Het duurt alleen even voordat The Me enger zich zijn beste kant laat zien. De eerste paar uur is de reis van de gelijknamige ninja vooral een degelijke platformer. De ninja in de hoofdrol beschikt over een zwaard voor snelle uithalen en een set werpsterren. Naarmate het verhaal vordert worden daar nog een grijphaak, de mogelijkheid om tegen muren op te klimmen en een speciaal pak om kleine stukjes mee te zweven aan toegevoegd.
Generatiesprong
Na een uur of drie van uitdagende lineaire levels lijkt er een logisch einde aan het verhaal van The Me enger te komen, maar schijn bedriegt. Eenmaal aangekomen op zijn eindbestemming is de boodschap duidelijk: om het leger van demonen voorgoed te verslaan moet er een flinke sprong door de tijd gemaakt worden. Die reis heeft als gevolg dat The Me enger een transformatie ondergaat: van het 8-bit van de NES naar een grafische stijl die nog het meeste weg heeft van een 16-bit game op een Sega Mega Drive.
De gameplay blijft onveranderd, maar de muziek en de levels ondergaan een flinke upgrade. De weg van de boodschapper uit de titel neemt daarmee een nieuwe afslag. Na een paar rechtlijnige levels in deze nieuwe stijl ontpopt het spel zichzelf als een bescheiden Metroidvania. Alle opzichzelfstaande levels blijken namelijk met elkaar verbonden te zijn. Daarbovenop bevatten ze ook nog eens portalen die het mogelijk maken om tu en de twee tijden te wi elen. Een doorgang die in 8-bit gesloten is, wordt op die manier in 16-bit een nieuwe route.
Onhandige Metroidvania
Dat dezelfde levels op deze manier hergebruikt kunnen worden, is slim bedacht en door de andere grafische stijl valt het niet eens zo op dat je er al een keer doorheen bent gelopen. Deze opzet zorgt er echter ook voor dat je veel tijd kwijt bent aan ronddwalen. Het doel is in dit punt van het spel om acht magische muzieknoten te vinden, maar enkel met wat vage hints de juiste plek vinden is makkelijker gezegd dan gedaan.
Het is gelukkig mogelijk om voor wat kostbare kristallen de specifieke locatie van de muzieknoot op de kaart aangewezen te krijgen. Helaas verhelpt dat het probleem ook niet helemaal. Logische wegen op de kaart zijn niet altijd toegankelijk en niet ieder gebied heeft een handig portaal, waardoor je eerst een compleet ander level voor de zoveelste keer moet doorlopen.
Modern, behalve in grafische stijl
Het is jammer dat The Me enger in de tweede helft niet zo sterk is, want het spel weet in zoveel andere opzichten wel te overtuigen. De game speelt heerlijk weg en weet level na level originele uitdaging voor te schotelen. Gecombineerd gebruik van alle verschillende vaardigheden zorgt bijvoorbeeld voor complexe platformsecties waarin je ninja al grijphakend, zwevend en klimmend tu en allerlei obstakels door springt. Zo uitdagend als Super Meat Boy of Celeste wil het nooit worden, maar een beetje ervaring op het gebied van ouderwetse platformers is wel noodzakelijk.
The Me enger heeft bovendien precies het juiste gevoel voor humor om de ietwat vreemde spelwereld vol magische werelden en vreemde wezens te verklaren. Een zelfbewuste winkelier voorziet je niet alleen van upgrades en hints, maar geeft ook het nodige commentaar op de wat vreemde kronkels waar het verhaal zich in wringt. Minstens zo geestig zijn de opmerkingen van het rode duiveltje die je vergezeld wanneer je het loodje legt. Dit figuurtje verdwijnt pas weer nadat je genoeg kristallen hebt verzameld als afbetaling voor je tweede, derde of veertigste kans om hetzelfde lastige gedeelte opnieuw te proberen.
Met een hele dikke soundtrack en de uitstekende tijdreisgimmick blijft The Me enger ondanks de wat zwakkere tweede helft toch nog prima te pruimen. Hoewel je sommige levels op een gegeven moment wel kunt dromen, blijft het spel ook nieuwe gebieden en bijbehorende eindbazen introduceren. Daarmee is The Me enger een zeer geslaagde mash-up van oud en nieuw die gelukkig ook nog hartstikke modern speelt.
The Me enger is voor deze review gespeeld op de Switch. Het spel is ook verkrijgbaar op pc en kost 19,99 euro.