De visuele verbeteringen zijn haast verraderlijk. Heb je het origineel al een jaar of tien niet aangeraakt, dan zou je zweren dat Twilight Prince er vroeger ook al zo uitzag. Het tegendeel blijkt echter waar als je het origineel uit de kast trekt om de twee te vergelijken. Personages zijn scherper, omgevingen gedetailleerder en je kunt beter om je heen kijken. Trek de open wereld in en je ziet zelfs de kleinste details aan de horizon, waardoor de spelwereld groot en indrukwekkend aanvoelt.
De Wii U-versie van The Wind Waker liet omgevingen iets meer 'gloeien', om meer nadruk op de celshading te leggen. Van dit soort subtiele designwijzigingen is in Twilight Prince geen sprake. De spelwereld ziet er exact hetzelfde uit, maar dan opgetrokken naar 1080p voor modernere hardware.
Gamepad
Het is handig om voorwerpen te pakken of kaarten te bekijken vanaf de Wii U-gamepad. Je hoeft niet door menu's te springen om een simpele handeling uit te voeren, maar bent met een enkele veegbeweging vaak al klaar. Zo verlaat je de spelwereld zelden, want de pauzeknop is niet nodig als je met de Gamepad acties uitvoert.
Meer dan 'handig' wordt het echter nooit. Het tweede scherm innoveert op geen enkel moment, simpelweg omdat je handelingen uitvoert die in het origineel ook met een pauzemenu mogelijk waren. Het pauzemenu gebruikten we overigens alsnog af en toe, simpelweg omdat het soms fijn is als de spelwereld stilstaat. Niemand wil op een touchscreen friemelen terwijl de baas op het grote scherm projectielen afvuurt.
De Gamepad biedt nooit een compleet nieuwe manier om de game te spelen. Enerzijds is dit logisch bij een port van een oud Wii-spel, maar het is wel iets om rekening mee te houden. Laat je de Gamepad links liggen om met bijvoorbeeld een Pro-controller te spelen, dan mis je niks.
Identiek
Dit is verder dezelfde Twilight Prince die we uit 2006 kennen. Je moet nog steeds als Link het land redden van opdoemende duisternis, ditmaal letterlijk, waarbij je geregeld moet transformeren in een wolf. Als wolf kun je snuffelen, graven en vechten tegen grote schaduwmonsters. Buiten de wolfsegmenten is het een oertraditionele Zelda: je bezoekt kerkers, vindt voorwerpen, verslaat bazen en wordt langzaamaan sterker en wijzer.
Je zou Twilight Prince een van de meer conservatieve 3D-Zelda's kunnen noemen. Ocarina of Time, Majora's Mask en The Wind Waker waren voor hun tijd revolutionair door respectievelijk als eerste 3D te gebruiken, te experimenteren met een bijzonder tijdsysteem en een compleet onverwachte visuele stijl te benutten. Hoewel het veranderen in een wolf ook intere ante dynamieken met zich meebrengt, was dit in 2006 al niet zo wereldschokkend als wat eerdere titels deden. De bewegingsbesturing was vaker vervelend dan leuk en werd later beter gedaan door Skyward Sword. Logisch, want Twilight Prince werd oorspronkelijk als GameCube-game ontwikkeld.
Overigens is het wel jammer dat dezelfde bewegingsbesturing niet op de Wii U beschikbaar is. Spelers kunnen de Gamepad wel kantelen om te richten met bijvoorbeeld de boemerang of pijl en boog, maar het is niet mogelijk om een Wiimote te verbinden.
Het is wat makkelijk om Twilight Prince wegens een gebrek aan innovatie af te branden. Het ontbreken van bijzondere systemen wordt namelijk grotendeels goedgemaakt door de stroomlijning van het spel. Twilight Prince pakt de standaard die door Ocarina of Time werd gezet voor een 3D-Zelda en bouwt daarop voort. Het resultaat is een op veel punten leukere game. Kerkers hebben vaker een tof achterliggend thema, zoals de apen die je in de bostempel moet redden om nieuwe ruimtes te bereiken. Daarnaast zijn voorwerpen vaak op nieuwe manieren intere ant, zoals de dubbele hookshot of de metalen schoenen waarmee je op magneetoppervlakken rondloopt. Baasgevechten vereisen vaak strategieën die we nog maar zelden in andere Zelda's hebben gezien.
