkheidsgraad – verderop behoorlijk opgeschroefd. We zijn geen noemenswaardige bugs tegengekomen, de framerate loopt erg soepel en van irritante gameplaysecties (denk aan de saaie en nodeloos moeilijke quiz uit het origineel) is geen sprake. We stonden elke keer weer te popelen om een aantal levels van The Impossible Lair te doorlopen, en dat konden we van de eerste Yooka-Laylee niet zeggen.

Yooka-Laylee and the Impossible Lair is vanaf 8 oktober verkrijgbaar voor PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en pc. Voor deze recensie is de game getest op een PlayStation 4 Pro.

Laatste reviews op Gamer.nl:

Conclusie

8

Uitstekend

Conclusie

Yooka-Laylee and the Impossible Lair jat soms schaamteloos van andere iconische platformers, maar voegt genoeg eigen ideeën toe om er mee weg te komen. Het blijkt een prima keuze van Playtonic om een 2D-platformer te maken: dit vervolg steekt qua gameplay en leveldesign beter in elkaar dan het driedimensionale origineel.

Plus- minpunten

Een aantal verfrissende ideeën voor een 2D-platformer

grafisch en (gameplay)technisch een sterke verbetering ten opzichte van het origineel

De inspiratie ligt er soms érg dik bovenop

game komt qua uitdagend leveldesign langzaam op gang