Watch Dogs Legion is eerder een schoothondje

Het helpt ook niet dat de voor vrijheid strijdende hackersgroep DedSec wordt geframed voor een aantal aanslagen in de Britse hoofdstad. De spion aan het hoofd van deze groep komt daarbij om het leven en de rest van zijn volgelingen worden in koelen bloede afgeslacht. Een klein deel van DedSec weet echter te ontkomen en probeert via het overgebleven smeulend vuurtje een nieuwe revolutie te laten oplaaien.

Daarvoor zijn nieuwe leden van DedSec nodig en in Watch Dogs Legion zijn die overal in London te vinden. Iedereen die ook maar een beetje gepikeerd is over de bezetting van Londen door het privéleger Albion, kan gerekruteerd worden. Zo wordt het nieuwe legioen van DedSec al snel een gek bij elkaar geraapt zooitje, bestaande uit alle lagen van de Londense bevolking. Ze brengen ook ieder hun eigen unieke vaardigheden met zich mee.

Een stevig drinkende, gepensioneerde dame is misschien niet de meest voor de hand liggende hacker, maar ze kan door haar hoge tolerantie voor alcohol ook meer klappen ontvangen. Een advocaat krijgt haar handlangers sneller vrij nadat ze gearresteerd zijn, een gespecialiseerde hacker heeft een unieke drone met lasers en een voormalig lid van Albion kan met zijn gestolen outfit voor het gewone publiek afgesloten ruimtes binnenwandelen.

Door een vast hoofdpersonage achterwege te laten en in plaats daarvan willekeurig gegenereerde bewoners van London speelbaar te maken, neemt het derde deel van Watch Dogs een originele nieuwe wending. Alle personages zijn tot op zekere hoogte tot hetzelfde in staat. Camera’s, auto’s, drones, deuren en computers hacken is voor iedereen zo simpel als op een knop drukken. Het verschil zit hem echt in de paar unieke vaardigheden die ieder personage bezit. Om het allemaal nog interessanter te maken introduceert Legion ook permadeath. Sneuvelt een van de rekruten van DedSec tijdens een missie, dan zijn ze ook echt voorgoed dood en moet een ander lid de opdracht afmaken.

Op papier klinkt dat briljant, maar Watch Dogs Legion weet nooit volledig voor de roguelike-achtige elementen te gaan. Daarvoor zijn de missies bijvoorbeeld te eenzijdig. Keer op keer komt het erop neer dat je een basis moet binnendringen om eenmaal binnen cruciale informatie te stelen uit een mainframe. Manieren om binnen te dringen zijn er genoeg en juist daarom voelt welk personage de missie accepteert niet zo belangrijk.

Of je nu als een professionele huurmoordenaar of bouwvakker toegang verkrijgt: het maakt eigenlijk niet uit, want het is voor beide kandidaten even gemakkelijk. Omdat ieder personage standaard over tal van gadgets en wapens beschikt, krijg je nooit het gevoel dat je de verkeerde hacker hebt meegenomen. Wisselen tussen de leden van DedSec voelt daardoor naarmate je meer upgrades en gadgets hebt steeds onnodiger.

Het is prangend dat het Legion-aspect van Watch Dogs niet goed uit de verf komt, want het spel schiet op allerlei andere gebieden ook behoorlijk tekort. Zoals het lijkt te horen in een Ubisoft-game, moeten er wijken van London bevrijd worden. Om dat voor elkaar te krijgen zijn er korte missies die wisselen tussen sabotage of het ombrengen van een VIP binnen Albion. Is er aan genoeg eisen voldaan, dan volgt er een speciale missie waarmee de bewoners van een gebied geïnspireerd worden om het op te nemen tegen hun bezetters.

Het verschil tussen een buurt die vecht tegen Albion en eentje die nog onderdrukt wordt is echter minimaal. Het helpt daarbij ook niet dat het London van Legion nooit helemaal als de echte stad aanvoelt. Daarvoor is het te rustig op de weg en reageren de voetgangers te weinig op alle chaos die de speler veroorzaakt.

Het verhaal heeft ondertussen te lijden onder het gebrek van een vast hoofdpersonage. De weg naar de bevrijding van London voelt als een aaneenschakeling van nabije-toekomst sci-fi clichés, gemengd met Black Mirror-afleveringen van tien jaar geleden.

Interessante verhaallijnen zijn wel te vinden in de schermen met informatie die verschijnen wanneer de hacktool op een willekeurige voorbijganger gericht wordt. Als lid van DedSec krijg je toegang tot alle privégegevens van iedereen op straat. Zo leer je wat ze zoal bezighoudt en wat hun hobby’s zijn, maar ook speciale vaardigheden wanneer je ze rekruteert. Opvallende potentiële nieuwe leden kunnen op die manier in de gaten gehouden worden.

Het spel komt ook op andere manieren verrassend uit de hoek. Zo zijn er gebieden in missies die compleet ontoegankelijk zijn voor een mens, maar die door slim wisselen tussen camera’s en drones wel zichtbaar zijn. Als stealthgame is Watch Dogs ondertussen verre van briljant, maar het spel heeft vaak genoeg gave momenten. Omdat hacken geen enkele moeite kost, verander je een rustig checkpoint met een paar tikken op je telefoon in een chaos van plotseling vijandelijke drones, geparkeerde auto’s die vol gas wegrijden en wapens die het ineens niet meer doen. Legion is wat dat betreft een enorme machtsfantasie en ook nog best een leuke.

Deze derde Watch Dogs heeft helaas niet genoeg frisse nieuwe ideeën om het hele vijftien à twintig uur durende hoofdverhaal lang boeiend te blijven. Daarvoor zijn de nieuwe elementen, zoals meerdere speelbare personages, te oppervlakkig verwerkt in de rest van de gameplay. Pas tegen het einde van Legion komt er bijvoorbeeld pas een missie voorbij waarin er verplicht gewisseld wordt tussen de personages. Tegen die tijd voelt het hele unieke uitgangspunt al verkwanselt aan een game die er veel te weinig mee doet. Tel daarbij de opvallende hoeveelheid bugs, extreem lange laadtijden en crashes op en je hebt een game die simpelweg nog niet helemaal af voelt.

Watch Dogs Legion is vanaf nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. Het spel verschijnt later dit jaar ook voor PlayStation 5 en Xbox Series X en S.

Meer reviews: