Het treinverkeer blijft niet altijd in de rails. Botsingen, zelfmoorden en vastgeroeste wi els zorgen geregeld voor vervelende vertragingen. Hoe fijn zou het zijn als je het heft in eigen hand zou kunnen nemen door zelf de machinist te zijn? Het zou in ieder geval al flink wat tijd schelen als je niet bij elk station hoeft te stoppen en hinderni en met je toeter van de spoorweg kunt jagen. Neem Link als voorbeeld. Deze jongeman rijdt sinds kort in z'n stoomtreintje door Hyrule en laat zich door niets en niemand stoppen.

The Legend of Zelda: Spirit Tracks is de spirituele opvolger van Phantom Hourgla , al zal Nintendo dat waarschijnlijk nooit met zoveel woorden zeggen. Het spel speelt zich in ieder geval zo'n honderd jaar later af, met een nieuwe iteratie Zelda en Link die er exact hetzelfde uitzien als hun voorgangers. Hoe dan ook, deze Zelda verandert om de een of andere reden in een geest. Dit alles gebeurt natuurlijk net op het moment dat Link in haar kasteel is. Hij heeft haar zopas voor het eerst ontmoet om een treincertificaat in ontvangst te nemen. Zelda heeft blijkbaar zoveel vertrouwen in het jonge knaapje, dat ze hem vraagt om gezamenlijk deze vloek op te lo en.

Er blijkt echter veel meer aan de hand. Er gebeuren rare dingen met de Tower of Spirit, waarin een kwaadaardig wezen zit opgesloten. De geruchten gaan dat dit wezen op het punt van ontsnappen staat. Zelda en Link aarzelen daarom niet en gaan samen op pad om Hyrule van dit kwaad af te helpen, ditmaal met een trein als vervoersmiddel, in plaats van een sprekend bootje of het paard Epona. Al gauw ontpopt zich een typisch plot binnen de serie, dat ook weer op de kenmerkende manier is uitgewerkt. Ondanks dat het mi chien niet het meest diepgaande en originele verhaal is, is het toch ontzettend leuk om te volgen. Dit komt vooral doordat de personages erg goed zijn uitgewerkt. Ze kennen veel meer persoonlijkheid dan in voorgaande Zelda-games en weten je keer op keer te verra en met grappige, emotionele of quasi-filosofische uitspraken.

Het verhaal wordt kracht bijgezet door de cartoonteske stijl, waarmee een werkelijk sublieme sfeer wordt neergezet. Door het getekende uiterlijk komen Hyrule en haar inwoners echt tot leven. Het is ontzettend knap wat Nintendo nog uit de DS weet te persen. Dacht je dat Phantom Hourgla al mooi was, dan zal je Spirit Tracks je positief verra en. De verschillen zijn niet ontzettend groot, maar Spirit Tracks is over het algemeen nog wat gedetailleerder. Veel mooier zullen de DS-games niet worden. Over het geluid kunnen we overigens kort zijn: het is typisch Zelda. Je zou kunnen klagen dat er vooral gevarieerd wordt op de bestaande achtergrondmuziek, maar ook de nieuwe deuntjes hebben iets magisch, of je de serie nu een warm hart toedraagt of niet.

Ook de besturing is zo goed als rechtstreeks overgenomen van Phantom Hourgla en ook dit werkt eigenlijk alleen maar in het voordeel van Spirit Tracks. De besturing is namelijk fantastisch. Nagenoeg alles doe je met de stylus. Je loopt bijvoorbeeld rond door met je stylus de plek aan te raken waar je naartoe wilt. Simpele zwaardtechnieken voer je uit door korte horizontale of verticale beweginkjes op het touchscreen te maken en voor een speciale aanval teken je een cirkeltje. Omdat het allemaal zo ontzettend intuïtief werkt, heb je de bewegingen en acties van Link al gauw onder de knie. Het is, mede door de grote variatie aan vijanden en wapens, geweldig om gevechten aan te gaan. De enige kanttekening als het gaat om de besturing is het gebruik van de panfluit. Dit instrument neemt de plaats in van de ocarina en moet gebruikt worden om een aantal puzzels op te lo en. Het vervelende is dat je in de microfoon van de Nintendo DS moet blazen om 'm te gebruiken, wat vooral in het openbaar niet heel fijn is om te doen.

