Geïnspireerd door games zoals EarthBound is Undertale een komisch getinte role-playing game waarin je als mensenkind belandt in de ondergrondse wereld van de monsters. De wezens zijn naar deze plek verbannen na een heftige oorlog met de mensheid en een magische barrière maakt het onmogelijk om te ontsnappen. Undertale lijkt aanvankelijk om de reis terug naar boven te draaien, maar verandert al vrij snel in een verhaal waarin er veel meer op het spel staat.
Met een lach en een traan
Dat is opvallend, want Undertale lijkt in het begin vooral een game die je met de ene na de andere melige grap aan het lachen probeert te krijgen. De kleurrijke cast van personages met wie je samenwerkt of waar je het tegen opneemt zijn daar een groot onderdeel van. Een duo van skeletten, een irritant hondje en een zelfingenomen robot zijn maar een paar van de geestige en bizarre figuren die de revue pa eren. Niet iedere grap komt even goed aan en Undertale’s drang om absurde wending op absurde wending te blijven stapelen wordt af en toe zelfs best vermoeiend. Het valt echter niet te ontkennen dat door de humor de momenten waarop het verhaal serieus, tragisch of emotioneel wordt des te harder aankomen.
Undertale’s wereld is bizar en voelt soms los van iedere vorm van logica, maar regels zijn er wel degelijk. Zo zijn er de gevechten waarin je niet gewoon vijandelijke aanvallen ondergaat, maar ze in een WarioWare-achtige minigames probeert te ontwijken. Je ziel, als mens je kostbaarste bezit, wordt in deze strijd weergegeven als een klein hartje dat zoveel mogelijk van de obstakels die zijn kant opvliegen moet ontwijken om in leven te blijven. Deze manier van spelen wordt soms zo hectisch dat Undertale met name tijdens de eindbazen een hel van kogels en gevaar wordt waarin je panisch probeert zoveel mogelijk te mi en.
Het idee hierachter is intere ant, want het zorgt ervoor dat je altijd alert moet blijven tijdens de strijd. Minder leuk wordt het wanneer het zo onoverzichtelijk wordt dat de minigames nauwelijks nog bij te houden zijn. Dat sommige gevechten wel heel erg lang doorgaan zorgt ervoor dat dit hele systeem uiteindelijk vooral gaat frustreren. Undertale geeft je rond het einde van het spel allerlei redenen om het allemaal nog eens opnieuw te doorlopen, maar de langdradige gevechten zijn tegen die tijd iets waar je in alle waarschijnlijkheid niets meer mee te maken wil hebben.
Vrede of genocide
Undertale maakt het mi chien niet altijd even goed duidelijk, maar er is in ieder gevecht altijd een keuze om de tegenstander het leven te sparen. Die laatste optie wijst zich niet vanzelf en vraagt soms wat gokwerk. Via een speciaal menu zijn er andere acties uit te voeren dan enkel aanvallen. Gewoon het gesprek aangaan met een monster of een beetje flirten heeft soms verra ende resultaten waardoor er niemand hoeft te sneuvelen om het gevecht te winnen.
Hoe je als verdwaald mensenkind de game ook gaat spelen, je acties hebben in veel gevallen vaak meer gevolgen dan je zou denken. De manier waarop delen van het verhaal veranderen maken bovendien meerdere speelbeurten mogelijk – iets dat alleen in de weg wordt gezeten door de langdradige gevechten. Wanneer je er bijvoorbeeld voor kiest om geen enkele vijand af te maken stijg je niet in level, waardoor je ook minder HP opspaart. Dat de soms al overdonderende hoeveelheid aanvallen daardoor nog moeilijker te overleven is, maakt het geheel vooral irritant.
Dat Undertale toch het spelen waard is heeft het vooral te danken aan het verhaal, de grappige dialogen en de muziek die geheid in je hoofd blijven zitten en wat kwaliteit betreft ver boven de meeste andere games van dit jaar weet uit te stijgen. Deze game heeft het hart op de juiste plaats, iets dat enorm veel gamers al heeft aangesproken, maar door de soms wat onhandige opzet niet voor iedereen even toegankelijk is.
Undertale is beschikbaar voor pc en Mac via Steam.