Vertigo doet je met weemoed terug denken aan Marble Madne , de knikkergame uit 1986. De game gaat echter wel wat verder dan de kla ieker en laat je een ijzeren bal over meterslange afgronden heen springen, of zelfs over glijbanen waar het Tikibad jaloers op zou zijn. Vertigo is alleen niet te vergelijken met games uit hetzelfde genre, zoals Kororinpa of Monkey Ball, omdat de game meer volwa en aanvoelt en er ook wat serieuzer uitziet dan de concurrenten.

En dat is grotendeels te verklaren door de achtergrond van de game. Je speelt Vertigo namelijk op een handvol verschillende planeten, waarbij iedere planeet zijn eigen thema heeft. Het eerste level speelt zich bijvoorbeeld af in een stedelijk gebied, compleet met wolkenkrabbers en rare dakgoten. Een ander level doet een rotsachtige planeet aan met vooral hoge ravijnen, of een industriegebied met stalen pijpen en rare bouwsels. Zelf kruip je in huid van een Xorb, de Vertigo-naam voor een ijzeren knikker.

Het klinkt allemaal aardig, maar balan pelletjes hoeven helemaal geen serieus verhaal of een volwa en uitstraling mee te krijgen. Juist binnen dit genre is het wel zo prettig om het spel een vrolijk en simplistisch uiterlijk mee te geven. Je hebt toch geen tijd om van de omgeving te genieten, dus details en andere randzaken vallen nauwelijks op. Kleuren en vrolijke deuntjes des te meer. En dat zijn juist zaken die in Vertigo ver te zoeken zijn. Alles ziet er wat kleurloos uit en het geluid is, op wat grappige technodeuntjes na, een en al herhaling.

Gelukkig draait het in Vertigo niet alleen om de randzaken, maar ook om de bal. Die moet je namelijk zo snel mogelijk van A naar B manoeuvreren. Daarbij kun je gebruik maken van je Wiimote of je Balance Board. In tegenstelling tot wat je zou denken, maakt de besturing met het Balance Board de game alleen maar moeilijker. Je moet namelijk perfect in balans zijn om de scherpe tijdslimieten te halen. Ben je dus niet het meest sportieve type en is je balans ver te zoeken, dan zul je binnen de kortste keren naar de Wiimote grijpen.

De besturing met de Wiimote zit gelukkig prima in elkaar en al snel rol je jouw Xorb moeiteloos van doolhof naar doolhof. De makers hebben bovendien een boost- en een remknop toegevoegd, waardoor je de meest ingewikkelde parkoersen met genoeg controle kunt nemen. Mi chien dat de remknop het spel zelfs wel te makkelijk maakt, maar je bent natuurlijk niet verplicht om de knop te gebruiken. Wil je de baanrecords verbreken of voor een gouden medaille gaan, dan wordt het gebruik van de rem sowieso afgeraden.

De gouden medailles zijn er overigens niet voor niets. Met een snelle tijd kun je in de carrièremodus punten halen, die weer inwi elbaar zijn voor upgrades voor je Xorb. Zo kun je de remmen beter maken, maar ook de boost, tractie of snelheid verbeteren. Jammer genoeg is de carrièremodus alles behalve uitdagend en laat je de upgrades al snel voor wat ze zijn. Natuurlijk, als je de snelste tijd in een van de arcade-races wilt plaatsen moet je de Xorb sneller maken, maar wil je dat wel? De levels in Vertigo zijn nietszeggend en de banen, met hier en daar een uitzondering, niet echt spectaculair. Soms blijf je wel wat langer hangen in een level, maar dat heeft dan eerder te maken met het feit dat je de weg kwijt bent, dan dat het allemaal zo moeilijk wordt.

Iets wat de game nog zou kunnen behoeden voor een laag cijfer is het multiplayer-gedeelte. Helaas kunnen we ook daar behoorlijk duidelijk over zijn: begin er niet aan. Het multiplayer-gedeelte biedt vier modi aan: Xorb Bowling, Xorb Ball, Xorb Fight en Time Trial. De eerste, Xorb Bowling, is hetzelfde als bowlen alleen gaat er wel een hindernisbaan aan vooraf. Maar iedereen die een Wii heeft, heeft ook Wii Sports en dus een bowling game die qua spelplezier wel wat meer biedt dan deze variant.

Tijdens een potje Xorb Ball moet je een gekleurde bal in een netje gooien, terwijl je ondertu en de wapens van je vijanden moet ontwijken. De levels en de wapens zijn echter zo saai en ongeïnspireerd dat zelfs een potje curling nog leuk wordt om naar te kijken. Xorb Fight laat je ten slotte de ballen kruizen met een menselijke tegenstander in een arena die veel te goot is voor de kleine Xorbjes. De gevechten monden hierdoor vaak uit in twee mensen die als een gek om elkaar aan het rollen zijn. Xorb rond de kerk zou een betere benaming zijn geweest.