Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het verhaal in deze game heeft minder om het lijf dan een Playboy model. Jouw karakter, Brad Hawk, een stoere vechtersbaas in een slangenlederen jas, wordt aangenomen door de mooie maar keiharde vrouw Shun Ying Lee. Zij heeft de leiding over één van de grootste criminele organisaties van de stad. Aan jou de taak om aan de leden van vijandelijke bendes te laten zien dat met jouw werkgeefster niet valt te spotten. Dit betekent in de praktijk dat je iedereen die je tegen komt in elkaar zult moet timmeren. Latino's, gangsters, Hell's Angels en elke andere stereotype tegenstander zul je hierbij tegenkomen.
Het verhaal wordt verteld door de briefings die je voor elk gevecht van je baas krijgt. De structuur hiervan komt overeen met die van gebruikelijke vechtgames; gesprekje, knokken, gesprekje, knokken. Meestal komt het er op neer dat iemand een lesje moet worden geleerd. De meeste gevechten spelen zich af op verschillende locaties in achterbuurten. Elk gevecht situeert zich in een afgesloten level waarin een zekere hoeveelheid tegenstanders ophouden. Soms gaat het om één vijand, maar andere keren moet je een hele bende van zes tegenstanders bevechten. Veel locaties staan vol met voorwerpen, die te gebruiken zijn in een gevecht. Zo kun je tegenstanders tegen auto's gooien, of dwars door een aantal tafels heen werpen. Later in de game kun je ook nog eens voorwerpen als wapens gebruiken en hiermee je tegenstanders nog harder aanpakken.
Centraal in het gevechtsysteem staat het raken van verschillende onderdelen van het lichaam. Elk lichaam is opgedeeld in drie secties. Dit zijn het hoofd, bovenlichaam en het onderlichaam. Elk van deze onderdelen is te beschadigen waardoor de karakters op den duur minder snel reageren. Als je lang door blijft rammen op een zwak onderdeel, zal een vijand eerder opgeven. Aanvallen is aanvankelijk heel simpel. Je hebt één knop voor slaan en schoppen, één knop voor grepen, eentje voor verdediging en nog een andere voor het rennen. De richtingstoetsen bepalen in combinatie met de aanvalsknoppen welk lichaamsdeel er wordt aangevallen. Een combinatie van aanvalsknoppen kan ook weer resulteren in andere moves. Om te voorkomen dat tegenstanders jouw zwakke punten uitbuiten, beschikt de game over een upgrade systeem. Je kunt hiermee onder andere de kracht van je lichaamsdelen upgraden, maar ook de kracht van je aanvallen. Dit is later vooral van belang, want de tegenstanders worden sterker en sterker naarmate het “verhaal” vordert.
Als je overigens aan de Story Mode begint, zullen niet meteen alle moves en vaardigheden tot je beschikking staan. In het begin zul je een aantal trappen en punches kunnen uitvoeren, maar later heb je ook speciale aanvallen tot je beschikking. Veel van deze aanvallen krijg je van de vijanden die zijn verslagen. Ook zul je later samen kunnen vechten met Shun Ying Lee. Verschillende moves zijn met z'n tweeën uit te voeren die eerder nog niet beschikbaar waren. Je kunt tijdens een gevecht tevens naar believen overschakelen van karakter.
De optie die je terug laat komen naar de game, is de optie waarmee je zelf kunt kiezen met wie en tegen wie je vecht. De vechters die je tegenkomt in de verhaalmodus zijn hier allemaal voor beschikbaar. Je kunt daarnaast ook nog kiezen hoe sterk de CPU is en of er wapens gebruikt mogen worden. Het mooie is dat je in teams kunt vechten. Je kunt hierbij kiezen uit een computertegenstander of een medespeler. Nog mooier is dat je met een multitap met z'n vieren tegen elkaar kunt knokken. Een nadeel van deze optie is dat het soms allemaal wat onoverzichtelijk wordt als je met z'n vieren aan het vechten bent. Om iedereen in beeld te houden, zoomt de camera uit als je te ver uit elkaar staat. Hierdoor is het vaak moeilijk om te zien wat er allemaal aan de hand is.Een paar andere nadeeltjes steken ook al gauw de kop op. In de Story Mode ligt de leercurve nogal hoog. Op de normale moeilijkheidsgraad kom je al gauw een aantal tegenstanders tegen die zo op het eerste gezicht onoverwinnelijk zijn. Dit is zeker geen kritiek op moeilijke games, maar Urban Reign mist de lineaire toename van de moeilijkheid die in andere games wel goed is geïmplementeerd. Dit wordt vooral duidelijk wanneer andere tegenstanders later in de game weer stukken makkelijker zijn als daarvoor. Een ander nadeel is de camera. Zoals zo vaak met dit soort games, voelt ook in Urban Reign het camerawerk niet altijd even goed aan. Vooral wanneer je vast staat in een hoek, omgeven door een vijftal tegenstanders, wil het overzicht over de situatie wel eens verdwijnen. Twee handen zijn op zo'n moment te weinig om zowel combo's uit te voeren en de camera te bewegen. Het is overigens ook vreemd dat er geen coop optie in de Story Mode zit. Jammer, want dit type gameplay nodigt zeker uit om met z’n tweeën te spelen.
Grafisch ziet de game er simpel maar strak uit. De karakters worden gedetailleerd weergegeven en ook de levels bevatten het nodige detail. De levels met een grote hoeveelheid interactieve objecten steken er met kop en schouders bovenuit. Jammer genoeg lopen jij en je vijanden tijdens het vechten geen zichtbare verwondingen op. Dit wordt goedgemaakt door de maar al te pijnlijke geluiden die je krijgt te horen als iemand een klap krijgt, of wanneer een arm uit de kom gedraaid wordt. De stemmen van de personages zijn een beetje over the top, maar aangezien dit een behoorlijke over the top game is, zal dit waarschijnlijk niemand echt storen.
Urban Reign is een game die niet pretendeert diepgaand te zijn. En daarin slaagt het heel goed. Dit is een game waarin je jezelf gewoon even lekker kunt afreageren. Ook geven de tegenstanders genoeg tegengas om het je moeilijk te maken, hoewel dit soms ook frustrerend kan zijn. Vooral de multiplayer mode laat je vaak genoeg terug komen voor meer. Zeker als je een aantal vrienden hebt om mee te spelen. Gewoon lekker knallen. Niets meer en niets minder.