Tony Hawk's Downhill Jam (PS2) | Gamer.nl

Na eerdere trailers deze week is er een derde trailer van No Man's Sky uitgebracht.

De Tony Hawk reeks is één van de langst lopende gamefranchises van de afgelopen jaren. Het is dan ook niet zo vreemd dat het verzinnen van nieuwe concepten binnen de franchise steeds lastiger wordt. Tony Hawk Downhill Jam is zo'n beetje de meest radicale verandering van de formule die we ooit onder ogen gehad hebben. In eerste instantie verscheen de game voor de Nintendo Wii, waar de titel met matig enthousiasme ontvangen werd. Hoe doet de game het op de oude, vertrouwde PS2?

Tony Hawk Downhill Jam combineert het universum van de Tony Hawk games met de gameplay van snowboardgames als SSX. Dit spel kent geen open arena's waarbinnen je kunt gaan en staan waar je wilt, maar draait volledig om snelle afdalingen en races tegen andere skaters. Aangezien de ontwikkelaar in kwestie weinig ervaring heeft met deze spelopzet, is het nog maar de vraag of het een geslaagde uitwerking is geworden. Al snel, ofwel na de eerste paar races, kom je er achter dat die uitwerking behoorlijk wat te wensen overlaat.

Zoals je in de review van de Wii-versie kunt lezen, heerste er de verwachting dat een bediening met een analoge stick waarschijnlijk beter zou werken dan het kantelen van de Wii-afstandsbediening. Helaas is deze verwachting totaal niet door de ontwikkelaar waargemaakt. Men had niet enkel moeite met het implementeren van een verfijnde Wii-bediening, want de bediening met de analoge sticks van de Dual Shock 2 is zo mogelijk nog minder. De skaters voelen erg stijf aan, alsof ze niet analoog maar digitaal bedient moeten worden. Het is erg lastig om subtiele bochten en draaibewegingen te maken Je zult daarom al snel overschakelen naar een bediening met de d-pad. Natuurlijk verre van ideaal voor een game als dit, maar het past tenminste beter bij de wijze waarop je skater reageert op jouw input.

De bediening is niet het enige aspect waaraan te merken is dat men weinig tijd en moeite in deze port gestoken heeft. Alle afwerkingsfoutjes die in de Wii-versie aanwezig waren, zijn namelijk ook nu nog steeds van de partij. Soms kom je vast te zitten achter objecten waar je vervolgens nauwelijks weer van los weet te komen. Hoeveel moeite had het gekost om een fatsoenlijk reset systeem in te bouwen? Bij het maken van draaisprongen kom je soms ongemerkt in de situatie terecht dat je skater volstrekt de verkeerde kant op gaat bij de landing. Er is geen enkele manier om je skater snel weer de andere kant op te draaien, waardoor je alleen maar kostbare tijd verliest bij je inspanningen.

Op bepaalde momenten kom je vast te zitten in muren of andere objecten door een falend collision detection systeem, of je botst plots tegen zeer kleine obstakels aan waar niet tot nauwelijks op te anticiperen valt. Mocht je skater van de baan raken, dan wil het nog wel eens voor komen dat je te ver teruggezet wordt, of domweg losgelaten wordt boven een gat, waardoor je nogmaals van de baan raakt. Dit soort foutjes maken de game onnodig frustrerend en geven het geheel een nogal onafgewerkte indruk.

Ook niet bepaald netjes is de instabiele framerate. De game draait totaal niet soepel en je zult op de meest willekeurige momenten tegen irritante framedrops aanlopen. Ze zitten de gameplay niet echt in de weg gelukkig, maar storend is het wel. De Wii-versie had er hier en daar ook last van, maar de PS2-versie heeft er te pas en te onpas mee te kampen. Bijzonder matig kijkend naar de grafische kwaliteiten van de game, want die zijn echt niet bijzonder. Een game als SSX ziet er stukken beter uit en draait gewoon volledig stabiel.

De game zelf kan nog best vermakelijk zijn overigens. De races zijn spannend, de actie is uitermate snel en de vele verschillende afdalingen steken best creatief in elkaar met een hoop verschillende obstakels, springschansen, afkortingen en een nette aankleding. Ook leuk is dat de skater waarmee je speelt een eigen persoonlijkheid heeft en steeds betere vaardigheden en skateboards verkrijgt. Vergelijkbaar met SSX dus. Je kunt ook een eigen skater maken en de opties hiervoor zijn zeer uitgebreid, waardoor geen enkele skater hetzelfde zal ogen. Helaas is de bediening van dit onderdeel erg onhandig en totaal niet overzichtelijk. Daardoor duurt het creatieproces toch langer dan je zou willen. Bovendien is er het risico dat je per ongeluk je complete creatie wist bij het kiezen van bepaalde opties. Er is vervolgens geen mogelijkheid meer om dit proces terug te draaien.Dit gebrek aan afwerking kom je eigenlijk in vrijwel alle menu's tegen. Het hoofdmenu is niet meer dan een plaatje van asfalt als achtergrond met daarover het logo geplakt. Vrijwel niets van de stijlvolle en dynamische vormgeving die je bij een game als dit verwacht, is terug te vinden in Downhill Jam. Het is voor een groot deel erg statisch van opzet. Ook de soundtrack is over de breedte een stuk minder dan we gewend zijn. Dat terwijl Tony Hawk games altijd geprezen worden om hun uitstekende muziekkeuze. Dit maal weet vrijwel geen enkel nummer te overtuigen.