De kerkers staan natuurlijk centraal in Spirit Tracks. Grofweg heb je twee soorten kerkers. Enerzijds de gebruikelijke, op elementen gebaseerde kerkers en anderzijds de Tower of Spirit, waar je steeds terugkeert. De normale kerkers zijn als vanouds fantastisch. De vormgeving en de opbouw zijn het schoolvoorbeeld van hoe kerkers opgebouwd zouden moeten zijn. Hoewel je ook geregeld vijanden tegen het lijf loopt en het erg leuk is om met hen te vechten, ben je vooral bezig met het oplo en van puzzels.

De puzzels kennen over het algemeen een vergelijkbare opzet als in de voorgaande delen. Veelal is het een kwestie van het gebruiken en combineren van pas verkregen objecten om langs hinderni en te komen. Met de boemerang zul je bijvoorbeeld een schakelaar moeten raken om zo een bepaalde deur te openen. Nieuwe objecten, zoals de zweep, zijn ook erg tof om te gebruiken. Naast het gebruik van de objecten wordt ook vaak ingespeeld op je gezonde verstand, door kleine raadseltjes in de kerkers te verstoppen. Het klinkt simpel, maar het is oh zo goed uitgewerkt. Het is zo uitdagend en afwi elend dat het op geen moment vervelend wordt.

Een aantal puzzels in de Tower of Spirit is enkel op te lo en zijn als je de controle over Zelda in eigen hand neemt. De geest van de arme prinses mag dan niet meer in haar eigen lichaam zitten, ze helpt je wel op je queeste. Ze geeft tips en, veel belangrijker, ze kan de controle krijgen over zogenoemde Phantoms, spookachtige wezens die in een harnas door de verschillende kerkers rennen. Gebeurt dit, dan kun je haar zelf laten bewegen en opdrachten geven. Hierdoor krijgen de puzzels een nieuwe dimensie, omdat je vaak zowel Link als Zelda moet aansturen om verder te komen. Een intere ant concept, dat ook in de praktijk fantastisch werkt. Het is een geweldige ervaring om de Tower of Spirit ook voor de zoveelste keer weer te bezoeken, omdat de nieuwe kamers telkens iets unieks te bieden hebben.

Tu en de bezoekjes aan de kerkers door is er meer dan genoeg te doen. Sowieso spring je geregeld in je treintje om door Hyrule te reizen. Omdat je op rails zit, heb je niet zoveel vrijheid als wanneer je per paard of boot kunt reizen. Toch is zeker geen minderwaardig vervoersmiddel. Het is aardig om koeien van het spoor te toeteren en wat kanonskogels af te schieten, maar het is juist het vervoeren van spullen en personages en het uitbouwen van je trein wat het zo leuk maakt. Wel had het treintje iets sneller mogen gaan, vooral als niets je op je traject hindert, maar echt storend wordt dit nooit.

Ook zijn er meer dan genoeg zijopdrachten te vinden, die vrij gevarieerd zijn en je met leuke dingen belonen. Niet alleen hartjes en geld, zelfs hele locaties kun je nu vrijspelen, die telkens weer iets toevoegen aan de toch al magische wereld van Hyrule. Ten slotte is er wederom een heuse gevechtsmodus, die je met maximaal vier personen tegen elkaar laat strijden. Het is mi chien niet zo indrukwekkend als het eigenlijke avontuur, maar het is zeker de moeite waard om eens te proberen. Het is vooral grappig om elkaar met de meest bizarre acties te dwarsbomen.

Wel is er een bepaalde tendens te ontdekken binnen de Zelda-franchise, die niet door iedereen gewaardeerd zal worden. De laatste titels binnen de serie zijn nu niet bepaald vernieuwend. Dit zou je natuurlijk als een minpunt kunnen zien en is wellicht zelfs een reden om Spirit Tracks links te laten liggen. Maar ondanks dat er mi chien niet zo heel veel vernieuwd wordt, is het zonder twijfel één van de beste handheldtitels van het jaar. Een fri e wind kan aangenaam zijn, maar met deze hoge kwaliteit is dat eigenlijk overbodig.