Electronic Arts dacht met Tiger Woods de ideale schoonzoon onder contract te hebben, maar kwam in 2009 van een koude kermis thuis. De golfer maakte zich schuldig aan buitenechtelijke affaires, waardoor zijn naam flink wat imagoschade opliep. Voor EA geen enorm gunstige situatie. De golfserie was namelijk groot geworden met Woods op de cover, maar plotsklaps was het een stuk minder aantrekkelijk om hem als paradepaardje te gebruiken. Wie promoot je product immers? Een fantastische golfer of een getrouwde, doch losbandige knaap?
Hoewel Tiger Woods inmiddels weer op hoog niveau een balletje slaat, heeft Electronic Arts de aandacht enigszins verlegd. De meest succesvolle speler aller tijden schittert nog wel in de naam van de game, maar hij speelt niet langer de hoofdrol in ‘zijn’ serie. Het Amerikaanse Masters-toernooi is er met die eer vandoor gegaan. Dit zie je al gelijk terug op het hoesje van de game. Geen zwetende sportman, maar het begeerde gras van de Augusta National Golf Club staat centraal.
Meesterlijk
Dat blijkt een sterke zet. Net als dat een tenni pel gelijk een veel betere indruk achterlaat wanneer je op het heilige gras van Wimledon je slag kunt slaan, zo krijgt de PGA Tour-serie nieuwe elan door de Masters. Het toernooi staat immers bekend als het summum voor golfers. En het mooie is dat de carrièremodus van de PGA Tour-serie rondom dit toernooi is opgebouwd. Je begint als groentje, groeit uit tot golfer van jewelste door toernooien te winnen en mag na lang zwoegen deelnemen aan de Masters. Deze vorm van progre ie is inmiddels de norm binnen sportgames.
Het uitzonderlijke van PGA Tour 12 zit ‘m in zowel de opbouw als de uitwerking van de carrièremodus. Het spel laat je niet zomaar inwi elbare amateurtoernooien afwerken alsof je een half rollenspel speelt. Nee, de belangen van de Masters zijn dusdanig groot dat je een grote aanloop nodig hebt voordat je je op het belangrijkste strijdtoneel wilt laten zien. Zelfs als golfonwetende ben je er op een gegeven moment van overtuigd dat de Augusta-golfclub enkel voor de absolute elite is weggelegd. En daar wil je koste wat kost bij horen. Toch?
Downloadable content
Een onvergefelijke designkeuze doet helaas afbreuk aan deze uitzonderlijke golfervaring. Al gelijk bij de release van de game zijn er meer banen tegen betaling te downloaden dan dat er op de schijf gedrukt staan. Te bizar voor woorden, eigenlijk. Eens te meer omdat de carrièremodus je hier regelmatig mee confronteert. Wil je aan een bepaalde wedstrijd meedoen waarvan de baan niet standaard bij het spel geleverd wordt, dan krijg je onmiddellijk de vraag of je deze voor een paar euro wilt kopen. PGA Tour 12 is daarmee het voorbeeld bij uitstek dat downloadable content de speler niet altijd ten goede komt.
Althans, gevoelsmatig klopt het niet helemaal. Had EA de banen over een maandje of drie als extra content aangeboden, dan had er waarschijnlijk geen haan naar gekraaid. Nu voel je je toch enigszins bekocht. En dat terwijl PGA Tour 12 wel degelijk een volwaardig nieuwe golfgame is. De carrièremodus is alleen al uitgebreid genoeg om de game te dragen (ook zonder de extra banen), en je kunt bijvoorbeeld ook enkele historische wedstrijden naspelen of online in je poloshirt tekeer gaan.
Coach
Voor de rest biedt PGA Tour 12 eigenlijk precies wat je ervan verwacht: een oerdegelijke golfgame die de sport zo natuurgetrouw mogelijk probeert weer te geven. Dat lukt al een jaar of tien en dit deel is hier geen uitzondering op, met de kanttekening dat de optionele bewegingsgevoelige besturing de serie sinds de afgelopen editie sinds een tikkeltje toegankelijker maakt. Niet eens in de zin dat het slaan van een perfecte slag makkelijker is, maar meer dat de niet-golfer zich nu eerder geneigd voelt om ook eens zo’n dure golfclub (lees: Move-controller) in z’n handen te pakken.
De enige wezenlijke verandering is de toevoeging van de caddie, een soort a istent die onder meer aangeeft wat de meest geschikte slaghoek en golfclub is. Voor leken een uitkomst, gezien de vele details waar je rekening mee moet houden. Laat je de caddie z’n ding doen, dan is het slaan van een goede slag ineens geen hoge wiskunde meer. Hij maakt je echter geen betere golfer. Waarom hij je van alles aanraadt, blijft in het ongewi e. Hierdoor moet je uiteindelijk toch zelf zien te achterhalen hoe de fine es van sport in elkaar steken. Dit is een gemiste kans, maar het past eigenlijk ook wel binnen de carrièremodus. Omdat je helemaal gefocust bent op deelname aan de Masters, wil je je de meest geraffineerde strategieën eigen maken, het liefste op eigen houtje. Heb je dat doel eenmaal bereikt, dan is het niet langer aan EA, maar aan jou om Tiger Woods te doen vergeten.