Aan al deze aspecten merk je te duidelijk dat dit een spin-off game is die met een veel kleiner budget dan gebruikelijk ontwikkeld is. Men heeft haast geen moeite gedaan om dit te verhullen. Net als de muziek, is ook de poging tot humor in de game niet overtuigend. Zo wordt je voor iedere race geconfronteerd met interviews met de deelnemende skaters. Het maken van grapjes in deze interviews komt echter zo enorm geforceerd over en is zodanig overladen met stereotypering, dat er nog geen glimlach van af kan. Je zult ze dan ook al snel wegdrukken, omdat ze alleen maar op je zenuwen werken. Ook wordt je voor het begin van iedere race getrakteerd op filmpjes van echte downhill-races. Deze zijn echter van slechte kwaliteit (lage resolutie), erg kort en zijn totaal niet spectaculair. Ze laten enkel zien hoe echte downhill races met skateboards er uit zien en hoezeer dit afwijkt van de game zelf. Net als de interviews, zul je ook deze filmpjes al snel wegdrukken.

Toen deze game destijds voor de Wii werd ontwikkeld, was één van doelstellingen om de toegankelijkheid zo groot mogelijk te maken. Dit past immers goed bij het platform in kwestie. Hoewel dit zeker te prijzen valt, kun je hier ook in doorslaan. Nu de game op de PS2 is verschenen, valt de onnodig grote simpliciteit des te meer op, aangezien we op dit platform toch al heel wat complexere skategames gewend zijn. Bij het maken van sprongen en het uitvoeren van truukjes in de lucht, is er vrijwel geen enkel risico op vallen. Je hoeft je trucks totaal niet te timen, want je zult altijd goed terecht komen. Het aantal trucks wat je uit kunt voeren is uitermate beperkt en neemt ook niet echt toe gedurende de game. Op dit vlak valt de game dan ook volledig in het niet vergeleken met vergelijkbare titels.

Het grinden is ontzettend ongebalanceerd en je kunt werkelijk honderden meters grinden zonder dat je ooit in gevaar komt. Zeker in het begin verwordt dit tot een ordinaire uitbuiting, aangezien je dankzij de bijbehorende acceleratie alle andere skaters met het grootste gemak voorbij sjeest. De manuals ontbreken volledig en dat is uitermate jammer, aangezien dit de gameplay echt had kunnen verdiepen voor de meer hardcore spelers. Als klap op de vuurpijl worden veel shortcuts vooral in het begin met levensgrote pijlen aangeduid, waardoor je ze eigenlijk niet kunt mi en. Bovendien kun je met sommige van deze shortcuts belachelijk grote stukken overspringen, wat de game nog meer uit balans trekt.

Naast de reguliere races, krijg je af en toe ook andere events voor je kiezen. Veel hiervan zijn echter slecht uitgewerkt en lang niet zo intere ant als de races zelf. In één van de modes moet je zoveel mogelijk voetgangers omver slaan. Uiteindelijk komt dit neer op het wild indrukken van de schouderknoppen bij ieder groepje mensen wat je tegenkomt, waarmee je ze vaak allemaal omlegt. Te oppervlakkig. In een andere mode moet je lavastromen ontwijken. Aangezien het onmogelijk te anticiperen is welke routes je moet nemen, ben je uiteindelijk meer bezig met in de lava vallen, dan dat je daadwerkelijk met de race bezig bent.

Tony Hawk Downhill Jam heeft het niet. De game is te oppervlakkig uitgewerkt om echt intere ant te worden, ondanks dat de races op zich nog best vermakelijk kunnen zijn. Het gehele product voelt onafgewerkt aan en nog veel erger is dat men totaal geen verbeteringen heeft aangebracht in deze port. Sterker nog, deze nieuwere versie van de game is minder dan het toch al niet al te spectaculaire origineel. Je moet dus wel een erg grote Tony Hawk fan zijn, of een zeer groot liefhebber van het genre, wil je de aanschaf van deze game overwegen.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou