Tom Clancy's Ghost Recon: Wildlands

Wildlands speelt zich af in een vrij te verkennen Bolivia waar een cocaïnekartel al jaren de dienst uitmaakt. Het is aan de speler en drie teamgenoten om kopstuk na kopstuk om te leggen en ‘t kartel zo stapsgewijs te ontmantelen. We raden je aan om dat samen met drie vrienden te doen, maar je kunt de game ook in je uppie spelen en teren op de kunstmatige intelligentie van je teamgenoten. Zij doen hun werk aardig: ze slagen er vrijwel altijd in om je tijdig te reviven en te luisteren naar het handjevol commando’s dat je tot je beschikking hebt.

Bovendien gaat alles als in je uppie speelt een stuk sneller dan wanneer je speelt met drie teamgenoten van vlees en bloed. Dat komt vooral omdat je zelden op de kunstmatige intelligentie hoeft te wachten: rijd je in je uppie weg in een auto, dan verschijnen de teamgenoten als van eigens in je voertuig. Dat neemt allemaal niet weg dat Wildlands een co-op-shooter pur sang is. De lol schuilt voor een groot deel in het samenspel met mensen van vlees en bloed, idealiter vrienden of mensen met wie je vaker speelt.

Het is lastig om Ghost Recon: Wildlands in te kaderen. Gamers van de oudere garde zullen zich het tactische Ghost Recon van weleer nog wel herinneren. Enkel af en toe keert Wildlands terug naar zijn roots – nou ja, deels. Vijanden gaan met één schot in het hoofd dood, er zijn allerlei technische snufjes om te ontgrendelen en het is van groots belang om de omgeving eerst te scouten met je drone of verrekijker, alvorens jij en je teamgenoten een kamp, dorp of gebouw binnenrennen of -kruipen.

Wildlands dwingt je in elk geval om je best te doen. Word je beschoten of gespot, maar kun je niet tijdig dekking vinden? Enkel het vluchtige handelen van je teamgenoten verhelpen in dat geval dat je de dood vindt, want veel kogels kunnen de Ghosts niet hebben. Het is daarom handig dat een mislukte missie zo weer opnieuw is opgestart, want doodgaan is aan de orde van de dag in Wildlands. Zeker als er met teamgenoten wordt gespeeld met wie niet of moeilijk gecommuniceerd wordt.

Die ruis die wel eens op de lijn verkeert is inherent aan de soms imponerende vrijheid die Wildlands biedt: in missies zelf, maar ook in de volgorde waarin je ze afrondt. Spelers bepalen zelf in welke kopstukken van het kartel worden omgelegd. Gezien ieder kopstuk aan een bepaalde provincie is gekoppeld, trekt iedere speler en ieder team een eigen route door Bolivia. Spelers hebben de keuze uit verhaalmissies, zijmissies en kleine, random events, waarmee punten te vergaren zijn om je al zeer uitgebreide wapen- en gadgetarsenaal nog verder te kunnen uitbreiden.

Welbekende assault rifles, submachinegeweren en sluipschuttergeweren zijn geheel naar eigen smaak aan te passen: cosmetisch, maar ook in onderdelen. Wildlands gaat daarin verrassend diep, iets wat ook de wapenleek zal kunnen waarderen.

De missies lijken in structuur en uitwerking vaak erg op elkaar, maar gezien spelers zoveel vrijheden wordt geboden blijven ze vermakelijk.

Het is geheel aan jou en je teamgenoten (van idealiter vlees en bloed) om een plan van aanpak te bedenken, bijvoorbeeld als je een villa of kartelvesting moet binnenvallen. Wildlands is op zijn allerbest wanneer je de bendeleden omlegt vanaf grote afstand met een sluipschuttersgeweer, terwijl een teamgenoot uit een helikopter springt om van bovenaf al parachuterend de aanval in te zetten en één andere teamgenoot intussen stilletjes naar binnen sluipt met een gedempt pistool.

Headshot voor headshot storten slachtoffers vervolgens naar de grond, terwijl het langzaamaan donker wordt (er is een dynamische dag- en nachtcyclus), en jij en je teamgenoten handig gebruik maken van je nachtkijkers om de missie geruisloos tot een goed einde te brengen. Word je dan toch gespot, dan kunnen de geluidsdempers gestaag van de wapens worden afgeschroefd, waarna de granaatwerpers, fraggranaten en submachinegeweren tevoorschijn komen.

Al die vrijheid kan behoorlijk imponerend zijn. Neem een zijmissie waarin je een colonne moet onderscheppen. Aanvankelijk lijkt ’t misschien wel logisch om de wagens van de weg te beuken. Maar je kunt ook een blokkade maken met gestolen auto’s en de chauffeur van de vrachtwagen met een sluipschuttersgeweer van afstand omleggen. Of iemand legt een mijn op de weg om de voorste auto van de colonne op te blazen, een file te veroorzaken en daarna simpelweg de chauffeur uit de vrachtwagen te trekken en weg te rijden.

Een team dat samenwerkt kan op veel manieren slagen en daarin schuilt een groot deel van de lol. Maar soms is het net zo leuk als alles misgaat, iets wat onvermijdelijk is in Ghost Recon: Wildlands. Ja, je krijgt alle vrijheid om een eigen plan te trekken, maar zelden sluit dat plan aan op de praktijk. Nogmaals: Ghost Recon is best moeilijk. En dus slaan teamgenoten die uit helikopters springen te pletter tegen rotsen, blijkt een gedempte headshot soms toch niet zo heel erg gedempt (‘Oh, oh ja, de silencer’) en eindigt het rijden op bergweggetjes meestal in een weinig elegante klifduik.

En dan is er nog een andere onvoorspelbare, maar bijna prominente factor: de bugs. We hebben onder meer een uitgebrande boot verticaal en onophoudelijk door het water zien spinnen, als een tol in een onzichtbare windhoos. En op een gegeven moment zagen we een van onze teamgenoten toch echt met 130 kilometer per uur naast en op de auto lopen, terwijl diegene in werkelijkheid gewoon in het voertuig zat. Het is enkel een kleine greep uit het brede assortiment aan technische mankementen.

Gecombineerd met het cheesy schrijfwerk, komt Ghost Recon: Wildlands tot op zekere hoogte nog weg met zulke foutjes ook. Maar enkel tot op zekere hoogte, want sommige bugs zijn spelbederf. Zo spawn je af en toe recht tussen de vijanden, ook als daar nauwelijks aanleiding toe is. In een van de missies waarin we iemand moesten achtervolgen, vertrok ons target niet door een bug. Behoorlijk ergerlijk. En hoewel het geen bug is, is de interface bijzonder traag en irritant. Bovendien gaat het beklimmen van bijvoorbeeld rotsen in Wildlands aan de hand van een logica die wijzelf nog niet hebben kunnen ontdekken.

Kortom: je moet vrede sluiten met de fouten van Wildlands wil je de aftiteling van de game ooit halen. Sowieso moet je je best doen om het einde te zien, want de kopstukken laten zich niet gemakkelijk uitschakelen en als je je route door Bolivia een beetje onhandig plant, ben je tientallen uren bezig voordat je je over het hoofd van de organisatie mag ontfermen. Ook wij hebben nog wel even te gaan, maar dat we samen met ons vaste team aan spelers na zoveel uur op de klok nog altijd met plezier aan de missies beginnen, wijst erop dat Wildlands ondanks zijn misstappen ook veel goed doet.