In Trauma Center speel je de beginnende artsDerek Stiles. Een jonge vent die zijn taken niet al te serieus neemt enook niet meer helemaal voor ogen heeft waarom hij dokter is geworden.Door middel van zijn collega's en patiënten zal hij er echter achterkomen dat het redden van mensen het belangrijkste in zijn leven is.Deze reddingsacties gebeuren tijdens operaties met behulp van zijnbijzondere dokterkrachten, de Healing Touch. Wanneer hij deze activeertvertraagt de tijd en kun je aan de slag zonder dat je patiënt langzaamdood gaat.

TraumaCenter is niet alleen een serie operaties, maar heeft echt een verhaalmet ontzettend veel drama. Soms ligt het er net wat teveel op, maarvaak is de ellende oprecht en voel je daadwerkelijk mee met jepatiënten. Zo zal er een keer de zanger van een doorbrekende metalbandnaar binnen stappen met een poliep (Frans Bauer anyone? –redactie) enben jij verantwoordelijk voor zijn carrière. Ook zullen vrienden enfamilieleden op je operatietafel belanden.

Aanvankelijk zijn deoperaties vrij normaal en relatief simpel. Je moet altijd beginnen meteen incisie te maken in het lichaam waarna het beeld verschuift naar deingewanden. Daar moet bijvoorbeeld iets gehecht worden, of iets wordenrechtgezet. Naarmate het spel vordert worden de operaties echtercomplexer, omdat er door medisch terrorisme een bizar virus wordtverspreid: GUILT.

GUILTlijkt nog het meest op een soort alien-invasie in je ingewanden, omdathet vreemde levende beestjes zijn die op een specifieke manieruitgeschakeld moeten worden. Als de operaties complexer worden, lijkthet er meer op dat je een alien-invasie aan het afweren bent metoperatiegereedschap, dan dat je daadwerkelijk in iemand zijn darmen ofhart zit te wroeten. Hierdoor blijft het spel constant boeien en heb jezelden het gevoel dat het in  herhaling valt.

Dus wat is ernieuw aan deze versie? Aardig wat! Allereerst is het spel grafischverbeterd om ook op de Wii er goed uit te zien. Hoewel het er nietspectaculair uit ziet, zijn de personages erg leuk getekend en werkende graphics voldoende. Voor sommigen mi chien een belangrijk detail isdat het grafisch geweld tot een minimum wordt gehouden. De mensen dieop je operatietafel liggen lijken maar vaag op een lichaam, en doekenzijn op strategische plekken neergelegd om bepaalde gebieden tebedekken. Het is een vrij serieus spel, dus als je zomaar op een naaktlichaam in wil hakken moet je ergens anders zijn.Daarnaast zijn er ook nog dingen toegevoegd, zoals de nieuwe sexydokter Nozomi Weaver. Met haar speel je een aantal extra mi ies tu enhet hoofdverhaal door. Maar in één enkele mi ie wordt iets nieuwsgeprobeerd dat alleen met de Wii-afstandsbediening kan. Namelijk hetdraaien en plaatsen van botten. Verder zijn er nog nieuwigheden als eenzaklampje en het flitsen van een fototoestel voor licht. Jammer genoegzijn hiernaast de mi ies niet meer dan herhaling van vorige mi ies.

Dr.Weaver komt overigens ook nog terug in een nieuw hoofdstuk van hetspel. Het hoofdverhaal eindigt met een gesloten einde, maar plots wordter een nieuw hoofdstuk achter geplakt waarin Dr. Stiles en Dr. Weavernaar Europa vertrekken om daar verder tegen de GUILT te strijden. Hetis een beetje een anticlimax, en de nieuwe mi ies zijn ook weer enkeleen herhaling van dezelfde operaties die je eerder al hebt gedaan. Maartoch, door het nieuwe verhaal en de extra gameplay kunnen we hierweinig om treuren.

Verderzijn een aantal mi ies net wat verbeterd en moet je net weer watanders omgaan met je gereedschap. Een hele leuke nieuwe toevoeging isde defibrillator. Op de Nintendo DS moest je een patiënt methartstilstand een hartma age geven, maar in Second Opinion mag hetleven er weer terug inschokken. Je beweegt de Wii-afstandsbedieningnaar voren alsof je een echte defibrillator beweegt, en activeert hetding op het juiste moment door tegelijk op de Z- en B-knop te drukken.Schokkend doeltreffend!

Ook de X-mi ies zijn weer terug in hetspel. De X-mi ies zijn operaties die zo moeilijk zijn, dat veelDS-bezitters het daar hebben opgegeven. Dit moet Atlus leuk gevondenhebben, want de mi ies zijn er alleen maar moeilijker op geworden!Gelukkig kun je wel bij elke mi ie in het spel kiezen in welkemoeilijkheidsgraad je speelt, iets wat bij de DS-versie ontbrak. Dusals een operatie blijft mislukken en je dreigt te stoppen, kun jegewoon voor een makkelijkere moeilijkheidsgraad kiezen.

TraumaCenter: Second Opinion is niet een heel lang spel en de afwezigheid vaneen multiplayermode verlengt de levensduur niet. Toch kun je in de driemoeilijkheidsgraden bij elke operatie een cijfer krijgen, en de fun isgroot genoeg om toch voor elke operatie een hoog cijfer te willen. Jekrijgt er niets voor, maar je wilt toch die superdokter zijn!