amiibo
Dat is maar goed ook, want naast het originele spel uit 2006 is er weinig nieuws te vinden in Twilight Prince . Nintendo heeft wat extraatjes toegevoegd met betrekking tot amiibo, maar wij zouden daar persoonlijk onze portemonnee niet voor opentrekken. De algemene Zelda-Amiibo zijn kleine bonu en: scan het poppetje van Link of Toon Link en je krijgt pijlen terug, of pak Zelda of Sheik erbij om al je hartjes weer te krijgen. De amiibo van Ganondorf zorgt ervoor dat klappen twee keer zoveel schade aanrichten - of vier keer als je op de Hero Mode-moeilijkheidsgraad speelt. Je mag de amiibo eens per dag scannen.
De Wolf Link-amiibo heeft de meeste invloed op de game. Door deze te gebruiken krijg je toegang tot de Cave of Shadows, een optionele kerker waarin je een grotere portemonnee kunt vrijspelen. Hiervoor moet je je door 40 verdiepingen heen vechten, op vergelijkbare wijze als bij de Cave of Ordeals in The Wind Waker.
Heb je Twilight Prince HD maar geen amiibo? Dan zouden we niet aanraden om voor alleen dit nog eens 15 euro uit te geven. Het idee achter de grot is lang niet zo leuk als de hoofdkerkers in het spel en het voordeel van een nog grotere portemonnee is vrij klein. Dat maakt het in feite vrij dure dlc, tenzij je natuurlijk heel graag een Wolf Link-poppetje op een plank in huis wilt zetten.
Het is ergens te begrijpen waarom de amiibo-toevoeging zo schaars is in Twilight Prince . In feite experimenteert Nintendo met een verkapt dlc-model, iets waar ze in het verleden maar weinig mee durfden. Waarschijnlijk wil de ontwikkelaar niemand afschrikken met versleutelde content waar nog eens extra voor betaald moet worden en is er gekozen om de toevoeging niet heel relevant te maken. Goed nieuws voor dlc-haters, slecht nieuws voor amiibo-verzamelaars.
Tweaks
Nintendo heeft Twilight Prince ook op een paar kleine fronten aangepast, wat pas opvalt als je het oude spel ernaast legt. Zo worden rupees niet langer teruggestopt in een kist als je portemonnee vol is, en voelt zwemmen en paardrijden iets anders aan. Onze favoriete verandering: het aantal vereiste Tears of Light is teruggebracht naar 12, in plaats van 16. Deze tranen moet je in ieder gebied opzoeken om de duisternis terug te draaien en uit je Wolf-vorm te mogen gaan, wat mi chien wel de meest frustrerende taak in de game is.
Je kunt ook stempels in kerkers en kistjes op andere plekken vinden, maar in het spel heb je daar vrij weinig aan. Met deze stempels kun je op Miiverse namelijk het alfabet van Hyrule tekenen, zodat je met de fictieve taal kunt spelen. Dit is leuk voor de grootste fans, omdat zij een officieel alfabet kunnen bekijken, maar een gemiddelde gamer zal hier bar weinig mee doen.
Tien jaar later
Twilight Prince kreeg in 2006 een 10 op Gamer - en was daarmee een van de meest gewaardeerde spellen uit zijn tijd. We zijn inmiddels een decennium verder en de Wii U-versie wordt ook op een heel andere manier bekeken. Wij hadden Twilight Prince destijds uitgespeeld en merken dat we in 2016 veel grote verhaallijnen en puzzels alweer vergeten zijn. De game voelt hierdoor weer fris aan - hoewel je soms wel merkt dat het spel in 2006 is ontworpen. Het tempo ligt vaak iets lager dan we nu in games zien, wat voor sommigen juist een voordeel zal zijn.
Wel is vrijwel direct duidelijk dat er vrij weinig aan het spel is veranderd. Twilight Prince HD is een port of in het beste geval een HD-update, niet een remake die dingen totaal anders doet. Staat de game je nog in het geheugen gebrand, dan zul je weinig worden verrast en is de volle prijs wellicht wat duur.
Als je Twilight Prince nog nooit gespeeld hebt, dan kunnen we het spel eigenlijk alleen maar aanraden. Dit is tien jaar later nog steeds een ontzettend leuk spel, al helemaal als je geen idee hebt wat je te wachten staat.
The Legend of Zelda: Twilight Prince HD is vanaf 4 maart beschikbaar voor Wii U.