De raceactie in The Crew 2 is acceptabel en bijwijlen onderhoudend, zonder op enig moment bloedstollend of verra end te worden. Het is bizar dat de recent uitgegeven remake van Burnout Paradise, een game uit 2008, op alle fronten vooruitstrevender is. Of het nu gaat om het gevoel van snelheid, de weinig precieze besturing, de matige circuits en banen, of het beperkte sounddesign, The Crew 2 legt het op fundamentele fronten af tegen jarenoude titels.
Belangrijker: ontwikkelaar Ivory Tower lijkt niet helemaal te weten wat ze met de reeks aan moeten. Het eerste deel zette groots in op het vergaren en racen met crewleden, met wie je de VS en haar racewereld naar je hand probeerde te zetten. Hoewel niet verfijnd, leverde dit een intere ante race-ervaring op. The Crew spoorde je aan om met je vrienden de hoogtepunten en uithoeken van de op schaal nagebouwde Verenigde Staten te verkennen. Of je nu clichématig Route 66 vanuit Los Angeles naar Chicago volgde, of de uitgestrekte bosgebieden in Montana bezocht, het bleek een relatief unieke game-ervaring waar alleen Codemasters Fuel bij in de buurt kwam.
Online noch offline
The Crew 2 valt tu en wal en schip. Je moet te veel moeite doen om een crew op te zetten of om simpelweg met of tegen andere spelers te racen. De online functionaliteiten zitten goed verstopt in de tergend ontworpen menu’s en lijken nauwelijks nog verweven in de eigenlijke structuur van de game. In plaats daarvan werk je vooral een standaard singleplayercampagne af, in de trant van Forza Horizon en Need for Speed, maar dan zonder de fine e en uitdaging uit die gameseries.
Je speelt nauwelijks nieuwe voertuigen vrij, de parkoersen maken weinig gebruik van de diversiteit in de spelwereld en vaak moet je grinden om een volgende rits uitdagingen vrij te spelen of je bolide uit te bouwen. Ook lijdt de kunstmatige intelligentie aan het Mario Kart-syndroom: hoe snel je ook racet, ze blijven binnen een bepaalde radius achter je rijden. Anderzijds remmen ze merkbaar af als je je op gepaste afstand op de laatste plek begeeft. Het levert nauwelijks enerverende en vooral gekunstelde races op.
Op z’n minst zou je dan verwachten dat de miniatuurversie van de Verenigde Staten veel te bieden heeft. Helaas is het, op een aantal snelheidstests na, een grote, lege bende. Mi chien reis je eenmaal van de westkust naar een stad als San Francisco, maar waarschijnlijk kies je er vervolgens al snel voor om via de landkaart de individuele races te selecteren. De meerwaarde van die gigantische spelwereld wordt zo niet alleen om zeep geholpen, maar deze opzet werkt The Crew 2 zelfs tegen. Juist omdat de game zoveel vierkante meter herbergt, voelt geen enkel gebied of vooropgezet circuit daadwerkelijk geraffineerd. In tegenstelling tot Forza Horizon nodigt The Crew 2 je daardoor nauwelijks uit om een race te herspelen om bijvoorbeeld een snellere tijd neer te zetten of een hogere moeilijkheidsgraad te behalen.
Ter land, ter zee... wat een cliché
Om dit te verbloemen heeft Ivory Tower vliegtuigen en boten toegevoegd – en daar komen via downloadbare content nog hovercrafts en andere racedisciplines bij. Dit biedt een vorm van nodeloze afwi eling, gezien alles in andere games veel beter tot z’n recht komt. Hydro Thunder maakt bijvoorbeeld korte metten met de bootsequenties in The Crew 2.
Ubisoft en Ivory Tower zetten wel groots in op post-release uitbreidingen en dlc. Er is bijvoorbeeld een veertig euro kostende seizoenspas, alsook een rits aan gratis te verschijnen content. Vanaf december zijn PvP-lobbies beschikbaar om zo extra multiplayeropties te bieden. Dit klinkt veelbelovend, maar je koopt er weinig voor als de game vooralsnog op fundamentele fronten tekort schiet. En The Crew 2 heeft nog heel wat dlc en updates te gaan voordat het zich daadwerkelijk staande houdt.
The Crew 2 is nu beschikbaar voor pc, Xbox One en PlayStation 4. Voor deze review is de PlayStation 4-versie gespeeld.
Laatste reviews: