The Devil in Me is een must voor true crime-liefhebbers

Na Man of Medan, Little Hope en House of Ashes is The Devil in Me dus de seizoenafsluiter van het eerste Dark Pictures Anthology-seizoen. De ontwikkelaars laten met deze game zien hoe krachtig research, verhaalvertelling en gameplay samen kunnen komen in een horrorgame. Op het eerste gezicht lijkt dit misschien wéér een interactieve horrorfilm met dezelfde loze keuzes en horrorclichés. Toch bewijst The Devil in Me grotendeels het tegendeel.

De game speelt uiteraard als een interactieve horrorfilm, ditmaal in een true crime-achtige setting. Je kruipt in de huid van een vijfkoppige documentairecrew en verkent een replica van The Murder Castle, een gruwelijk moordhotel van ‘Amerika’s eerste seriemoordenaar’ H.H. Holmes. Algauw blijkt het niet alleen een replica qua uiterlijk te zijn en probeert de crew te ontsnappen uit dit labyrintachtige hotel en haar psychotische eigenaar. 

Koppen bij elkaar 

Na een mysterieus telefoontje met iemand die zichzelf Granthem Du’Met noemt, vertrekt onze documentairecrew richting een afgelegen eiland met daarop een bijna een exacte replica van H.H. Holmes’ Murder Castle. Het is erg interessant en spannend om meer te weten te komen over deze beruchte seriemoordenaar. De ontwikkelaars zorgen er tijdens de game voor dat je als speler op de hoogte raakt van wat voor een soort persoon Holmes was, zowel in de proloog als met het bewijsmateriaal dat je vindt. 

Zo’n gruwelijke man en zijn morbide daden blijken prima inspiratie voor een nieuwe The Dark Pictures-game. De bijna failliete documentairecrew laat een kans om documenten en artefacten van de échte 19e-eeuwse seriemoordenaar te gebruiken voor hun show natuurlijk niet schieten. Zoals gewend volg je vijf speelbare hoofdpersonages: de semi-narcistische regisseur Charlie, de koppige presentatrice Kate, de bescheiden cameraman Mark, de brutale lichttechnicus Jaimy en de timide geluidstechnicus – en Charlies persoonlijke slaafje – Erin.

Frenemies 

Vrijwel direct is duidelijk wat de onderlinge relaties zijn. Zelfs zonder opgezette achtergrondverhalen of exposities zijn de interacties en dialogen tussen de personages zo organisch en natuurlijk, dat het bijna niet uitmaakt dat er wéér ingewikkelde liefdes bij betrokken worden. Hoewel niet iedereen fan is van de geforceerde relaties - zoals de vreemde timing van de liefdesdriehoek in House of Ashes of de absurde rivaliteit tussen een jongere en een oudere studente in Little Hope - maken de mensen in The Devil in Me zoveel karakterontwikkeling mee dat ze veel geloofwaardiger overkomen. Je probeert ze dan ook écht in leven houden.

Inmiddels weten we dat een goede tactiek om je personages in leven te houden en een (redelijk) goed einde te halen is om zoveel mogelijk – het liefst zelfs álle – bewijsstukken omtrent het mysterie te vinden. De vorige games hebben je laten wennen aan het idee dat de belangrijkste bewijsstukken voornamelijk voorkomen in de eerste en tweede akte van het verhaal. Meestal draaien deze bewijsstukken over hedendaagse waarnemingen of hints uit het verleden, zoals onderzoeken, foto’s of facturen. The Devil in Me slaagt er echter in om tot de laatste scène nieuwe bewijsstukken relevant te houden om het mysterie op te lossen. Dit mysterie is sterker dan in voorgaande games: je vraagt je niet af wát er achter je aanzit, maar vooral wie en waarom. Zo kruip je letterlijk in de huid van een echte true crime-junky, die alle broodkruimels en motieven wilt verzamelen om het gevaar echt te begrijpen. 

Nieuwe snufjes 

The Devil in Me is op het gebied van gameplay de meest innovatieve game in de reeks. Er zijn flink wat nieuwe elementen toegevoegd, te beginnen met het leveldesign. De designers zijn erg gedetailleerd te werk gegaan met het ontwerpen van de Murder Castle, met telkens veranderende gangen, ingenieuze martelkamers en een labyrintachtige lay-out die je regelmatig laat twijfelen aan je oriëntatie. De nadruk op het verkennen van deze kronkelende en puzzelachtige paden - zowel binnen als buiten het hotel - is duidelijk terug te zien. Spelers krijgen meer vrijheid om te af te dwalen en ook iets meer stimulans om dat daadwerkelijk te doen.

Zo is er een soort valutasysteem toegevoegd in de vorm van muntjes die je op de vreemdste plekken kunt vinden. Deze kun je bij de Curator inruilen voor 3D-dioramamodellen van belangrijke personages en gebeurtenissen. Het zijn niet per se de meest spannende of waardevolle verzamelobjecten, maar een goede eerste stap om verkenning te stimuleren in dit soort games. Daarnaast is er ook een mini-inventaris toegevoegd die verschilt per personage. Elk personage heeft op specifieke momenten de mogelijkheid om een voorwerp uit zijn of haar inventaris te gebruiken. Het gaat om vier verschillende, handige voorwerpen per persoon, waaronder altijd een unieke lichtbron. Denk verder aan een camera, microfoon of potlood.

Ook de bewegingspatronen van de personages zijn een stuk vrijer en flexibeler. Zo kunnen ze nu simpele fysieke interacties aangaan, zoals springen, voorwerpen verplaatsen om op te klimmen – meestal in de vorm van een simpele omgevingspuzzel – schuifelen langs krappe plekken of balanceren op smalle oppervlaktes. Het maakt de gameplay een stuk vloeiender en minder saai dan in voorgaande games. Je krijgt veel meer besturing en regie tijdens het ‘bekijken’ van deze interactieve horrorfilm.

Kleine irritaties 

Het is een hele verademing dat The Devil in Me de hand van de speler meer loslaat, minder inzet op horrorclichés en nu kiest voor iets minder dialoogkeuzes. Daardoor zijn de keuzes die je maakt een stuk belangrijker. Toch is The Devil in Me verre van een meesterwerk, waarbij ditmaal vooral de techniek achter het spel roet in het eten gooit. De soms onnatuurlijke overgangen van camerashots kunnen bijvoorbeeld nogal storend zijn. Soms zijn er duidelijk grafische imperfecties waarneembaar wanneer er van een shot gewisseld wordt, bijvoorbeeld kleding of details in de omgeving die kort verspringen. Dat is best zonde in een game die qua belichting en details zo goed probeert in te zetten op fotorealisme. 

Daarnaast komt het soms voor dat personages elkaars weg blokkeren. De game zit vol met smalle ruimtes en gangen, waardoor personages soms door elkaar vast komen te zitten. Dat trekt je op momenten wel even uit de ervaring. Tot slot is er een terugkerend technisch probleem: de camera kan soms in de meest onhandige hoeken duiken, zoals achter een muur of recht achter de kruin van een personage, waardoor je even niks meer ziet. Wederom is de krappe setting de oorzaak.

Hoe dan ook is het bovenstaande vooral een kleine smet op een verder prachtige, sfeervolle en spannende horrorgame te noemen. The Devil in Me houdt je constant op het puntje van je stoel en belooft veel goeds voor het tweede seizoen van deze horrorreeks.

The Dark Pictures Anthology: The Devil in Me is nu uit op pc, PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One en Xbox Series X/S. Voor deze review is de game gespeeld op PlayStation 5.

Conclusie

8,5

Uitstekend

Conclusie

The Devil in Me is een waardige afsluiter van het eerste seizoen van The Dark Pictures Anthology. Met nieuwe gameplayelementen is meer interactie, regie en verkenning mogelijk. Het moordmysterie is van begin tot eind spannend en ondanks kleine technische imperfecties levert ontsnappen uit dit sfeervolle moordhotel klamme handen op.

Plus- minpunten

Veel aandacht voor detail

innovatieve designs

aanzienlijk meer gameplayelementen

mysteries en bewijsmaterialen belangrijk tot het eind

sfeervol

herspeelbaarheid

karakterontwikkeling

Grafische imperfecties

personages staan soms in de weg

soms onhandige camerahoeken