Het adventure-genreis de laatste jaren tot niche verworden. Grote uitgevers laten het hal tarriglinks liggen terwijl kleine ontwikkelstudio's met hun beperkte budgetten het achtergeblevengat proberen te vullen. Eén van die ontwikkelaars is Darkling Room. Dat klinktmi chien als een heuse ontwikkelstudio, maar de drijvende kracht achterDarkling Room is één persoon: Jonathan Boakes. Hij schrijft, ontwerpt en maaktde games vrijwel in zijn eentje. The Last Crown is zijn nieuwste creatie envertoont opvallende overeenkomsten met zijn eerdere werk Dark Fall: het isopnieuw een horroradventure gesitueerd op het Engelse platteland.
Nigel Danvers komt in een mistige nacht aan in SedgeMarsh,een verlaten treinstationnetje vlabij zijn eindbestemming Saxton. Door het hogewater kan de trein niet verder en zit er voor Nigel niets anders op dan hetmoeras te doorkruisen om Saxton te bereiken. Daar aangekomen blijkt ook nogeens het enige hotel van de stad vol te zitten, waardoor hij moet verblijven ineen klein schuurtje bij de haven. Blijken er ook nog eens spoken in dat hutjete zitten. Gelukkig is Nigel een spokenjager, dus daar weet hij wel raad mee.Maar hij is toch vooral in Saxton om het raadsel van de verdwenen kroon op telo en. Het lijkt wel Ba ie en Adriaan.
Wanneer je The Lost Crown opstart, merk je meteen dat ergeen miljoenenbudget beschikbaar was voor deze game. Je zult je lachen moetenbedwingen wanneer Nigel zijn eerste houterige pasjes zet. Hij draait om zijn aszonder zijn voeten te bewegen en zijn stappen lijken te kloppen met de afstanddie hij aflegt. Wanneer je maar blijft klikken op de bestemming waar Nigelnaartoe moet, dan animeert hij helemaal niet meer. Hierdoor lijkt het alsof hijzweeft, gelijk de spoken waar hij op jaagt.
Eenmaal je de technische mankementen naast je neer legt, blijktde sfeer van The Lost Crown er nauwelijks onder te lijden. Het spel voeltangstig desolaat. De monochrome achtergronden, waarin slecht enkele elementeningekleurd zijn, zijn prachtig om te zien maar scheppen ook een afstand tot deomgeving. De personages die je tegenkomt lijken allemaal een verborgen agendate hebben en slechts de halve waarheid te spreken. En waarom weten ze al zoveelover je?
The Lost Crown hanteert de huidige standaard in hetadventuregenre van tweedimensionale achtergronden met daarop driedimensionalepersonages. De achtergronden zijn bewerkte foto's genomen in kleine stadjes aande Engelse kust. In de foto's zijn soms enkele 3D-elementen gevoegd zijn dienodig om de setting compleet te maken, zoals namen van gebouwen, pamfletten enpersonages. Opvallend genoeg vallen de 3D objecten nauwelijks uit de toon bijde fotorealistische achtergronden, ondanks dat ze vaak prima te onderscheidenzijn. Om het geheel niet te statisch te maken, dwarrelen er dunne flarden mistvoorbij en wuiven voor in beeld bloemen en planten rustig heen en weer. Het islovenswaardig hoe men met beperkte middelen toch nog zo'n sfeervol plaatjeheeft weten neer te zetten. The Lost Crown is een kla ieke point-and-click-adventure met uitgebreide inventaris, personages ommee te babbelen en locaties om te onderzoeken. Het spel pakt je wel stevig bijhet handje en is behoorlijk lineair. Een kladblokje geeft je een aantal hintsover wat je te doen staat locaties waar je nog niets te zoeken hebt, zijnaanvankelijk ook niet toegankelijk. Ook sommige objecten in de omgeving wordenpas actief wanneer je ze nodig hebt, wat verwarrend is omdat je er eigenlijkniet meer op verdacht bent. Ook wordt het verhaal soms wel erg kunstmatigvoortgestuwd. Belangrijke gebeurteni en gebeuren opeens, alleen omdat jeergens iets triviaals hebt opgeraapt. Hierdoor moet je maar net weten welkeactie de volgende stap in het verhaal activeert, omdat er geen causaal verbandte vinden is.
De puzzels zijn veelal verwerkt in het verhaal, maar somskomt er wat geforceerd zoekwerk bij kijken. Zo moet je op een gegeven moment deomgeving afpluizen op zoek letters voor op een grafsteen, alleen omdat eenpersonage daarna pas met je wil praten. Wat vooral leuk is, is het gebruikenvan je uitrusting als spokenjager. Je hebt de beschikking over een fototoestel,videocamera, EVP-meter en bandrecorder waarmee je tekenen van spoken vast kuntleggen en analyseren. Er zijn zelfs hele stukken waarin je door de lens van jevideocamera rond dient te lopen, omdat je dankzij de infraroodcamera alleen zoin het donker je weg kunt vinden. Zo is het spel toch nog een beetje first-person.
Het verhaal van The Lost Crown is behoorlijk complex enuitgebreid en ontrafelt zich op een spannende manier gedurende het spel. Erzijn buiten het hoofdplot om veel dingen te vinden die diepte verschaffen aanhet verhaal, zoals boeken, pamfletten en brieven, maar die je niet per se hoeftdoor te spitten om te snappen hoe de vork in de steel zit. De dialogen zijnsoms wat onrealistisch, waarbij de motieven en houding van personages niet heelconsistent is. De openingszinnen blijven steeds gelijk, ook al heb je al eerdermet een personage gesproken. Soms zijn ze daardoor totaal niet meer vantoepa ing en vooral vervelend om aan te horen, want je kunt ze nietwegdrukken. De dialogen zijn wel beter geschreven dan dat ze ingesproken zijn,maar wat wil je wanneer de ontwikkelaar zelf de rol van de hoofdfiguur op zichneemt. Ook weer een teken van het beperkte budget.
En dat is eigenlijk de voornaamste conclusie rond The LostCrown: voor een spel dat met zulke beperkte middelen gemaakt is, is hetalleraardigst. Het verhaal is goed, het weet een uitstekende sfeer neer tezetten en houdt je heel wat uurtjes zoet. Het doosje beweert dat we er 36 uurmee bezig zullen zijn, maar dat lijkt me een lichtelijk hoge inschatting. Hetspel duurt echter aanzienlijk langer dan veel andere adventurespellen van delaatste tijd. Voor wie graag eens rondstruint in een spookachtig dorpje entegelijk een spannend mysterie oplost, doet met The Lost Crown geen miskoop.Maar het spel is nergens wereldschokkend, iets te rechtlijnig en soms eentikkeltje irritant.
The Last Crown verschijnt later dit jaar in de winkels, maar is al wel te bestellen in de Lighthouse Interactive Webshop.