De Wargame-reeks excelleert in realisme en strategisch vernuft. Het steen-papier-schaar-principe komt goed tot uiting en de game kent daarnaast een belachelijk aantal eenheden waarmee je naar hartenlust legers mag samenstellen in skirmish en de multiplayer (met soms wel twintig menselijke spelers). De campagne in Airland Battle behoorde mogelijk tot een van de meest uitdagende en dynamische campagnes van de afgelopen jaren.
In de eerste mi ie van Red Dragon worden we met de rug tegen de muur gezet en moeten we met een handvol Zuid-Koreaanse soldaten een overmacht aan Noord-Koreaanse vijanden tegenhouden. De Amerikanen komen eraan, maar dat duurt nog minstens een paar beurten. Zo kennen we de Wargame-serie weer, bruut en meedogenloos.
Scouten, schieten en winnen
De stappen naar het eerste gevecht toe voelen vertrouwd. Uiteraard zien we geen gelikte filmpjes of flitsende 3D-beelden. Gewoon een paar regeltjes tekst en een duidelijke boodschap dat het lot van de mensheid in jouw handen ligt. Niks wereldschokkends. De deploy-fase daarna kent ook al geen geheimen en als vanouds plaatsen we onze eenheden het liefst in bo en of in kleine dorpjes bij bruggen en snelwegen om zo de vijand te verra en en vast te pinnen.
Tijdens het gevecht zie je in eerste instantie nauwelijks iets in het verder schitterend vormgegeven decor. Eerst scouten, de vijand lokaliseren en dan pas toeslaan. Wie onbezonnen met zijn groepje Abram-tanks op pad gaat, komt namelijk bedrogen uit. Een strategisch geplaatste jeep met TOW-raketten schakelt ze zonder pardon uit. En anders doet een goed getimede aanval met een van de jachtbommenwerpers dat wel.
We gaan er ook niet om liegen, ons eerste potje in Wargame Red Dragon verloren we glansrijk. De opgedane ervaring in Airland Battle had ons arrogant gemaakt en zonder gêne stortten we ons op de vijand. Dom, want die had al lang door dat we over een van de twee aanwezige wegen naar zijn sector zouden rijden. Dat we slechts een handvol infanteristen achterhielden om de rest te bewaken, was voor de vijand een kat in het bakkie. Die paar straaljagers die we nog over hadden haalden bovendien weinig uit. De krakkemikkige Migs, die nog afstamden uit de periode van de Koude Oorlog, zorgden slechts voor uitstel van wat onvermijdelijk was. Een fikse oorwa ing en terugtrekking uit de sector. Ja, we zaten weer in een Wargame.
Het is niet moeilijk voor te stellen dat een game als deze zo veel te bieden heeft. Met dit keer meer dan 1200 eenheden zijn er echt ontelbare tactieken te bedenken, zonder dat je tegenstander precies weet welke je gekozen hebt. Mi chien stuur je wel groepjes gebalanceerde eenheden op hem af met tanks, anti-air en infanterie. Of ga je voor een paar salvo’s artillerievuur voordat je de commando’s laat aanrukken. In Red Dragon komt daar tevens een uitgebreid aanbod aan marine-eenheden bij met fregatten, mijnenjagers en zelfs snelle rivierboten en landingsvaartuigen.
Bronstige eenden
Maar hoe leuk het op papier klinkt dat de oorlog in Wargame nu ook op het water uitgevochten wordt, in theorie valt het helaas wat tegen. De nieuwe, zeewaardige eenheden zijn, met uitzondering van de snelle rivierboten en landingsvaartuigen, eigenlijk overbodig en horen helemaal niet bij de tactische en zo kenmerkende gameplay van Wargame. Dit komt in de eerste plaats doordat de speelvelden waar water een belangrijke rol speelt op één hand te tellen zijn. Daarnaast verzanden zeeslagen op de speelvelden die voor 90% uit water bestaan uit rare waterballetten waarbij iedereen maar wat raketten op elkaar afschiet terwijl ze als bronstige eendjes om elkaar heen zwemmen. Wat dat betreft was de implementatie van vliegtuigen velen malen beter uitgevoerd in Airland Battle.
Hiermee hebben we eigenlijk in één alinea de grootste verandering van Wargame: Red Dragon om zeep geholpen. Maar het houdt hier niet bij op, want de makers hebben ook de campagne enigszins aangepast, waarbij ze dachten dat het mi chien wel een goed idee was om de speciale kaarten uit Airland Battle te verwijderen. Met deze kaarten kon je bijvoorbeeld voorafgaand aan de strijd verkenningsvluchten en luchtaanvallen uitvoeren, waarmee je de veldslagen toch drastisch kon beïnvloeden. Hiervoor in de plaats krijg je nu wel meer punten ter beschikking om extra troepen in te roepen, maar we kunnen niet ontkennen dat er wat dynamiek in de campagnes verloren is gegaan.
Bovendien hebben de makers nog steeds gekozen voor gevechten die niet langer dan twintig minuten duren en er, zolang een team niet alle sectoren in bezit heeft of alle tegenstand van de kaart heeft geblazen, geen winnaar wordt toegekend. Hiermee verzandt de game al snel in aaneengeschakelde potjes skirmish, wat de singleplayercampagne direct minder aantrekkelijk maakt ten opzichte van de gewone skirmishes of de multiplayerpotjes. De laatste creëert dankzij de nog altijd aanwezige bonu ystemen voor spelers die kiezen voor een bepaalde legergroep of legeronderdeel wel een ijzersterk teamgevoel tu en de spelers onderling.
Niet voor watjes
Tegen de wat mindere punten staan echter een paar aanpa ingen die we zeker toejuichen. Zo is daar de intere ante mogelijkheid om de tijd te versnellen en te vertragen tijdens de gevechten. Soms was het in Airland Battle wachten op de laatste minuten wanneer we op zoek gingen naar verdwaalde eenheden. Maar we kunnen ons ook goed voorstellen dat nieuwe spelers juist de tijd vertragen om wat beter te kunnen anticiperen op wat er komen gaat. Overigens ligt de leercurve, mede door het ontbreken van een interactieve training, ontzettend hoog, waardoor je als nieuwkomer mi chien wat afgeschrikt wordt. Wie niet wil investeren in Wargame: Red Dragon zal niet veel verder komen dan een paar potjes en deze waarschijnlijk niet winnend afsluiten.
De tweede sterke verandering zijn de nieuwe speelvelden die zich allemaal in Azië afspelen. De omgevingen kennen zoals gezegd meer rivieren, maar ook veel meer hoogteverschillen en dik begroeide jungles. Eenheden kunnen hierdoor minder ver zien, maar zich ook beter verstoppen. Hiermee vereist de game dat je bekende tactieken overboord gooit en dat je kritisch kijkt naar de mogelijkheden van de levels.
Alles bij elkaar opgeteld voelt Wargame: Red Dragon aan als Airland Battle. De grootste toevoeging, die van de marine-eenheden, valt eigenlijk in het niet, waardoor je al snel weer terugvalt op de eenheden die we in het vorige deel tot onze beschikking hadden. De overige aanpa ingen en de nieuwe speelvelden zouden wellicht als een DLC kunnen fungeren. Hiermee willen we niet zeggen dat Wargame: Red Dragon tegenvalt. De game kent belachelijk goed uitgebalanceerde gameplay met ingrediënten voor zowel de eenzame als de sociale rts-speler.