Al snel word je aangevallen door allerlei monsterclowns en verschijnt op de meest onverwachte momenten een geest vlak voor je gezicht. Met in elke hand een pistool kun je korte metten maken met al deze lugubere tegenstanders. De sfeer is intens, de schrikeffecten zijn effectief en het voelt fantastisch om met twee Move-controllers in twee verschillende richtingen te schieten op alles wat op je af komt. Maar net als een kermisattractie is de lol snel voorbij en zit er geen diepgang in de ervaring. Wat overblijft is een on-rails lightgun-shooter met een geinige, creepy sfeer.
Niet slecht
Dat maakt Rush of Blood geen slechte game. Het spel maakt goed gebruik van virtual reality en de Move-controllers. Er gebeurt namelijk iets magisch in vr als je je handen kunt gebruiken. Opeens ben je niet langer een geest, maar voelt het of je werkelijk aanwezig bent in de spelwereld. De Move-controllers zijn zeker niet de beste manier om interactie te hebben in vr, maar in Rush of Blood werken ze prima. Je richt je wapens door gewoon te wijzen en omdat je virtuele handen en wapens één op één corresponderen met de bewegingen die je echt maakt, wordt je brein effectief voor de gek gehouden. Het feit dat je door donkere gangen rijdt in een krap karretje versterken het gevoel dat je je werkelijk in het spookhuis begeeft.
Het is overigens mogelijk om het spel te spelen met een standaard PlayStation 4-controller. Je kunt dan nog steeds vrij richten (de controller wordt net als de Move in vr gevolgd) maar dan zitten je twee virtuele handen aan elkaar geplakt. Dat werkt ook, maar is lang niet zo bevredigend als schieten met de Move-controllers.
Niet goed
Het sterke gevoel van aanwezigheid maakt Rush of Blood echter ook geen goede game. Want als we het spel even reduceren tot wat je werkelijk doet, dan is dat: schieten op alles wat beweegt en af en toe een ‘collectible’ wegknallen. That’s it. Rondrijden volgens een vast parcours en knallen zijn geen recept voor diepe verhaalmomenten of tactische keuzes. Dat laatste is er overigens helemaal niet. Het dichtst bij een strategische besli ing is de keuze wanneer je je wapens herlaadt. Je voorraad kogels is eindeloos, maar als je een magazijn hebt leeggeschoten, kun je met een schudbeweging van de Move herladen. Als beide wapens tegelijk leeg zijn ben je dus kostbare seconden weerloos, terwijl de vijanden gestaag blijven naderen.
Al deze beperkingen zijn tijdens je eerste rit door de twee uur durende campaign niet zo’n probleem. Het spel doet wat het belooft: knallen op monsters in een spookhuis. Maar eenmaal voltooid blijft niets anders over dan zoeken naar collectibles, geheimen en het najagen van de high score. En hoe vaker je de levels doorrijdt, hoe minder eng ze worden, wat het bestaansrecht als horrorgame toch wel aantast.
Toegegeven, de levels zijn mooi ontworpen. Het begint met een ‘gewoon’ spookhuis’, maar al snel word je blootgesteld aan een hallucinogeen gas waardoor de omgeving verwrongen wordt. Het lijkt erop dat de Scarecrow-levels uit de recente Batman-games hier een grote inspiratie waren, inclusief een tegenstander die opeens reusachtig groot is en kwaadaardig op je neerkijkt.
De beelden zijn dan ook al snel erg onsmakelijk. De slachterij waarin reusachtige varkens schreeuwen terwijl ze voor je ogen in stukken worden gezaagd is niet geschikt of bedoeld voor vegetariërs. En het niet-aflatende leger horrorclowns zal zelfs de meest fervente fan van deze hype-du-jour al snel doen snakken naar een nieuwe meme.
Until Dawn: Rush Of Blood is een aardige ervaring waar zelfs de stoerste spelers af en toe van zullen gillen als een klein meisje. De ervaring is echter helaas te kort en herspelen biedt te weinig extra’s om hier lange tijd van te genieten. Rush of Blood voegt niets toe aan het verhaal van ‘hoofdgame’ Until Dawn, en voelt meer als een verlengde demo dan als een volwaardige game.
Until Dawn: Rush Of Blood is nu verkrijgbaar voor 19,99 euro en is alleen speelbaar op PlayStation 4 met de PlayStation VR-headset.