De laatste keer dat deze recensent actief intere e had in Wrestlemania was bijna dertig jaar geleden. Een inmiddels verdwenen buitenlandse zender, Sky Channel, zond in de avonduren Amerikaans worstelen uit. Dit was de tijd van Hulk Hogan, Andre the Giant, Mr (The A-Team) T en The Junkyard Dog. Wrestlemania was voor een tiener boeiend en komisch vermaak. Er was minstens zo veel aandacht voor de spectaculaire gescripte gevechten als voor de over de top geacteerde spanning achter de schermen. Wrestlemania was (en naar wij horen is nog steeds) een soap voor jongens, waarin emotionele hoogtepunten in de ring werden uitgevochten in plaats van tijdens de lange staarwedstrijden die we inmiddels dagelijks zien in Goede Tijden.
Vergi ing
Een vergi ing die worstelspellen in het verleden nogal eens maakten, was dat ze dat fictieve aspect volkomen negeerden. Want hoewel iedereen die Wrestlemania keek wist dat de gevechten een choreografie waren met spectaculaire en goed getimede stunts, deden de games opeens alsof het echt was, met schademetertjes en fighting game-mechanics, zonder ook maar een spoortje ironie. De meest recente worstelspellen erkennen niet alleen dat het drama net zo belangrijk is als de body slam, maar omarmen dit ook.
Hoewel W2K14 geen ‘echte’ verhaalmodus heeft, is drama en het volgen van scripts nog steeds een belangrijk (maar optioneel) element. De hoofdmodus voor één speler is namelijk de 30 years of Wrestling-campagne, waarin we hoogtepunten uit de geschiedenis van het worstelen mogen naspelen. Dit is een hele slimme keuze, omdat het fans van vroegâh zoals ondergetekende een ingang biedt en de jongere generatie de kans geeft om te ontdekken waarom Andre the Giant zo’n, erm, gigant was.
Inclusief jaren ’80 beeldkwaliteit
Deze modus toont goed nagemaakte momenten uit de serie, die meteen duidelijk maken wat er voor wie op het spel staat. Het beeld is bij die oude gevechten zelfs voorzien van een filter die het er als video uit de jaren ’80 uit doet zien. Er zijn bepaalde historische doelen te behalen, wat wil zeggen dat als jij de match eindigt zoals dat ‘in het echt’ gebeurde, je een bonus krijgt. Ook het uitvoeren van bepaalde handelingen tijdens de match wordt beloond met een cut scene die het verhaal verder uitdiept.
Je kan dit allemaal ook negeren als je wilt. Je hóéft het script niet te volgen. Maar het vraagt extra vaardigheid (en maakt de uitdaging dus groter) als je het wel doet. Het is knap dat hierdoor spelersvrijheid in tact blijft en tegelijk de e entie van Wrestlemania (het is allemaal afgesproken werk) niet wordt verloochend.
Wbaedlodkmgtgtmthpidr
W2k14 houdt echter niet op bij deze historische campagne. Er zijn natuurlijk ook de standaardgevechten en -toernooien die je naar eigen smaak kunt inrichten. Tag team, kampioenschappen en vreemde variaties zoals ‘wie beklimt als eerste de ladder om de koffer met geld te grijpen terwijl mijn tegenstander hetzelfde probeert in de ring’ (afgekort: wbaedlodkmgtgtmthpidr) zijn allemaal aanwezig. Je kan ook kampioenschappen zelf ontwerpen. Dus als jij iedere match wbaedlodkmgtgtmthpidr wilt spelenj dan kan dat.
Zelf dingen aanpa en is sowieso een belangrijk aspect. Een andere intere ante modus is bijvoorbeeld degene waarin je een eigen WWE-verhaal opzet, inclusief eigen cut scenes. Je kunt door jou geselecteerde worstelaars op locaties plaatsen, animaties laten afspelen en hen met tekstballonnetjes dialogen laten voeren, gevolgd door matches van je eigen ontwerp. Hoewel de editor redelijk robuust is, is een toetsenbord hier echt onontbeerlijk. Wij kunnen ons niet voorstellen dat iemand met de controller en het on-screen keyboard epische vertellingen creëert. In elk geval kun je voltooide verhalen delen met anderen of zelf doorspelen.
Het is een leuke touch dat deze modus er in zit, maar toch vinden we het jammer dat er geen ‘echte’ verhaalmodus in de game zit, al was het maar als voorbeeld van wat je met de editor kan doen. Het voelt daardoor een beetje alsof de ontwikkelaars geen zin meer hadden en zeggen: ‘doe het zelf maar’.
‘Hij pakt een stoel en…’
En dan komen we uiteraard nog bij de hoofdmoot van de game, namelijk het worstelen zelf. Elke worstelaar heeft zijn of haar eigen set met moves en eigen finishers. Dat zijn, zoals de naam al zegt, de afmakers in een gevecht en bestaan meestal uit spectaculaire acties. In de basis speelt W2k14 als een (hoe kan het ook anders) vechtspel, waarbij de knoppen en triggers corresponderen met betaalde acties. Vierkantje is slaan, kruisje is vastgrijpen, rondje is vastpinnen en de R2-knop maakt een ‘reversal’ mogelijk. Dit is een tegenaanval waarbij je de beweging van de tegenstander doorbreekt en omvormt in een eigen actie.
De timing van een reversal is nogal pietluttig, en het lukt ons nog steeds niet om een reversal juist in te zetten. Dat is op zich geen bezwaar, want het voorkomt dat wedstrijden ontaarden in de ene reversal na de andere. Maar het is aan een casual speler niet besteed om animatieframes te tellen voor de juiste knop ingedrukt moet worden. Mede debet daaraan is dat het niet altijd duidelijk is wanneer een animatie is ingezet, zelfs niet als je die zelf begint. Daardoor is er een flinke leercurve om werkelijk een worstelaar tot zijn of haar recht te laten komen. Wie niet bereid is om de fine es van de besturing te doorgronden zit dan ook al snel willekeurig knopjes in te drukken.
Een probleem dat we soms tegenkwamen was dat je (zoals het in Wrestling hoort) ook uit de ring gegooid kan worden en het gevecht daar voortzet. Dit is op zich prima, ware het niet dat de camera niet mee gaat als je achter de ring landt, en de worstelaars als een soort poppenkastpoppen enkel tot aan hun schouders zichtbaar zijn. De oplo ing is dan uiteraard om de ring weer in te klimmen, maar daar toch enige Wrestlemania-charme mee verloren.
Fuuuun factory!
Dat neemt allemaal niet weg dat we toch verbazend veel plezier beleefden aan deze game. Juist de nostalgische reis langs gevechten uit de jaren tachtig en negentig maakte warme gevoelens los. En dat terwijl we vóór we aan de game begonnen koppig volhielden ‘niets met worstelen te hebben’. Maar het zien van Hulk Hogan in zijn glorietijd bracht herinneringen terug aan het stiekem op onze slaapkamer kijken naar Wrestlemania op een kleine zwart-wit tv in de hoop dat onze ouders het niet zouden horen. En stiekem ook aan Fun Factory, de DJ Catshow met Linda de Mol en de Sky Trax Great Videorace met Ronnie the Runner. Ach ja, nostalgie… zucht.
W2kK14 is echter meer dan een nostalgische trip voor oude mannen. Het is voor worstelfans zoiets als een ‘best off’-compilatie die doorloopt tot het heden. Laat onze oude-mannen-mijmering je niet het idee geven dat hedendaagse fans er niets te zoeken hebben.