TimeSplitters lijkt bij aanvang een dertien in een dozijn shooter. Zo eentje die je op een regenachtige zondagmiddag doorkruist, maar waar je een middagje terrasdrinken niet voor opgeeft. Al snel blijkt de titel echter helemaal geen ongeïnspireerd schietfestijn te zijn, maar een razendsnelle First Person Shooter van kaliber. In TimeSplitters: Future Perfect neem je de rol aan van Cortez, een oerdegelijke, breedgeschouderde held, die wel aan aanpakken houdt. Naast enorm sterk, is Cortez ook heel erg grappig en zijn de cut-scenes werkelijk briljant te noemen. Niet alleen Cortez weet echter leuke, typisch Britse opmerkingen te plaatsen: heel het spel is met een knipoog naar de werkelijkheid ontworpen, wat een heerlijke, luchtige sfeer oplevert. TimeSplitters is één van de weinige games waarin ik de afgelopen tijd echt dubbel heb gelegen van het lachen.
De singleplayer van Future Perfect wordt vertegenwoordig door de Story mode. Zowel in je eentje als coöperatief te spelen, ga je in de singleplayer campaign op zoek naar de zogenaamde “time crystals”. Nog voordat je op pad bent gaat er echter al het nodige fout en zul je een reis door de tijd maken, jagende op een niet nader te noemen persoon. Door het thema tijdreizen te hanteren, creëert Free Radical Design een prachtige mogelijkheid de game fris te houden. Niets ellenlange tunnels in gebieden die sterk op elkaar lijken, maar flitsende, in rap tempo afwi elende levels, waarin je van hot naar her gesleept wordt. Zo bezoek je onder andere een rijdende trein in de sixties, een zombiehuis in het heden en een rare planeet uit de toekomst.
De snelheid waarmee de levels voorbij komen, typeert ook de rest van de gameplay. Future Perfect is actierijk, recht doorzee en wordt in een hoog tempo gespeeld. Sluipen en kruipen is enkel in heel speciale gelegenheden handig, de meeste tijd vertoef je door guns-blazing door de levels heen te vliegen. Vijanden zijn relatief snel om te leggen, wat ook enigszins met de grijze ma a van de opponenten te maken heeft. De A.I. is niet van bijzonder hoog niveau en rent het liefst door je heen. Ook hebben de gedrochten wat rare karaktertrekjes en vertikken ze het soms om zelfs op maar twee centimeter afstand, je van enig lood te voorzien. Gelukkig stoort de matige A.I. niet heel erg, daar je haast geen tijd hebt om over moeilijke aanvalstechnieken na te gaan denken. Voor je het weet ligt de tegenstander alweer gestrekt op de grond.
De singleplayer mode weet goed te vermaken en is vooral erg 'leuk' om te spelen. Het verhaal is niet enorm uitgebreid, maar wordt op een dusdanig leuke manier gebracht, dat je best wel zin hebt om verder te spelen. Ook de grote afwi eling qua levels werkt in het voordeel van het speelplezier. Jammer genoeg is de mode wel wat kort en makkelijk en zul je na een dikke zeven uur al aan het multiplayer avontuur mogen beginnen.