In mijn vroege kinderjaren heb ik weleens met een vriend van me getracht profe ioneel te worstelen. We sprongen op de trampoline, gooiden met plastic stoeltjes en vlogen op dramatische wijze door de tuin. Achteraf was het mi chien niet zo'n goed idee, aangezien ik mijn tegenstander net iets te enthousiast met een plastic schop bewerkte en hij daardoor zijn arm op twee plekken brak.
De link tu en dit voorbeeld en WWE SmackDown vs. RAW 2009 is mi chien niet meteen duidelijk, maar eigenlijk laat het exact zien wat de wrestling spirit precies inhoudt. Profe ioneel worstelen mag dan nep zijn, het is zeker niet pijnloos of ongevaarlijk. Maar vooral omdat het nep is, wordt de sport door veel mensen niet echt serieus genomen. Daarom waarschuwen we je nu alvast: als je niets hebt met het typische Amerikaanse profe ionele worstelen kun je deze game gerust aan je voorbij laten gaan. De game bevat vrijwel alle worstelclichés, waardoor WWE SmackDown vs. RAW 2009 (eigenlijk elk jaar weer) een goed voorbeeld van een hate it or love it-game is.
Omdat worstelgames vrijwel alleen bejubeld worden door echte fans is het belangrijk dat de licentie optimaal benut wordt. Gelukkig is dit in WWE SmackDown vs. RAW 2009 zeker het geval. Het aanbod aan worstelaars, arena's en kledingstukken is enorm. De worstelaars lijken sprekend (op de soms wat lullige gezichtsuitdrukkingen na) en hebben ieder hun eigen signature- en finishing-moves. Deze aanvallen kun je pas inzetten na een goede serie aan rake klappen of grabs. Het valt wel op dat bepaalde aspecten van de worstelaars, zoals enkele simpele aanvallen, nogal vaak gerecycled worden, maar dit weet door de hoeveelheid aan personages en de variatie aan unieke bewegingen niet te storen.
Mocht je geen genoegen nemen met een bekende worstelaar, dan is er ook de optie er zelf eentje op te bouwen. Dit systeem gaat net als in WWE SmackDown vs RAW 2008 vrij diep. Nieuw aan het creëren van jouw personage is de mogelijkheid een eigen finishing-move te ontwikkelen. Dit doe je door verschillende voorgeprogrammeerde bewegingen aan elkaar te koppelen in één aanval. Hoewel de keuzes bij het maken van de move wat beperkt zijn, is het toch een leuke toevoeging. Het blijft namelijk ouderwets leuk om een verwezenlijking van jezelf de ballen van The Undertaker te zien plattrappen, hoe stijlloos dat ook moge zijn.
Ook nieuw is Road To Wrestlemania, een modus met een heuse verhaallijn. Je hebt hierbij de keuze uit zes verschillende worstelaars, die ieder hun eigen verhaallijn hebben. De keuzes die je maakt in deze modus hebben invloed op het verloop van het verhaal. Deze verhaallijnen zijn net zoals in de echte worstelwereld heerlijk overdreven en zetten het worstelsfeertje perfect neer. De Road to Wrestlemania-modus weet hierdoor ontzettend goed te vermaken en is absoluut de tofste vernieuwing in WWE SmackDown vs. RAW 2009. Gelukkig weten ook de andere modi lang te boeien. De nieuwe Tag Team-modus, de carrière-modus (waarbij je eigenlijk gewoonweg een reeks aan toernooien afwerkt) en de online-modus zijn goed voor uren, zo niet dagen, speelplezier.
Grafisch is WWE SmackDown vs. RAW 2009 aardig, maar niet indrukwekkend. De worstelaars lijken af en toe net echt, maar het publiek is levenloos (vooral de stupide gezichtsuitdrukkingen zijn af en toe niet om aan te zien) en de omgevingen komen nogal saai en eentonig over. De animaties zijn daarentegen van een zeer hoog niveau: de bewegingen lopen vloeiend in elkaar over, waardoor de actie ietsje sneller is dan je mi chien gewend bent van de wat oudere worstelgames.
Helaas komt het wel vaak voor dat de collision detection er compleet naast zit. Zo staken onze handen meerdere malen door het hoofd van de tegenstander heen. Nog een nadeel is dat de gameplay niet vernieuwend genoeg is ten opzichte van zijn voorgangers. WWE SmackDown vs. RAW 2009 is zeker geen uitmelkerij, maar verwacht geen compleet ander spel dan WWE SmackDown vs. RAW 2008.